Czy brytyjska polityka weszła w erę po skandalu?
Sekretarz ds. Mieszkalnictwa Robert Jenrick trzyma się pracy pośród kłótni związanych z planowaniem
Sekretarz ds. Mieszkalnictwa Robert Jenrick trzyma się pracy pośród kłótni związanych z planowaniem
Daniel Leal-Olivas/AFP przez Getty Images
Boris Johnson poparł Roberta Jenricka wśród apeli do sekretarza ds. mieszkaniowych o zrezygnowanie z jego udziału w awanturze o pieniądze na przysługi.
Premier twierdzi, że nadal ma pełne zaufanie do Jenricka, który później walczy o swoją pracę nowo wydane wiadomości tekstowe i e-maile sugeruję, że zaoszczędził deweloperowi nieruchomości i darczyńcy torysów Richardowi Desmondowi nawet do 50 milionów funtów, pospiesznie wypełniając aplikację planistyczną.
Czego więc potrzeba, aby dziś minister złożył rezygnację z polityki?
Czy politycy teraz wolniej rezygnują?
W ostatnich latach wielu znanych polityków trzymało się urzędu po uwikłaniu w kontrowersje.
Johnson przewodzi krajowi pomimo serii głośnych skandali, z jego nieostrożne komentarze o uwięzionym brytyjsko-irańskim pomocniku Nazanin Zaghari-Ratcliffe, twierdząc, że porzucił swoje służby bezpieczeństwa podczas pełnienia funkcji sekretarza spraw zagranicznych, aby wziąć udział w egzotycznej imprezie zorganizowanej przez urodzonego w Rosji potentata medialnego Jewgienija Lebiediewa, jako Opiekun zgłoszone w zeszłym roku.
Obecny gabinet premiera również ma dość szachownicę. W 2017 roku Priti Patel odmówiła rezygnacji ze stanowiska sekretarza ds. rozwoju międzynarodowego Theresy May po tym, jak wielokrotnie nie ujawniała wielu nieoficjalnych spotkań z izraelskimi ministrami, biznesmenami i lobbystami.
Obecnie minister spraw wewnętrznych została ostatecznie zmuszona do odejścia po tym, jak okazało się, że miała dwa kolejne spotkania z izraelskimi urzędnikami bez obecności lub wiedzy przedstawicieli rządu brytyjskiego.
Ale Patel zdołała utrzymać swoją obecną rolę pomimo wielu zarzutów o zastraszanie, w tym raportów z marca, że jej były doradca miał otrzymał wypłatę 25 000 £ od rządu po rzekomej próbie samobójstwa po niesprowokowanej agresji ze strony torysowskiego ministra.
Dominic Cummings był równie wytrwały w utrzymaniu swojego miejsca na Downing Street. Chociaż nie jest politykiem, starszy doradca jest nominacją polityczną, jednak Johnson odmówił zwolnienia swojej prawej ręki, mimo że Cummings został przyłapany na łamaniu zasad blokady koronawirusa.
Zjawisko pozornie nieustępliwych postaci politycznych nie ogranicza się bynajmniej do partii torysów.
W 2016 roku wotum nieufności dla lidera Partii Pracy Jeremy'ego Corbyna przegłosowało 172-40. Ale Corbyn pozostał szefem partii, będąc… prześladowany przez zarzuty o antysemityzm , dopóki fatalny wynik wyborów parlamentarnych w 2019 roku ostatecznie zmusił go do wycofania się.
A Keith Vaz nadal służył jako poseł Partii Pracy po tym, jak w 2016 roku pojawiły się doniesienia, że zaoferował kupno kokainy dla osób świadczących usługi seksualne. Vaz w końcu ustąpił w wyborach w grudniu zeszłego roku po tym, jak Komitet Standardów Gmin zalecił, aby został spoliczkowany sześciomiesięczny zakaz wstępu do Parlamentu nad skandalem.
A co z wyjątkami?
Oczywiście niektóre awantury okazują się zbyt niszczące, aby przetrwać nawet najbardziej bezczelne postacie polityczne.
Alun Cairns zrezygnował ze stanowiska walijskiego sekretarza w listopadzie zeszłego roku w związku z zarzutami, że kłamał na temat swojej wiedzy o rzekomym sabotażu procesu gwałtu przez doradcę.
I Bursztyn Rudd zrezygnował ze stanowiska sekretarza domowego w kwietniu 2018 r. w sprawie skandalu Windrush , po przyznaniu, że nieumyślnie wprowadziła w błąd parlamentarzystów w sprawie celów deportacji.
Jednak Rudd wkrótce wrócił do rządu jako minister pracy i emerytur, zanim ponownie zrezygnował – wraz z bratem premiera, ministrem uniwersytetów Jo Johnsonem – z powodu kontrowersyjnej prorogacji parlamentu przez przywódcę torysów i czystki z umiarkowanych partii.
Ale prawdopodobnie najsłynniejszą rezygnacją w najnowszej historii jest rezygnacja Theresy May w lipcu 2019 r., po trzech nieudanych próbach uzyskania porozumienia w sprawie Brexitu przez Parlament.
Co zmieniło się we współczesnej polityce?
Wydaje się, że ministrom może ujść na sucho znacznie więcej niż jeszcze kilka lat temu, na przykład kiedy minister ds. imigracji Mark Harper ustąpił w 2014 r. w sprawie nielegalnego statusu swojego sprzątacza, napisał Anoosh Chakelian w Nowy mąż stanu w 2017 roku.
Zasugerowała, że jednym z czynników może być to, że ówczesna premier May jest tak słaba, że ujdzie jej na sucho tylko najmniej kontrowersyjne politycznie zwolnienia.
Ale zagłębiając się głębiej, wydaje się, że rezygnacje polityczne lub zwolnienia z powodu skandalu nigdy nie były tak powszechne, według Chakeliana.
Wskazała na badania przeprowadzone przez Liama McLoughlina, doktoranta zajmującego się polityką z Uniwersytetu w Salford, które wykazały, że w latach 1945-1997 tylko 34% wszystkich skandali spowodowało dymisję ministerialną.
Wygląda więc na to, że błędnym ministrom na ogół uchodziło to na sucho przez większość historii, podsumował Chakelian.
To, co mogło się zmienić, to stopień, w jakim wyborcy są świadomi takich skandali, przekonywał Richard Skinner w: Vox ostatni rok.
Na te skandale zwraca się więcej uwagi narodowej niż pokolenie temu. Jak napisał, wiadomości kablowe i media społecznościowe mogą sprawić, że soczysta historia stanie się tematem ogólnokrajowych rozmów w ciągu kilku godzin.
Ale z drugiej strony partyzanci są bardziej niż kiedykolwiek skłonni zaakceptować „stratę”, dodał Skinner.
Ta odmowa uznania winy, przynajmniej publicznie, została zauważona przez wielu komentatorów.
Podziękowania należą się niektórym, takim jak Boris Johnson i David Davis, którzy rzeczywiście zrezygnowali, James Bartholomew napisał w styczniu 2019 r. w artykule dla Telegraf wzywając May do rezygnacji z funkcji premiera po tym, jak jej umowa Brexit została odrzucona w Izbie Gmin.
Zrobili właściwą rzecz. Ale inni się zhańbili. Powstała obudowa jest zarówno niskiej jakości, jak i zasługująca na niewielki szacunek.
