Natychmiastowa opinia: „Rasiści uważają, że Anglia jest ich”
Twój przewodnik po najlepszych felietonach i komentarzach w poniedziałek 15 czerwca
Grupa określająca się jako „patriota” ściera się z protestującymi przeciwko rasizmowi w Cenotaph w Londynie
Christopher Furlong/Getty Images
Codzienne podsumowanie Tygodnia przedstawia pięć najlepszych opinii z brytyjskich i międzynarodowych mediów, wraz z ich fragmentami.
1. John Harris w The Guardian
o potrzebie „odzyskania kontroli” od prawicowych bigotów
Rasiści uważają, że Anglia jest ich. Czas pokazać im, że tak nie jest
„Anglicy muszą na nowo odkryć, kim i czym są, aby na nowo odkryć jakąś tożsamość lepszą niż poobijany, sztampowy kadłub, który pozostawiła im cofająca się fala imperializmu”, napisał szkocki teoretyk i naukowiec Tom Nairn w 1977 roku. weekendowego spektaklu tych skrajnie prawicowych bandytów, którzy gromadzą się w Londynie i skandują „In-land”, jest imperatyw: walczyć z populistami i rasistami na ich najcenniejszym terenie i kwestionować ich archaiczny, nienawistny pogląd na kraj, który myślą, że mówią za. Nie chodzi tu o niedorzeczności patriotyzmu, ale o zrozumienie miejsca, które wszyscy nazywamy domem i jak interpretujemy to, co się teraz dzieje. Kiedy obserwowałem, jak ten zupełnie inny tłum wrzuca Edwarda Colstona do portu w Bristolu, pomyślałem o ostatnim singlu wydanym przez tych wielkich antyrasistów The Clash i dwóch linijkach śpiewanych w gniewie i smutku, które uchwyciły wciąż niezrealizowane wyzwanie: „To jest Anglia . Tak właśnie się czujemy”.
2. Tim Stanley w The Daily Telegraph
o Wielkiej Brytanii, której większość Brytyjczyków „po prostu nie rozpoznaje”
Ekstremiści nie mówią za nikogo w tej niechcianej wojnie kulturowej
Podsumowując, posąg człowieka, który pokonał faszyzm, został zbezczeszczony przez działaczy antyrasistowskich, a następnie „broniony” przez grubych pijanych faszystów. Mogę sobie wyobrazić, że większość z nas wolałaby przeczekać tę wojnę kulturową – ale w sobotni wieczór, badając chaos na Parliament Square spowodowany walką o pomnik Churchilla, jeden z reporterów ITV zobaczył akt oskarżenia dla całego kraju. Powiedział: „Linie, które nas dzielą, są bardziej narysowane i niebezpieczne niż kiedykolwiek”. Wybacz mi, nie. Bardzo bezczelne jest założenie, że to, co myśli tłum brutalnych demonstrantów, w jakikolwiek sposób odzwierciedla opinię we współczesnej Wielkiej Brytanii, ale jest to gra, w którą grają nasze media. Przyjmują najbardziej skrajne poglądy, wzmacniają je i prezentują tak, jakby były to jedyne dostępne opcje – jakby jedyną opcją w życiu było szaleństwo lub szaleństwo.
3. Kevin Maguire w Daily Mirror
w sprawie premiera stosującego taktykę dywersyjną
Boris Johnson używa najstarszej sztuczki w książce torysów, grając w wojny posągów
Cyniczny i sprawdzony kłamca, pozbawiony zasad Boris Johnson używa najstarszej sztuczki w księdze Torysów, decydując się na rozgrywanie wojen o posągi. Ten niekompetentny premier, który nigdy nie będzie na swoim własnym cokole, zrobi wszystko, aby odwrócić uwagę opinii publicznej od katastrofalnie bijącej na świecie pandemii pandemii swojego rządu. Eksperci OECD przewidują, że Wielka Brytania przeżyje najbardziej kosztowny kryzys w każdej dużej gospodarce, na szczycie największej liczby ofiar śmiertelnych na świecie. To trujące, podwójne fiasko, na które nasz kraj nie może sobie pozwolić. Johnson to obalony Neville Chamberlain, a nie reinkarnowany Winston Churchill z jego marzeń... Przeklęta deklaracja doktora Johnsona, że „patriotyzm jest ostatnim schronieniem łajdaka” pasuje do plastikowego patrioty premiera XXI wieku, tak samo jak zrobił to w 18th, kiedy William Pitt świadomie ubrał się we flagę, aby odeprzeć krytykę.
4. Claire Foges w The Times
o tym, jak kryminalizacja może odwrócić uwagę od kwestii kobiet
Nie rozszerzajmy pojęcia „przestępstwa z nienawiści” jeszcze dalej
Ten brak jasności co do tego, co oznacza mizoginizm, może zmienić zbrodnię nienawiści związaną z mizoginizmem w narzędzie urazy dla pokolenia #MeToo, aby wyrównać rachunki i niepokoić policję incydentami, które nie są godne ich czasu. Co prowadzi do ostatecznego testu, który się nie udaje: nie można go wyegzekwować. Tak, byłoby mnóstwo bezmyślnych kontynuacji, w stylu policji z Humberside, ale ogólnie policja jest (lub powinna być) zbyt zajęta, aby zajmować się incydentami niezwiązanymi z przestępstwem… Zamiast zmieniać prawo na uczynić z mizoginii przestępstwo z nienawiści, musimy lepiej wykorzystywać istniejące prawo do ścigania i karania tych, którzy krzywdzą kobiety i dziewczęta. Do tej pory w Wielkiej Brytanii wydano jeden wyrok skazujący za okaleczenie żeńskich narządów płciowych (FGM). Zarzuty gwałtu, oskarżenia i wyroki skazujące w Anglii i Walii są na najniższym poziomie od ponad dziesięciu lat; liczba postępowań zakończonych spadła o 33 procent w latach 2018-19. Następnie mamy do czynienia z odrażającą „ostrą obroną seksualną”, która pozwoliła dziesiątkom mężczyzn twierdzić, że kobiety zmarły nie w wyniku morderstwa, ale dlatego, że dobrowolny, brutalny seks nie powiódł się. To właśnie w tych obszarach powinniśmy naciskać na więcej środków tam, gdzie jest to wymagane, i więcej działań tam, gdzie jest to potrzebne, a nie tworzenie nowego prawa, które otworzyłoby wrota dla zgłaszania błahych incydentów.
–––––––––––––––––––––––––––––––– Aby zapoznać się z najważniejszymi artykułami z całego świata — oraz zwięzłym, odświeżającym i zrównoważonym podejściem do programu wiadomości na dany tydzień — wypróbuj magazyn Tydzień . Rozpocznij subskrypcję próbną już dziś ––––––––––––––––––––––––––––––––
5. Michael E. O’Hanlon, starszy pracownik Brookings Institution, w The New York Times
o tym, jak przetrwanie Busha po wojnie w Iraku zawiera lekcje na 2020 rok
Joe Biden musi wyciągnąć pilną lekcję z wyborów w 2004 r.
Wiosną 2004 roku wyglądało na to, że wyścig jest zacięty, a pretendent prowadził dominującego w niektórych wczesnych sondażach. Jednak Bush ostatecznie wygrał jesienne wybory, zdobywając około trzech milionów głosów i wynikiem 286 do 251 w Kolegium Elektorów. Gospodarka nie była wtedy w załamaniu, tak jak jest dzisiaj. Ale główny problem bezpieczeństwa narodowego – wojna w Iraku – był w złym stanie i pogarszał się… Co ta historyczna analogia powinna poinstruować zespół Bidena w 2020 roku? Przynajmniej jedna rzecz wydaje się jasna: wybierając kandydata na wiceprezydenta, Biden powinien nadać priorytet temu, w jaki sposób jego partner polityczny pomoże mu opracować, wyartykułować i ostatecznie przeprowadzić przyszłościowy, kompleksowy plan dotyczący głównego zagrożenia, przed którym stoi dziś kraj.
