„Wielka ludzka opera” Tokio: tonik dla zmęczonego świata
Pomimo powszechnej ambiwalencji i strachu, Igrzyska Olimpijskie zdołały nas zjednoczyć i podnieść na duchu
- „Wielka ludzka opera” Tokio: tonik dla zmęczonego świata
- Zespół GB i „cud Tokio”
Osoby niosące flagi na ceremonii zamknięcia Igrzysk Olimpijskich w Tokio 2020
Leon Neal/Getty Images
To były igrzyska, których nikt tak naprawdę nie chciał, powiedział Robert Hardman w Codzienna poczta . Gospodarze byli tak nieentuzjastycznie nastawieni, że jedynymi tłumami na ceremonii otwarcia były te, które buczały na zewnątrz stadionu. Gdzie indziej ludzie albo ziewali na myśl o igrzyskach olimpijskich bez widzów, szydzili, że impreza odbywa się z rocznym opóźnieniem, albo narzekali, że szczytem nieodpowiedzialności jest zgromadzenie dziesiątek tysięcy ludzi z całego świata pośród pandemia. Ale w rzeczywistości Igrzyska 2020 okazały się właśnie tonikiem, którego potrzebowaliśmy – oferując radosne świętowanie naszej zdolności do triumfu nad przeciwnościami losu, satysfakcjonujące przypomnienie tego, co oznacza U w Wielkiej Brytanii, oraz rzadką szansę na przebudzenie się każdego ranka i słyszą dobre wieści, ponieważ członkowie Team GB zdobywali medal za medalem.
Jego liczba medali była imponująca , powiedział Jim White w: „Daily Telegraph” . Ale nie tylko zwycięstwa młodych sportowców nas pocieszyły; to ich duch przeciwności, często w mniej znanych sportach, cieszył nasze serca. Któż mógłby zapomnieć 27-letnią Emily Campbell, ufarbowaną na czerwono, biało i niebiesko, ważącą ponad trzykrotnie swoją masę ciała, by zostać pierwszą w Wielkiej Brytanii zdobywczynią medalu – mimo że podjęła ten sport zaledwie pięć lat temu; lub Książę Peckham, Kye Whyte, pędzący z prędkością warp wokół toru BMX na swoim nieprawdopodobnym małym rowerze; czy Charlotte Worthington, której UK Sport odmówił finansowania ze względu na jej płeć, a mimo to zdobyła złoto we freestyle BMX z niesamowitym 360° backflipem? Potem była 22-letnia Bethany Shriever, również niefinansowana, która wygrała wyścig BMX pomimo wielu kontuzji. Wszyscy zawodnicy zasługują na pochwałę, ale uderzające było to, że Team GB spisywał się stosunkowo słabo na polach, które otrzymały najwięcej funduszy National Lottery: podczas gdy lekkoatleci fałszywie startowali, kolarze wypadali z gry, a wioślarze łapali kraby, medale trafiały do młodych wszczepów spoza zakład sportowy.
Kye Whyte i Bethany Shriever: triumf „młodych szczepników”
Ezra Shaw/Getty Images
To, że ci młodzi ludzie zrobili to bez przyjaciół i rodziny, którzy chcieliby ich zwycięstwa, czyni ich sukces jeszcze bardziej imponującym, powiedział Matt Dickinson w Czasy . Każdy przeżyje swoje ulubione momenty z tych igrzysk, ale Tom Daley, zdobywając swoje długo oczekiwane złoto, a następnie robiąc na drutach sakiewkę na basen, zdobędzie serca i głosy. W sumie były to odświeżająco nowoczesne igrzyska. Niektórzy uważali, że jest za dużo emocji; zbyt duży nacisk na zdrowie psychiczne – ale żyjemy w trudnych czasach. Sportowcy – trenujący podczas blokad przed opóźnionym wydarzeniem, które było stale zagrożone odwołaniem – odczuli napięcie pandemii i słyszeć, jak otwierają się na ten temat, było fascynujące. Amerykańska gimnastyczka Simone Biles mógł wymieść się tylnymi drzwiami po tym, jak uległ twistom. Zamiast tego wystąpiła, aby wyjaśnić wyzwania, przed którymi stoi, na jednej z najbardziej imponujących konferencji prasowych, jakie widziałem. Obserwowanie jej powrotu po brąz na równoważni było radosne. Olimpiada jest jak wielka ludzka opera, całe ludzkie życie jest obecne, dążenie, goniąc za marzeniami i zmagając się z porażką.
Jednak dla japońskiej opinii publicznej pytanie wciąż wisi nad igrzyskami, powiedział Leo Lewis w FT . Czy byli tego warci? Na szczęście wydarzenia były dalekie od katastrofy, którą wielu przewidziało, powiedział Philip Patrick w Widz . Organizacja była imponująca, biorąc pod uwagę złożoność manewrowania 11 000 sportowców i ich świty w Tokio w czasie ograniczeń Covid. Wydaje się, że sportowcy byli pod dobrą opieką i ogólnie szczęśliwi (pomimo narzekania na cienkie, antyseksualne tekturowe łóżka wWioska Olimpijska). Mimo to mieszkańcy Tokio, którzy zapłacą większość z szacowanych 20 miliardów dolarów lub więcej kosztów Igrzysk Olimpijskich w 2020 roku, mogą jeszcze czuć się niedorozwinięci. Te Igrzyska nie były wizytówką swojego miasta. Bez odwiedzających miejscowi nie cieszyli się festiwalowym uczuciem, które zwykle towarzyszy igrzyskom olimpijskim; a lokalne firmy nie odniosły korzyści. A potem był upał, który musieli znosić sportowcy i organizatorzy. Nawet pływacy długodystansowi nie mieli wytchnienia: przy 29°C woda w Zatoce Tokijskiej była opisywana jako gorąca jak zupa. Miał szczęście, że nikt nie zginął.
Mimo to im się udało, a Japończycy w końcu zakochali się w swoich igrzyskach olimpijskich, powiedział David Parsley w: Papier i . Sprzedaż telewizorów z dużym ekranem wzrosła, a oglądalność była rekordowa – odzwierciedlając entuzjazm bez wątpienia wzmocniony przez doskonały zdobycz medali w kraju gospodarza. Być może brytyjscy widzowie nie byli w stanie oglądać wydarzeń na żywo ze względu na różnicę czasu i ograniczony zasięg BBC, ale w świecie pełnym smutku i podziałów Tokio 2020 nadal zdołało nas zjednoczyć i podnieść na duchu. Idziemy dalej do Paraolimpiady i Paryża, oddalonego o zaledwie trzy lata.
