Recenzja Leiki Q2: pomysłowa kompozycja

Kompaktowa Leica premium jest lepsza od konkurencji

Q2 Leiki to na pierwszy rzut oka dziwna bestia. Przystojny, oczywiście – minimalistyczny design i matowo-czarne wykończenie to Leica na wskroś – ale specyfikacja jest nieco zagadkowa.

W erze, w której nawet telefony z aparatami oferują potężne zoomy, po co budować aparat z jednym obiektywem i stałą ogniskową? Po co w ogóle budować kompaktową kamerę, nie mówiąc już o sprzedaży za dużo ponad 4000 funtów?

Jednak, jak sama nazwa wskazuje, Q2 to kontynuacja. Jego poprzednik, który miał podobnie ograniczony format, był ewidentnie sukcesem wartym powtórzenia. Pomimo wszystkich swoich cech charakterystycznych, Q2 to czysta przyjemność z użytkowania, dzięki ultraszybkiemu obiektywowi i zaawansowanej matrycy, która zapewnia ulotnie piękne obrazy.

Specyfikacje nagłówka

Obiektyw 28 mm jest prawdopodobnie kompromisem nie podobnym do Leiki. Nie jest wystarczająco szeroka, aby być prawdziwym specjalistą od krajobrazu, ale trochę za szeroka do portretowania. Doskonale sprawdza się jednak w fotografii podróżniczej i ulicznej.

Recenzja Leica CL: klasyczny strzelec wyborowy

W każdym razie ogromna, 47-megapikselowa matryca zapewnia pewną swobodę przy tej stałej ogniskowej. Ustawienie zoomu cyfrowego na 50 mm (lub późniejsze przycięcie zdjęcia, co daje to samo) da ci 14,6-megapikselowy obraz - wystarczająco dużo do większości zastosowań.

Tym, co naprawdę go wyróżnia, jest jednak niezwykle szeroka przysłona f/1,7, która wyraźnie oddziela obiekt od tła. W połączeniu z optyczną stabilizacją obrazu i oceną ISO, którą można zwiększyć do 50 000, umożliwia również robienie użytecznych obrazów w najciemniejszych warunkach.

Design i użyteczność

Leica Q2 jest kompaktowa i lekka, ale jej odporne na warunki atmosferyczne wykończenie magnezowe jest wytrzymałe. Wbudowana osłona przeciwsłoneczna zapewnia dodatkową ochronę. Elementy sterujące są solidne, precyzyjne i satysfakcjonujące w użyciu, czego można oczekiwać od Leiki.

Biorąc pod uwagę względną prostotę aparatu, nie brakuje w nim pokręteł i przełączników. Tubus obiektywu ma dwa pierścienie sterujące, jeden do ustawiania ostrości, a drugi do wyboru szerokości przysłony, a pokrętło na górze kontroluje czas otwarcia migawki. Wszystkie trzy można ustawić na auto.

Pokrętło kciuka za przyciskiem migawki można dostosować, ale domyślnie służy do kompensacji ekspozycji, podczas gdy krótki, mały joystick pod nim wybiera punkt autofokusa, przewija obrazy na ekranie dotykowym i nawiguje rzadziej używanymi ustawieniami w cyfrowych menu. Interfejs szybko wydaje się intuicyjny: po wstępnej konfiguracji rzadko będziesz musiał używać czegokolwiek innego niż podstawowe elementy sterujące.

Chociaż tylny ekran może być używany do komponowania obrazów, większość fotografów skupi się na wizjerze elektronicznym. Na początku może to być nieco dezorientujące, jeśli jesteś przyzwyczajony do systemu optycznego, ale mały ekran o rozdzielczości 3,68 megapiksela jest nieskazitelnie ostry i jasny – szczególnie przydatny podczas ręcznego ustawiania ostrości.

Jakość obrazu

Wyniki uzyskane z Leiki Q2 są doskonałe technicznie – ostre i szczegółowe w całym kadrze lub z wystawnie miękkim tłem, jeśli chcesz, aby obiekt się wyróżniał. Ale to tak naprawdę tylko połowa historii: to także aparat, który zachęca do kreatywności.

Ponieważ obiektyw stałoogniskowy uniemożliwia zbliżenie w celu uzyskania przewidywalnego ujęcia, będziesz zmuszony zwolnić, przemyśleć kompozycję i ponownie wykadrować obraz wokół szczegółów, których początkowo nie widziałeś. Wraz z cienką jak płytka głębią ostrości, proces ten może nasycić zwykłe sceny z młyna atmosferą i artyzmem.

Wniosek

Leica zawsze orała własną bruzdę, mniej podatną na przyziemne ograniczenia związane z praktycznością i opłacalnością. W Q2 stworzyła aparat, który jest znacznie mniej szalony, niż mogłoby się wydawać. To, czy reprezentuje stosunek jakości do ceny, jest indywidualną kalkulacją, ale z pewnością jest zarówno praktyczne, jak i przyjemne w użyciu.

Tak, ma swoje ograniczenia, ale traktuj je jako wyzwanie, a uczyni Cię lepszym fotografem – tak jak restrykcyjne zasady poezji zachęcają pisarza do wznoszenia się ponad prozaiczność.