Najlepsze regionalne włoskie restauracje w Londynie
Od rozpływającej się w ustach mozzarelli po cudownie bardziej wyrafinowane tiramisu, oto nasz wybór najlepszych włoskich hotspotów w stolicy
Przez lata włoskie restauracje w całym Londynie produkowały szereg zmęczonych wariacji na temat tej samej garstki dań: rozgotowanego makaronu, pizzy na grubym cieście i być może bezwładnego kurczaka cacciatore lub bistecca alla Fiorentina.
Całkiem niedawno brytyjska stolica obudziła się jednak, że nawet pojęcie jednej zunifikowanej włoskiej kuchni jest koncepcją, którą wielu Włochów odrzuca. Na półwyspie w kształcie buta istnieje co najmniej 20 różnych stylów kuchni regionalnej, jeśli nie o wiele więcej.
Oto niektóre z najlepszych regionalnych włoskich restauracji w Londynie (plus kilka, które po prostu robią wszystko dobrze):
Ostuni — Puglian
Pierwsza włoska restauracja w Londynie poświęcona kuchni Apulii oferuje potrawy silnie kojarzące się z krajobrazem regionu, mówi Codzienny Telegraf , jego lśniące białe klify otoczone drobinkami czerwonego korala, jego bezdroża gajów oliwnych, jego dzikie, piekące gorąco.
Ostuni, która rozpoczęła swoje życie w Queen's Park, niedawno otworzyła nowy oddział w Highgate Village – a krytycy zgadzają się, że północna dzielnica Londynu jest tym bogatsza o swoją obecność.
Proste wnętrza Ostuni zdobią ściany, bar i podłogę z kamienia z Locorotondo, proste drewniane krzesła i proste nakrycia stołowe.
W menu znajdziesz szereg małych przystawek, idealnych do dzielenia się, w tym rozpływającą się w ustach burratę podawaną z bakłażanem, papryką i pomidorem oraz lekko panierowane kalmary i cukinie, które są chrupiące jak tempura.
Dania główne to bardziej solidny wybór dań rybnych i mięsnych, w tym pieczony rumsz jagnięcy, lekko doprawiony i podawany z czosnkiem, cykorią i lekko soczewicą al dente.
Na deser warto zostać, jeśli ma się miejsce, aby dopasować pyszne Caprino mantecato, polewane miodem, ubijane kozie twarogi, z kieliszkiem zimnego, złożonego pikantnego Moscato z nadmorskiego miasta Trani.
Chyba że mieszkasz w Queen's Park, mówi Richard Godwin w Londyn Wieczorny Standard „Będziesz żałował, że w twoim dworze nie ma czegoś takiego jak Ostuni.
Enoteca Rosso - północ
Brytyjskie jadłodajnie są prawdopodobnie bardziej zaznajomione z jedzeniem południowych Włoch, bogatym w pomidory i przesiąkniętym oliwą z oliwek, niż z elegancką kuchnią północy z naciskiem na mięso i nabiał. Enoteco Rosso na Kensington High Street stara się to naprawić, oferując menu o zabarwieniu północnym, które zachęca do eksploracji.
Większość dań występuje w trzech rozmiarach, co pozwala ciekawskim na swobodne wybieranie małych talerzy. Menu często się zmienia, włączając to, co sezonowe, ale przebija się zasada przewodnia: klasyczne dania precyzyjnie ugotowane i elegancko podane. Ragout jagnięcy z tagliatelle szafranowym to przykład złotego gniazda makaronu zwieńczonego ziemistym gulaszem mięsnym.
Trudno się też oprzeć desce serów i wędlin - a stos szynki parmeńskiej, mortadela nabijana pistacjami i kremowa burrata to tylko wymówka, której potrzebujesz, aby zwiedzić listę win. Obszerny (i wszystko włoski), zawiera wiele dobrych opcji przy kieliszku.
Kuźnia - wieloregionalna
Wszystkie zdjęcia są chronione prawami autorskimi Nicka Rochowskiego. Zabronione jest nieautoryzowane użycie bez pisemnej zgody Nicka Rochowskiego.
Jeśli to prawda, że jesz oczami, to wystrój wnętrza Fuciny oferuje prawdziwą ucztę, zanim jeszcze usiądziesz.
Zaprojektowany przez Andy Martin Architects wyraźnie widać, że pewna siebie ręka działa tutaj od momentu, gdy przejdziesz przez beztrosko rozchylone, przesuwane drzwi wejściowe. Wewnątrz proste drewniane stoły i limonkowe krzesła znajdują się pod sufitem wykonanym z cegieł, które wyginają się w górę jak przemysłowe stalaktyty, jakby przeciek wody zmusił je stopniowo w dół przez kilka eonów.
Spektakl spożyty, czas na jedzenie – a menu Fuciny nie zawodzi. Zorganizowany w typową włoską strukturę antipasti, pasty i secondi (wymienionych tutaj jako dalla Fucina lub z kuźni), zespół nie ma jednak problemów z mieszaniem i dopasowywaniem potraw z całego menu, dzięki czemu goście mogą wybrać to, czego chcą bez kary poprzez obserwowanie siebie nawzajem podczas jedzenia w oczekiwaniu na przybycie własnego dania.
The Week Portfolio rozszerzyło przyjaźń, zamawiając smażoną kałamarnicę przypominającą tempurę oraz wspaniałe ravioli z krabów i homarów na początek, po czym poprosił o duże pappardelle z królikiem ragu, które pojawiły się w tym samym czasie, co kotlet cielęcy Milanese – ten drugi naczynie rozciągające się na całą szerokość talerza, grożące zajęciem całego stołu.
Deser tiramisu jest bogaty i głęboki, ale lody pistacjowe są być może nieco wątłe w smaku - jedyne niskie w menu, które w większości wznosi się jak sufit powyżej.
Ośmiornica - wenecka
Wenecka rewolucja Polpo zyskała popularność podczas niedawnej mody w Londynie na małe talerze do dzielenia się. Niezależnie od tego, czy lubisz ten styl jedzenia, czy nie, menu Polpo oferuje liczne przysmaki, które sprawiają, że dzielenie się nimi jest znośnym doświadczeniem. Dla Jaya Raynera w Opiekun , najsłynniejsze z Polpo to siekana wątróbka na crostini i fritto misto z kalmarów, krewetek i anchois w beztłuszczowym cieście. Najlepsze ze wszystkich są „Paski mątwy we własnym atramencie, pokryte gremolatą”, które są „czarne tak, jak czarny hełm Dartha Vadera”. Według Codzienny Telegraf „Tapas nigdy nie był modny”.
Święty Mikołaj – Toskanii
Babbo zabierze Cię „prosto z powrotem do Toskanii”, mówi Thriller , z jego „zabawnym maitre d” (jeśli wprawisz go w odpowiedni nastrój, śpiewa), super-młodym i utalentowanym szefem kuchni Carlo Scotto (który zdobył swoje kotlety z Angelą Hartnett na Murano i Galvin La Chapelle) oraz rodzinnymi zdjęciami wszędzie.' Urodzony w Toskanii szef kuchni Douglas Santi rozpoczął karierę kulinarną w wieku 13 lat, zanim pracował w wielu restauracjach należących do Alaina Ducasse. To włoska restauracja „dla bardziej wtajemniczonych niż dla pozerów”, mówi Zoe Williams w Telegraf . Najważniejszym wydarzeniem jest stek z antrykotu, mówi Williams: „Nie wyobrażam sobie, żeby został ulepszony. Tak soczysty, tak dobrze zaprezentowany, tak nieskomplikowany, tak niesamowicie mięsisty. To oda do Toskanii, wrzucona do centrum Mayfair.
Krawiectwo - Kalabria
Sartoria nie tylko oferuje „bez rąk, najlepsze tiramisu w Londynie”, mówi Grace Dent w Wieczorny Standard , jest to również restauracja z takim stylem, że „kiedy po prostu wpadniesz na talerz polenty, poczujesz się jak aktorka w roli Federico Felliniego”.
Specjalizacja byłego szefa kuchni L'Animy, Francesco Mazze, leży w jego rodzinnej Kalabrii, mówi Żywność .
Mazzei's Chicken Marsala z Tortellini to „mistrzowska klasa w braterstwie”, mówi Tim Hayward w Czasy finansowe : „przezroczysty jak szkło, z wystarczającą galaretowatą jedwabistością, by było jasne, że do jego produkcji trafiło dużo kurczaka”.
To restauracja, która podobnie jak region, który ją zainspirował, wymaga ponownej wizyty, mówi Dent.
Bocca di Lupo - wieloregionalny
Ze składnikami przywożonymi do kraju dwa razy w tygodniu, Bocca di Lupo „może być po prostu najlepszym Włochem w Wielkiej Brytanii”, mówi Terry Durack w Niezależny . Restauracja zdobyła szereg nagród, w tym została uznana za najlepszą restaurację w Londynie w 2009 roku przez Time Out oraz Best Wine List in Tatler's 2013 restaurant awards. Chociaż twierdzi się, że jest regionalny, być może bardziej precyzyjnie należy go opisać jako wieloregionalny z potrawami wybieranymi z całych Włoch, a pochodzenie każdego dania jest wyraźnie zaznaczone w menu. Włoski „regionalizm kulinarny płonie” — mówi Tom Parker Bowles we Codzienny Mai L , „co sprawia, że Bocca Di Lupo jest paradoksalnie nieautentyczna… Ale te potrawy są tak prawdziwym smakiem tego kraju, jak wszędzie”.
Najważniejsze to „Scottadito kotlety jagnięce, prosto z grilla, które są odpowiednio piekące palce, mocno solone i pobłogosławione zbitym tłuszczem” oraz „crespelle, ciężki z puree, serem i ziemniakami: niebiańska, wspaniała sycylijska pasztet”, mówi Parker Bowles.
Stara Pizzeria Michele - Neapol
Tak, to jest to restauracja – ta rozsławiona mega-sprzedającym się książkowym filmem Elizabeth Gilbert Jedz, módl się, kochaj, restauracja, w której zadeklarowała: „Kocham moją pizzę tak bardzo, że zaczęłam wierzyć w moje delirium, że moja pizza może mnie pokochać.
Ale nie trzymaj tego w stosunku do tej londyńskiej placówki neapolitańskiego oryginału, która została otwarta w Stoke Newington na początku tego roku (pozostałe oddziały znajdują się w Tokio i Rzymie), i na miłość boską, nawet nie myśl o hawajczykach – ani żadnych dodatkach , naprawdę - poza pomidorami i serem.
„L'Antica Pizzeria da Michele”, pisze The Guardian, „pokolenie za pokoleniem utwierdza się jako wzór puryzmu”. Oznacza to tylko dwie pizze na pokładzie – margherita i marinara. Jeśli masz szczęście, może być deser.
„To nie jest skomplikowane menu” – zauważa sucho London Evening Standard, „wszystko – wszystko – jest włoskie; Nie zdziwiłbym się, gdyby woda z kranu była podłączona do źródła w Kampanii”.
Taka prostota to lekkość i super wyraziste smaki. – Najlepsza pizza w Londynie? kontynuuje Standard. 'Możliwie.'
Pawilon Vasco i Piero – Umbria
Nie jest nowy – w rzeczywistości zbliża się do 50 – ale jak donosi Guardian, ta umbryjska restauracja nadal błyszczy. Jego regionalna koncentracja to „stanowisko, które przyjęli na długo przed tym, jak mniejsza osteria uznała, że koncentracja na konkretnym regionie była dobrym świszczącym oddechem. To nie było roztrzepane w sali konferencyjnej, po prostu jest”.
Oznacza to ogromne miski świeżego makaronu, codziennie przygotowywanego na miejscu; mięso i ryby, które nigdy nie są zamrażane; i trufle w sezonie. „Wiele produktów pochodzi bezpośrednio z małych umbryjskich gospodarstw”, mówi Time Out, a menu zmienia się dwa razy dziennie.
W końcu dodaje, że jeśli Vasco i Piero robią to od tak dawna, muszą robić coś dobrze.
Patelnia
Od czasu otwarcia w 2016 roku Padella w Borough Market widziała pozornie niekończący się strumień klientów, którzy chcą godzinami czekać na stolik – i nietrudno zrozumieć, dlaczego.
Jako odgałęzienie instytucji Islington, Trullo, Padella ma powiązania z jedną z najbardziej niezmiennie doskonałych włoskich restauracji w Londynie, mówi Grace Dent w London Evening Standard .
Podczas gdy oryginał szefa kuchni Tima Siadatana składa się wyłącznie z lnianych obrusów, staroświecki szyk i duży wybór, Padella to rzadka biała przestrzeń serwująca oszczędne menu z jednego arkusza, mówi Dent.
Wśród precyzyjnego menu składającego się z zaledwie sześciu przystawek i ośmiu dań z makaronu, carpaccio wołowe (z polędwicy Dextera) jest cudownie ziemiste, mówi Ben Norum, również w Standardzie , a wysoka jakość produktów jest widoczna w całym tekście.
Wśród dań głównych wyróżnia się włoskie tagliatelle z kiełbasą koperkową i ravioli z ricottą z masłem szałwiowym, a także zawsze doskonałe popisowe pappardelle z ośmiogodzinną wołowiną shin ragu.
Efekt takiego podejścia bez kłótni i zamieszania oznacza, że Padella zachowuje swoją elegancką prostotę i oferuje zaskakująco rzadkie opcje jedzenia, małe znalezisko dla właściwego, ale swobodnego odżywiania, huk w sercu turystycznego Londynu, mówi Dent.
Jednak stał się również ofiarą własnego sukcesu, ponieważ czas oczekiwania często przekraczał godzinę, a kursy odbywały się bez przerwy.
Średni czas realizacji 75 minut jest nieprzyjemnie szybki, mówi Tania Ballantine w Time Out , ale jeśli personel może po prostu złagodzić traktowanie klientów jak kiełbaski z koprem włoskim, Padella może być genialna na kolację. Na razie świetnie sprawdzi się na elegancki, ekspresowy lunch.
6 Southwark Street, Londyn, SE1 1TQ; padella.co
