Puchar Świata w Rugby: dotychczasowa historia Pucharu Webba Ellisa
Od skromnych początków Puchar Świata w Rugby stał się jednym z największych wydarzeń sportowych na świecie... oto jak to się stało
Na początku... 1987
Nie wyglądało na to, żeby ktokolwiek naprawdę chciał Pucharu Świata w rugby. Organ zarządzający sportem, Międzynarodowa Rada Rugby, odrzuciła szereg podejść. Jeden pochodził od ekspertów marketingu sportowego IMG, powszechnie uznawanego za siłę napędową przekształcenia golfa w globalną grę. To była groźba zerwania konkurencji, z echami destrukcyjnego wpływu Kerry Packer na krykieta, co zachęciło władze rugby do podjęcia próby w 1987 roku.
A gdzie lepiej zacząć niż Nowa Zelandia, kraj z grą w samym sercu? Zimbabwe zostało zaproszone w miejsce rozdartej apartheidem RPA. ZSRR wysłał z zaproszeniem szereg żądań finansowych, które zostały zignorowane. W międzyczasie miejsce Fidżi w rozgrywkach zostało podważone po wojskowym zamachu stanu dowodzonym przez byłego międzynarodowego gracza rugby Fidżi, pułkownika Rambuko.
Chaotycznemu tłu towarzyszyło ogólne poczucie niepewności co do poprowadzenia gry w nieuniknioną erę profesjonalizmu. Większość graczy była zmuszona do znacznych osobistych poświęceń, aby grać.
Wielu wzięło bezpłatny urlop z pracy, pozostawiając rodziny na całe tygodnie. W międzyczasie pojawiły się narzekania, że niektóre drużyny z południowej półkuli (w szczególności gracze z kraju gospodarza) łamią amatorski kod, płacąc za reklamy i kontrakty reklamowe.
Na boisku Nowa Zelandia była szybsza, silniejsza, sprawniejsza i sprawniejsza niż każda inna drużyna. Paczkę znakomicie zorganizował Wayne Shelford, zawodnik scrum i szyper David Kirk odwrócili się od tyłu, podczas gdy gigantyczny skrzydłowy John Kirwan ugruntował swoją reputację gracza światowej klasy. W finale pokonali Francję 29-9.
Walia wypadła najlepiej z rodzimych narodów, wyprzedzając Australię w meczu o trzecie miejsce.
Całą sprawę doskonale podsumował cytat kiwi prostytutki Seana Fitzpatricka z Historii Pucharu Świata Geralda Daviesa: „Poszliśmy do pubu i wypiliśmy kilka piw, a Craig Green zwrócił się do mnie i powiedział: wygrałem Puchar Świata, ale w poniedziałek rano o 5.45 będę stał na rogu mojej ulicy z moim pudełkiem śniadaniowym czekającym na odbiór na zadaszenie”.
Większy i lepszy? 1991
Powszechnie uważano, że inauguracyjny Puchar Świata przeleciał pod radarem ogółu społeczeństwa. Oczekiwano większych rzeczy po turnieju z 1991 roku, który odbył się na półkuli północnej i był współorganizowany przez kraje rywalizujące o coroczne mistrzostwa Pięciu Narodów.
Anglia była formą reprezentacji, która wygrała Wielki Szlem w 1991 roku, ale Australia weszła do turnieju jako zdecydowani faworyci.
Pokonując Walię na Cardiff Arms Park w fazie grupowej, Samoa Zachodnie ogłosiło swoje przybycie na międzynarodową scenę rugby i zajęło miejsce w ćwierćfinale. Nikt jednak nie mógł powstrzymać Australii. Anglia dotarła do finału i po raz pierwszy w turnieju zademonstrowała ofensywną werwę, ale Australijczycy wygrali finał, który odbył się na Twickenham, 12-6.
Pod koniec RWC 1991 turniej stał się wydarzeniem atrakcyjnym dla nadawców i sponsorów. Mistrzostwa Świata w 1987 roku przyniosły zgłoszony zysk w wysokości 120 000 funtów. Oczekiwano, że turniej z 1991 roku zarobi blisko 25 milionów funtów.
Ten sport pozostał niezręcznie amatorski, ale nie było już odwrotu.
Świt nowej ery. 1995
Na fali optymizmu post-apartheidowego debiutanci z RPA byli gospodarzami turnieju. Nieuchronnie presja była na drużynę RPA, dowodzoną przez flankującego Francois Pienaara, aby wygrać u siebie.
Nie jest tu potrzebne żadne ostrzeżenie, ponieważ największa publiczność na świecie podczas finału Pucharu Świata w Rugby była świadkiem, jak Pienaar otrzymał trofeum od prezydenta Republiki Południowej Afryki Nelsona Mandeli. Mandela miał na sobie koszulkę i czapkę Springbok, które kiedyś były synonimem ery apartheidu.
Czy to najbardziej rozpoznawalny obraz historii związku rugby? Prawdopodobnie. Scena została odtworzona przez Morgana Freemana i Matta Damona w hollywoodzkim filmie Invictus. Gdyby reżyser filmu Clint Eastwood próbował stworzyć fikcyjną postać z szybkością i siłą nowozelandzkiego skrzydłowego Jonaha Lomu, zostałby wyśmiany za to, że porzuciłby rzeczywistość.
Ale Lomu, koszmarny, który wydawał się swoim przeciwnikom, był prawdziwy. A pierwsza światowa supergwiazda rugby wyprzedziła i pokonała angielską tylną ligę, zdobywając cztery próby w słynnym zwycięstwie 45-29 w półfinale. Tajemniczy atak zatrucia pokarmowego, który dotknął 18 członków drużyny Nowej Zelandii przed finałem, zaoferował intrygujący poboczny wątek Hollywood. Bezprzykładny mecz wygrał 15-12 przez RPA po golu Joela Stransky'ego w dogrywce.
Z dala od akcji, globalni administratorzy gry pogodzili się z nieuniknionym przejściem w kierunku profesjonalizmu. Jeśli potrzebowali przekonywania, że sport jest wystarczająco silny, aby poradzić sobie ze zmianą, to zapewnił im sukces turnieju z 1995 roku.
Australia odzyskała trofeum. 1999
Turniej 1999 był gospodarzem Walii, a mecze były udostępniane w narodach ojczystych i Francji. W pierwszym Pucharze Świata w rugby w erze zawodowej rywalizowało 20 drużyn.
Zarówno Nowa Zelandia (przeciw Włochom), jak i Anglia (przeciw Tonga) zdobyły 100 punktów przeciwko opozycji. Walii udało się awansować do ćwierćfinału mimo kolejnej kłopotliwej porażki u siebie – tym razem z całym Samoa. Ćwierćfinaliści z kraju ojczystego Anglia zdobyli rekord świata w liczbie pięciu zdobytych goli z RPA poza połową Jannie de Beer, podczas gdy Szkocja przegrała 30-18 z Nową Zelandią.
Francja zaprezentowała się najlepiej w turnieju, pokonując Nową Zelandię 43-31 w półfinale na Twickenham, pomimo oczywistej niechęci do zbliżenia się do niepowstrzymanego Lomu.
Gdy reszta drużyn sapnęła i przebiła się przez turniej, Australia przeszła do finału. Pokonali Francję 35-12 na The Millennium Stadium, tracąc tylko jedną próbę przez cały czas. Jak wyznał francuski kapitan Raphael Ibanez, Australijczycy grali jak drużyna przyzwyczajona do meczów na wysokim poziomie, podczas gdy my byliśmy jak dzieciaki grające w finale Mistrzostw Świata”.
Maszyna angielska. 2003
Żadna drużyna z półkuli północnej nie zbliżyła się do wygrania Pucharu Świata w rugby. Ale nikt nie był w lepszej formie niż Anglia w 2003 roku. Drużyna, której kapitanem był Martin Johnson, a trenerem Clive Woodward, wygrała Wielkiego Szlema na początku tego roku i pokonała Nową Zelandię na wyjeździe tylko po raz drugi w tym sezonie. ich historia.
Anglia była faworytem, mimo że turniej odbywał się w Australii.
Co ważniejsze, nie wydawali się zaniepokojeni poziomem oczekiwań. Ich przejście do chwały wcale nie było tak wygodne, jak w Australii w 1999 roku, mimo że w fazie grupowej mieli ponad 80 punktów nad Gruzją i 111 punktów nad Urugwajem. Anglia zdołała uniknąć kary za krótkotrwałe posiadanie 16 graczy na boisku, kiedy Samoa trzymało ich na półce, i pokazała wspaniały charakter w meczu ćwierćfinałowym, pokonując walijską drużynę, która wydawała się znaleźć formę przez przypadek, a nie zamysł.
Rekordowe zwycięstwo Australii 142-0 nad Namibią w fazie grupowej jeszcze bardziej wskazuje na powiększającą się przepaść między profesjonalną elitą rugby a krajami wschodzącymi. Przechwytywanie przez australijskiego Stirlinga Mortlocka pomogło gospodarzom odrzucić szanse na pokonanie Nowej Zelandii w półfinale. Reszta, jak wie każdy fan rugby, to już historia.
Anglia podtrzymywała rachunki przed turniejem jako drużyna, która nie dała się pokonać. Ostatnie przypływy i odpływy, gdy Anglia przejęła kontrolę, tylko po to, by Australia walczyła o dodatkowy czas. Cztery lata niestrudzonej pracy z Anglii sprowadziły się do jednego niezapomnianego drop-gola od Jonny'ego Wilkinsona.
Po raz pierwszy związek rugby był głównym celem narodu. Ale nie dla matki Wilkinsona, Phillippy. Byłam w supermarkecie i pani na ladzie z warzywami to usłyszała – powiedziała.
Zaćmienie Argentyny w Nowej Zelandii. 2007
Francja była gospodarzem RWC 2007, a mecze rozgrywane były w Walii i Szkocji. Argentyna szturmem wzięła udział w turnieju, pokonując gospodarzy 17-12 w pierwszym meczu turnieju. Statystycznie nie było to szokiem, Los Pumas pokonało Francję w poprzednich pięciu z sześciu meczów. A jednak to był Puchar Świata.
Mistrzostwa Świata w Anglii w 2003 roku zasygnalizowały koniec pewnej ery, a nie początek, jak planował Clive Woodward. Po szokującym meczu 36:0 z RPA w fazie grupowej, Anglia ostatecznie stała się siłą, z którą należy się liczyć.
Fidżi wyrzucił Walię z turnieju w fazie grupowej z porywającym zwycięstwem 38-34, demonstrując to urzekające połączenie siły, szybkości i zręczności, które stają się coraz trudniejsze do wykazania we współczesnej grze.
Francja była również szokiem, pokonując Nową Zelandię 20-18 w meczu ćwierćfinałowym, który tak mało przypominał swobodny styl Fidżi, że można by pomyśleć, że przez pomyłkę pojawiło się na mistrzostwach Cardiff & District w armwrestlingu. .
Neutralni mieli nadzieję, że Argentyna awansuje do finału, ale RPA okazała się zbyt silna w półfinałowym zwycięstwie 37-13. Francja była pewna, że wejdzie na pół z Anglią. W poprzedniej rundzie pokonali najlepszą drużynę na świecie i pięć razy pokonali Anglię w poprzednich sześciu meczach. Oczywiście przegrali 14-9. Finał zamienił się w zapierającą dech w piersiach rywalizację między Percym Montgomerym z RPA i Jonny'm Wilkinsonem z Anglii. Springboks wyszli zwycięsko 15-6.
Zwycięstwo Argentyny 34-10 w meczu o trzecie miejsce z Francją było wstrząsającym wydarzeniem w świecie rugby union. Może wydawać się dziwne, że drużyna, która zajęła trzecie miejsce w mistrzostwach świata, dostarczyła najważniejszych wspomnień z RWC 2007, ale to był tego rodzaju turniej.
Powstanie All Blacks. 2011
Tonga wywołał szok podczas RWC 2011 w Nowej Zelandii, pokonując Francję w rozgrywkach grupowych 19-14. Francuzi wdrapali się do ćwierćfinału dzięki przegranemu punktowi bonusowemu, ale podział między trenerem Markiem Lievremontem i jego zawodnikami wydawał się nie do pokonania.
Irlandia, Anglia i Walia dotarły do etapu ćwierćfinałowego, ale cały rozpęd był z Walią. Właściwie to za dużo. Nieumyślny atak walijskiego kapitana Sama Warburtona na francuskim skrzydle Vincenta Clerca doprowadził go do wyrzucenia z boiska już po 19 minutach. Francja awansowała do finału o punkt, a Nowa Zelandia pokonała Australię 20-6.
Wielu przewidywało porażkę w finale. Nowa Zelandia pokonała już Francję 37-17 na etapie bilardowym i niewielu potrafiło wyjaśnić, w jaki sposób Francuzom udało się dotrzeć tak daleko, a już najmniej ich trenerowi.
Wydawało się również, że wszyscy nie doceniali wagi oczekiwań na barkach zespołu z Nowej Zelandii. Ich występ w finale z najniższym wynikiem w historii Pucharu Świata w rugby nie był taki, jak miał być, ale pozostał jeden prosty fakt: All Blacks wygrali 8-7.
Odwaga i zaangażowanie Francji w finale dały im także pewnego rodzaju odkupienie w rugby. Tak więc po 24 latach cierpienia Kiwi, Puchar Webba Ellisa odbył okrężną podróż z powrotem do swojego duchowego domu.
