Czy Wielka Brytania powinna płacić odszkodowania za niewolnictwo i jakie instytucje mogą być winne pieniądze?
Greene King i Lloyd’s of London zobowiązują się do wypłaty odszkodowania za powiązania założycieli z handlem ludźmi
Greene King i Lloyd’s of London zobowiązują się do wypłaty odszkodowania za powiązania założycieli z handlem ludźmi
Archiwum Hultona/Getty Images
Dwie największe brytyjskie firmy zobowiązały się wypłacić odszkodowania społecznościom czarnoskórych, azjatyckich i mniejszości etnicznych (BAME) za rolę ich założycieli w handlu niewolnikami.
Zgodnie z warunkami Ustawy o Zniesieniu Niewolnictwa z 1833 r., rząd Wielkiej Brytanii zgodził się zapłacić łącznie 20 milionów funtów – około 300 miliardów funtów w dzisiejszych pieniądzach – 46 000 właścicielom niewolników jako rekompensatę za utratę ich własności w postaci mężczyzn. Kwota pożyczona na sfinansowanie tych płatności była tak duża, że dług nie został w pełni spłacony do 2015 roku.
Jednak podczas gdy bogaci właściciele niewolników otrzymali rekompensatę za tak zwane straty, Wielka Brytania nigdy nie wypłaciła odszkodowań społecznościom dotkniętym nieludzkim handlem.
Jednakże, Telegraf donosi, że sieć pubów Greene King i ubezpieczyciele Lloyd’s of London obiecali zapłacić duże sumy społecznościom BAME po tym, jak badacze z University College London odkrył, że firmy znalazły się wśród dziewięciu nadal działających firm w Wielkiej Brytanii, które skorzystały z wypłat odszkodowań dla właścicieli niewolników.
Wraz z rosnącymi wezwaniami do wszystkich nazwanych i zawstydzonych firm, aby złożyły podobne zobowiązania, awantura wywołała długotrwałą debatę na temat tego, które inne brytyjskie instytucje powinny oferować odszkodowania za niewolnictwo.
Czy Wielka Brytania powinna płacić reparacje?
Wezwanie do wypłaty odszkodowań bogatych krajów, które finansowo korzystały z niewolnictwa, nabrało rozmachu w następstwie Protesty Black Lives Matter przeciwko rasizmowi.
Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Francja i Szwajcaria należą do krajów o kolonialnej historii handlu niewolnikami, za którą według działaczy nie została jeszcze w pełni odpokutowana.
Dla tych, którzy akceptują pogląd, że fale stuleci przymusowej, nieodpłatnej, wyczerpującej pracy (nie wspominając o psychicznych, seksualnych i fizycznych torturach, którym poddawana była większość zniewolonych Afrykańczyków) wciąż są odczuwalne, argument w Przysługa reparacji ma prosty, moralny sens, mówi Niezależny 'S Cuba Shand-Baptiste.
Niektórzy mogą upierać się, że to, co robili jego dawno zmarli krewni 200 lat temu, nie ma już znaczenia, ale naiwnością jest sądzić, że przeszłość nie ma nic wspólnego z dzisiejszym kształtem, zgadza się Reni Eddo-Lodge, autor książki Dlaczego już nie rozmawiam z białymi o rasie , w Opiekun .
Szefowa ONZ ds. praw człowieka, Michelle Bachelet, w tym tygodniu wezwała bogate narody do zadośćuczynienia za stulecia przemocy i dyskryminacji poprzez płacenie odszkodowań, Codzienna poczta raporty.
Za dzisiejszą przemocą na tle rasowym, rasizmem systemowym i dyskryminacyjną polityką kryje się brak uznania i konfrontacji ze spuścizną handlu niewolnikami i kolonializmu, powiedziała.
Ale niektórzy uważają, że pieniądze, które można by wydać na odszkodowanie, można by lepiej wykorzystać.
Były sekretarz ds. rozwoju międzynarodowego Rory Steward powiedział: Czas magazynu w zeszłym roku chciał skierować pomoc brytyjską do najbiedniejszych ludzi na świecie, zamiast płacić odszkodowania w dziwnym przekonaniu, że jakoś cofniemy 300-400 lat kolonialnej historii, wypisując ludziom czeki.
Myślę, że zadośćuczynienie za grzechy twoich przodków jest trochę dziwne. Z biegiem czasu robi się to coraz dziwniejsze, dodał. Jest wiele bardzo biednych krajów, które nigdy nie były częścią imperiów.
Inni twierdzą, że płacenie odszkodowań za coś, czego żaden żyjący obywatel brytyjski nie był częścią, jest niesprawiedliwe i niepotrzebne.
Nacisk na reparacje zakłada również, że każda mniejszość ma w tym udział, pisze Christian Watson w: Kolczasty . Tworzy klasę ofiar. Aby idea zadośćuczynienia mogła być nawet rozważana, poddani muszą zaakceptować fakt, że są ofiarami.
Reparacje tylko utrwaliłyby w naszym dyskursie mentalność defetyzmu i żebractwa.
–––––––––––––––––––––––––––––––– Aby zapoznać się z najważniejszymi artykułami z całego świata — oraz zwięzłym, odświeżającym i zrównoważonym podejściem do programu wiadomości na dany tydzień — wypróbuj magazyn Tydzień . Rozpocznij subskrypcję próbną już dziś ––––––––––––––––––––––––––––––––
Jakie instytucje musiałyby zapłacić?
Naukowcy z UCL stworzyli Baza danych zawiera informacje o wszystkich, którzy otrzymali rekompensatę za utratę mienia ludzkiego w 1833 roku.
Baza danych została stworzona w przekonaniu, że badania i analizy tej grupy są kluczem do zrozumienia zakresu i ograniczeń roli niewolnictwa w kształtowaniu brytyjskiej historii i pozostawiania trwałych spuścizn, które sięgają teraźniejszości, zgodnie z uniwersyteckim Centrum Studiów nad spuścizny brytyjskiej własności niewolników.
Badacz Keith McClelland powiedział: Przewodowy że od 40% do 50% pieniędzy wypłaconych w 1833 roku pozostało w Wielkiej Brytanii.
Royal Bank of Scotland miał swoje fundamenty częściowo w biznesie niewolnictwa, ale jest wiele firm, które są w jakiś sposób powiązane, powiedział McClelland.
Wiele firm z City, wielu ludzi, którzy lokują swoje pieniądze tam, gdzie możemy zobaczyć, dokąd idą, nie wkładają ich w gospodarkę przemysłową, takie jak bawełna, ale w ubezpieczenia i transport, takie rzeczy.
Baza danych ujawnia, że do innych brytyjskich firm, które również mają powiązania z niewolnictwem, należą Lloyds Banking Group, Barclays, RSA Insurance and Shipping Company P&O.
