Recenzja restauracji Bob Bob Ricard: nowoczesny klasyk
Paul Winch-Furness
Od czasu do czasu londyńska restauracja przeskakuje od bycia jedynie sławną do narodowego skarbu.
Takie restauracje nie są często ozdobione gwiazdkami Michelin i uznaniem krytyków, ale zamiast tego odnoszą sukces dzięki swojemu urokowi, ekscentryczności lub dzikiej lojalności swoich stałych klientów.
J Sheekey to jedno, zasady to drugie. A teraz do tych samych drzwi puka stosunkowo nowicjusz – uwielbiany współczesny klasyk Bob Bob Ricard.
Kiedy restauracja Soho po raz pierwszy otworzyła swoje podwoje w 2008 roku, można było wybaczyć klientom myśl, że ten niekonwencjonalny nowicjusz, ze swoimi stoiskami wyglądającymi jak powozy z Orient Expressu, kelnerami ubranymi w pastelowe różowe stroje i naciskający na guziki szampana, będzie mały więcej niż krótkotrwałe dziwactwo na londyńskiej scenie kulinarnej, które ma płonąć jasno przez rok lub dwa, a potem zniknąć.
Paul Winch-Furness / Fotograf
Dziesięć lat później Bob Bob wciąż jest silny. Jak więc prosperowała tam, gdzie inne ekskluzywne restauracje upadły?
Nieżyjący już, wielki pisarz kulinarny AA Gill potępił kiedyś mnożenie się knajpek, w których kelner, siedzący obok, pyta: Czy ktoś wyjaśnił naszą koncepcję? Według Gilla prawidłowa odpowiedź na to pytanie powinna zawsze brzmieć: Tak, przynosisz mi jedzenie, jem je, płacę, oddajesz mi płaszcz.
Być może jest to jedna z rzeczy, które przyczyniły się do sukcesu Boba Boba Ricarda. Mimo całej swojej specyfiki restauracja nigdy nie pogodziła się z przemijającymi trendami w zakresie małych wspólnych talerzy, systemów zamawiania iPada, czystych menu żywieniowych i zasad braku rezerwacji. Raczej zawsze robił rzeczy prosto, może nawet tradycyjnie i dobrze. To jest jeden z powodów, dla których czuje się jak restauracja, która jest istotną częścią tkanki Londynu znacznie dłużej niż jego dziesięć lat.
Zbliżając się do dziesiątej rocznicy, The Week Portfolio poszło, aby dowiedzieć się, jak radzi sobie ta dawna innowacyjna scena restauracyjna.
W drzwiach wejściowych wita nas mężczyzna w meloniku, a do naszego stolika zabiera nas kelnerka ubrana na różowo. Mimo słabego oświetlenia pokój pozytywnie błyszczy – złocone krawędzie królewskich niebieskich budek wpadają w półmrok.
Cały romans podróży z początku XX wieku jest tutaj, a wielokrotnie nagradzane wnętrze Davida Collinsa nadal wspaniale się trzyma. W restauracji obowiązuje strój elegancki, bez krawatów, a gdy tylko usiądziesz, zrozumiesz dlaczego. Cokolwiek mniej wyrządziłoby temu pokój krzywdę; cokolwiek więcej byłoby za dużo. To nie jest miejsce na krawaty, duszność i siedzenie prosto – to pokój, w którym można się cieszyć, przestrzeń zaprojektowana do zabawy.
Paul Winch-Furness / Fotograf
Mając to na uwadze, moja żona i ja od razu naciskamy brzęczyk szampana i pojawia się kelnerka: Ayala, Moet czy Bollinger? ona pyta. Wybieramy dwie szklanki Ayali, ponieważ czujemy się tylko umiarkowanie fantazyjnie.
W jedzeniu nie okazujemy jednak takiej powściągliwości. Wareniki z ziemniakami z truflami i grzybami, od których zaczynamy, stanowią pobłażliwy czubek kapelusza w stylu anglo-francusko-rosyjskiej restauracji. Głęboko różowa ryba tatara z łososia i różowa ikra idealnie współgrają z unoszącymi się w pokoju kelnerami.
Paul Winch-Furness
Następnie moja podeszwa z homarem i szampańskim veloutem to ciasno zawinięta rolada rybna z homarem, krewetkami i przegrzebkami w środku oraz kawałkiem masła roztopionym na wierzchu. Moja żona ma kurczaka w Kijowie, który wygląda jak UFO, które wylądowało awaryjnie na łóżku z kukurydzianą śmietanką. Kurczak jest łatwy do zrobienia, ale to wszystko inne niż – szef kuchni Eric Chavot najlepiej wykorzystuje mięso, które jest lekko panierowane.
Na koniec dzielimy się Eton Mess „en perle” i charakterystyczną czekoladową chwałą BBR. Oba pojawiają się jako kule wielkości piłki tenisowej, które są następnie oblewane w sosie śmietanowo-czekoladowym. Efekt ostrego sosu jest spektakularny, otwierając deser niczym płatki kwiatu. Quinta de Vargellas Taylora z 1996 roku, którą zamawiam z nią, jest metaforyczną wisienką na figuratywnym torcie.
Opierając się chęci naciśnięcia brzęczyka szampana po raz ostatni, serdecznie pożegnaliśmy Boba Boba, pewni, że powrócimy do tego skarbu w nadchodzących dziesięcioleciach.
Bob Bob Ricard, 1 Upper James St, Londyn W1F 9DF.
75 funtów za głowę za trzy dania i skromną butelkę wina. Lunch oferuje zniżkę poza godzinami szczytu, która zwykle jest o 15-20% niższa od ceny obiadu. Restauracja wprowadziła w czerwcu nową niedzielną pieczeń i wprowadziła do swojego menu kilka nowych opcji wegańskich.
W przypadku rezerwacji: bobbobricard.com lub 020 3145 1000.
