Ukip: Pierwsze 100 dni – dlaczego Farage może odetchnąć z ulgą
Fikcyjny dramat o rządach Ukipa wywołuje skargi na uprzedzenia polityczne, ale krytycy twierdzą, że brakuje mu wyrafinowania
Kanał 4
Dramat „co by było, gdyby” Channel 4 o Wielkiej Brytanii pod rządami Wielkiej Brytanii, skłonił Ofcom do 19 skarg na polityczne uprzedzenia, zanim jeszcze został wyemitowany zeszłej nocy – ale dzisiejsze recenzje sugerują, że jego lider, Nigel Farage, nie ma się czym martwić z powodu tej „niewyszukanej” satyry.
Ukip: The First 100 Days, stworzony przez reżysera Starsuckers, Chrisa Atkinsa, łączy prawdziwe materiały informacyjne i fikcyjne sceny, aby przedstawić scenariusz, w którym Ukip wygrywa wybory powszechne 7 maja.
Neil Hamilton przejmuje rolę wicepremiera, wyjście z UE prowadzi do zamknięcia przemysłu i wybuchu zamieszek rasowych, gdy zaczyna obowiązywać antyimigracyjna polityka partii.
Ten jednogodzinny dramat trudno określić jako „zrównoważony”, mówi Niezależny Ellen E Jones, ale zaznacza, że pokazywane poza okresem wyborczym nie musiało tak być.
„Mimo to nie był to tak okrutny atak, jak mógłby się obawiać Farage” – mówi. Dramat uwiarygodniał się nad oczywistym kneblem, co oznacza, że Ukip był przedstawiany jako „poważna perspektywa wyborcza” – chociaż dodaje, że to samo w sobie wystarczyłoby, by „odstraszyć bejesus z głównego nurtu wyborców”.
Kilku krytyków porównało pierwszą audycję radiową „Wojny światów” HG Wellsa, która wywołała panikę wśród słuchaczy, uważając ją za prawdziwą inwazję obcych.
Alex Hardy w Czasy mówi Ukip: „Pierwsze 100 dni” było z pewnością „apokaliptyczne” zarówno pod względem głębi mroku, jaki sobie wyobrażał, jak i tego, jak „dotkliwie autentyczne” czasami się wydawało.
Pochwalił argument, który próbowali przekazać producenci („że Farage i spółka wspinają się za własną petardę”), ale mówi, że „ostatecznie wszystko zostało ułożone tak grubo, że wydawało się to nie tylko nadmiernie manipulacyjne, ale także niesamowicie ckliwe, zwłaszcza w końcowych zwrotach akcji”.
Ben Lawrence w Codzienny Telegraf uważali, że „katalnym błędem” dramatu jest zredukowanie białej klasy robotniczej, do której zabiegał Farage, do „niesfornego, stereotypowego motłochu”.
W rezultacie było to splecione z „taką samą wielkomiejską kpiną, która zniszczyła karierę posłanki Emily Thornberry, kiedy w zeszłym roku zamieściła na Twitterze zdjęcie domu pokrytego flagą St George”, podsumowuje.
Opiekun Julia Raeside chwali „wspaniały” występ Priyangi Burford w roli Deepy Kaur, fikcyjnej posłanki z Ukip, która występuje w serialu, ale zgadza się, że „fikcyjna Wielka Brytania, która głosuje na rząd Ukip, nie przekonuje aż tak bardzo”.
Mówi, że ostatecznie satyrze brakowało wyrafinowania. „To, co mogłoby być niuansowym spojrzeniem na brytyjski fenomen polityczny, kończy się nie tylko poklepywaniem, ale uczuciem gigantycznego poklepywania po głowie”, mówi Raeside. „Nie pomoże to sprawie Ukipa w przededniu wyborów, ale prawdopodobnie też nie zrobi w tym większego uszczerbku”.
