Projektantka mody Kim Jones: Transforming Dior
Angielski projektant mody Jones zastosował swój Midas w odzieży męskiej Dior
Własność Republiki Francuskiej, Mona Lisa jest stale eksponowana w paryskim Luwrze od 1797 roku. Dziś hołdy dla renesansowego arcydzieła Leonarda da Vinci są wszechobecne w Paryżu. Tam są Mona Lisa torby na zakupy, gumowe kaczki do kąpieli i lusterka do torebek można znaleźć we własnym butiku muzeum; u podnóża Montmartre sprzedawcy uliczni sprzedają pamiątkowe breloczki i magnesy na lodówkę.
W czerwcu tego roku Kim Jones zaprezentował swój własny, bardziej luksusowy hołd dla słynnego dzieła, kiedy to angielski projektant mody współpracował z amerykańskim artystą Raymondem Pettibonem przy jego Jesień/Zima 2019 Dior kolekcja odzieży męskiej.
Gdy światła zgasły w przypominającym bunkier miejscu Diora na paryskim Polu Marsowym, modele zostały wysłane po ruchomym chodniku o długości 249 stóp, który przecinał przestrzeń jak ogromny przenośnik taśmowy. Zaprojektowany przez Etienne'a Russo zestaw stanowił wdzięczne tło dla kolekcji Jonesa, która zawierała projekty odtwarzające komiksowe podejście Pettibona do Mona Lisy, rysunku z 2010 roku zatytułowanego Bez tytułu (She Must Know).
Gdy podróżnik Diora gładko przenosił posągowe modelki z lewej na prawą obok publiczności, portret Pettibona pojawił się wydrukowany na opalizującej tkaninie zapinanej na zamek bluzy, wplecionej w dzianinę intarsjowaną i – na zakończenie pokazu – ręcznie wyhaftowanej na powierzchni zapinana na guziki koszula, niezwykle drobiazgowe zadanie, które wymagało eksperckich umiejętności 15 rzemieślników pracujących na miejscu przez łącznie 1600 godzin.
Poznałem go w barze sportowym przez [aktorkę] Stellę Schnabel, mówi Kim Jones, wspominając swoje pierwsze spotkanie z Pettibonem, którego twórczość jest zakorzeniona w punk rockowej scenie lat 80. w Kalifornii. Usiedliśmy, usmażyliśmy skrzydełka i przeszliśmy do tematu naszej miłości do przyrody i zwierząt.
Do współpracy z artystą Jones wybrał prace z archiwum Pettibona, zlecając jednocześnie nowe kreacje, w tym impresjonistyczne odbitki lampartów i tygrysów. Kim i zespół wykonali bardzo dobrą robotę integrując moje prace, mówi z entuzjazmem Pettibon. Chcę przekazać przesłanie miłości poprzez sztukę, a teraz, dzięki tej współpracy, przesłanie będzie przekazywane za pomocą haftów i żakardów Diora.
Po swojej siedmioletniej pracy jako dyrektor ds. stylu odzieży męskiej Louis Vuitton, Jones dołączył do Diora w marcu 2018 roku, zastępując belgijskiego projektanta Krisa Van Assche. Tak naprawdę nie miałem planu gry, kiedy wszedłem, ponieważ nie widziałem archiwum, dopóki tam nie dotarłem, wspomina Jones. „Elegancki”, „szycie na miarę” i „couture” – taki właśnie postawiłam sobie i tak pracujemy nad wszystkimi kolekcjami.
Od tego czasu znalazł inspirację zarówno w kreacjach Christiana Diora, jak i biografii projektanta. Nie patrzę na niego tylko jako na couturiera, patrzę na całe jego życie. Żaden szczegół nie jest zbyt mały, jeśli chodzi o dzieło Jonesa, które ceni nieoczekiwane. W Dior patrzymy na Diora, mówi, wskazując na chęć zagłębienia się w DNA marki.
W ciągu trzech miesięcy poprzedzających jego debiutancką kolekcję Jones pogrążył się w archiwach Diora, których ogromne zbiory są chronione w Paryżu i na południu Francji. Powstały pokaz SS19 Paris odbył się w plenerze, przypominającym amfiteatr. Wielopoziomowe siedzenia otaczały centralną scenę, która była zdominowana przez kolosalną i kreskówkową, 32-metrową podobiznę Monsieur Diora, stworzoną przez artystę z Brooklynu, Kawsa, składającą się z co najmniej 70 000 kwiatów.
Przyjazny kwiatowy potwór był totemicznym hołdem Jonesa dla zmarłego projektanta, który zakłócił bieg historii mody swoim niepohamowanym językiem optymizmu.
Jones wymyślił koszule skrojone z tkanin naśladujących kwiatowy wzór, który po raz pierwszy zaprojektował Christian Dior do porcelanowego serwisu do herbaty, podczas gdy krawiectwo w pastelowych odcieniach i charakterystyczne motywy pszczół składały kolejny hołd zamiłowaniu Monsieur Diora do flory i fauny. Przedstawiający śpiewające ptaki w locie, amfory i łodygi roślin curlicue, romantyczny, powtarzalny wzór nadruku Toile de Jouy został zabrany z tapety, którą odkrył Jones pierwotnie zdobił ściany pierwszego butiku Diora przy Avenue Montaigne w 1947 roku. - topy, kurtki do prac i bokserki noszone z butami pustynnymi z rypsem równoważą nostalgię z innowacją.
Lubię, żeby wyglądało, jakby pochodziło z teraźniejszości, a nie z przeszłości, wyjaśnia Jones. To maksyma, którą powtórzył Pietro Beccari, od 2018 roku prezes i dyrektor generalny Christian Dior Couture. Myślę, że jesteśmy zgodni w tym, że Dior jest zakorzeniony w tradycji i zaangażowany w tworzenie przyszłości. Naszym wyzwaniem jest zintegrowanie czegoś nowego z czymś klasycznym, mówi Beccari.
Pierwszą pracą Christiana Diora była praca w galerii artystów, w tym Marcela Duchampa, Salvadora Dalí i Maxa Ernsta, i od tego czasu zainspirowała Jonesa – którego własna kolekcja sztuki obejmuje dywan Francisa Bacona i prace członków Bloomsbury Group, Vanessy Bell i Duncana Granta – do zapraszania współczesnych artystów w tym Hajime Sorayama (Pre-Fall 2019), Daniel Arsham (SS20) i Alex Foxton (Resort 2020) do współpracy.
Dior to świętowanie, mówi Jones. [Marka] powstała po II wojnie światowej i miała radość życia. Myślę, że to bardzo ważne, co również wkładamy w pracę. Christian Dior zaprezentował Corolle New Look w lutym 1947 roku; Jego debiutancka kolekcja sejsmiczna celebrowała rzemieślniczą potęgę paryskiego krawiectwa. Wśród powojennych surowości, falujące spódnice Diora, ozdobione marynarkami Bar i suknie Belle Époque wycięte z prestiżowych tkanin uderzyły w rewolucyjny ton. Dziś Jones odzwierciedla ducha haute couture w swoich kolekcjach odzieży męskiej.
W swojej siedzibie przy Rue de Marignan rzemieślnicy marki odtworzyli wcześniej Toile de Jouy (SS19) Jonesa, kształtując i umieszczając pojedyncze pióra na materiale. Pokaz odzieży męskiej Dior’s Cruise 2019, który został zaprezentowany w stolicy Japonii, Tokio, przedstawił śliwkową koronkę wycinaną laserowo i nową metaliczną tkaninę, której produkcja wymagała zastosowania komory próżniowej. Ręcznie malowany kombinezon był dziełem czołowej japońskiej artystki kimonowej.
Ponadto projekty odzieży męskiej Jonesa subtelnie czerpią z detali, kształtów i konstrukcji kreacji Christiana Diora. Linia garniturów Tailleur Oblique nawiązuje do asymetrycznie skrojonych sukni Dior z lat 50. z marynarkami zapinanymi po przekątnej. Tej jesieni blezery i płaszcze są wyposażone w jedwabne szale przypominające szarfy – elegancki detal, który niesie ciekawą historię. Jones zainspirowała się fotografią Richarda Avedona z 1955 roku przedstawiającą modelkę Dovimę otoczoną przez trio słoni, z szarfą jej sukni od Diora przesuwającą się po zasypanej sianem podłodze paryskiego cyrku.
Byłem z tego bardzo zadowolony, mówi Jones o projekcie. Pomyśleliśmy: „Jak moglibyśmy przetłumaczyć tę suknię couture na męski garnitur?”
Przyjmując swoją nową rolę, Jones poprosił o zamieszkanie w jego rodzinnym Londynie. Dziś spędza mniej więcej dziesięć dni w miesiącu w Paryżu, gdzie mieszka większość zespołu Dior Men. Żadna z tych prac nie jest bardzo łatwa, ale ułatwiasz je tak łatwo, jak tylko możesz, mówi. Poprosiłem o rzeczy, które mi się podobają, abym mógł wykonywać najlepszą pracę, a zespół był najszczęśliwszy.
Przejęcie pakietu pokoi w Marylebone w Londynie, nowe studio Jonesa nie jest tym, czego można by się spodziewać, biorąc pod uwagę globalny wpływ tej luksusowej marki. Jest przyjazny, zabawny i pełen przemysłu; gadatliwe modelki przybywają na przymiarki, gdy młoda siła robocza porusza się po nieco zagraconym wnętrzu pełnym mocno obciążonych wieszaków na ubrania, stosów ubrań i wysokich stosów kartonowych pudeł.
Pracujemy tak, jak chcemy, mówi Jones, dziś ubrany w czarny kaszmirowy sweter, czarne spodnie i trampki Nike. Na lewym nadgarstku wybrukowany diamentami Rolex: To była moja świąteczna uczta dla mnie. Jest ładna – nie sądzę, że jest zbyt szalona.
Biurko Jonesa jest otoczone wieszakami na ubrania i półkami wypełnionymi jego osobistą kolekcją ubrań w stylu vintage i rzadkich znalezisk. Rzadko można zobaczyć dzieła projektantów, artystów i dzieciaków klubowych lat 80., w tym Christophera Nemetha, Melissę Caplan i Rachel Auburn. Całą szynę zajmują ubrania zaprojektowane i wykonane przez Leigh Bowery, nieżyjącego już australijskiego artystę performera, promotora klubów i prowokatora mody, znanego ze swoich awangardowych kostiumów.
Jones urodził się w Londynie, jego matka jest Duńczykiem, a ojciec Anglikiem, a jego kariera hydrologa sprawiła, że jego rodzina podróżowała na stanowiska w Ekwadorze, Botswanie, Tanzanii i Kenii.
Zawsze wpadałem w kłopoty, mówi Jones, wspominając jego wędrowne dzieciństwo. Byłem na królu malucha, bo ciągle przywoziłem do domu jadowite węże. Jones pozostaje stałym bywalcem do dziś, z ostatnimi przystankami w Szanghaju, Namibii i Tetiaroa, atolu w Polinezji Francuskiej. Również dzika przyroda pozostała pasją, a Jones jest zagorzałym zwolennikiem projektów ochrony przyrody. Niekoniecznie jestem mieszkańcem miasta, ale to tam pracuję. Uwielbiam przebywać na świeżym powietrzu, mówi. Jadę na Tahiti, bo chcę pływać z wielorybami.
Po ukończeniu studiów z grafiki i fotografii w Camberwell College of Arts, Jones zapisał się na studia MA Fashion w Central Saint Martins, gdzie uczył go Louise Wilson. Louise jest zawsze w moich myślach, mówi o zmarłym, czczonym profesorze. Po studiach byliśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi.
Po ukończeniu studiów w 2002 roku projektant John Galliano kupił elementy z ostatniej kolekcji Jonesa. Była kurtka, którą sam zrobiłem z filcu, więc trochę mnie to zdenerwowało, mówi. Nie wiem, czy już je ma. W 2003 roku Jones założył własną firmę z kapitałem uzyskanym ze sprzedaży rzadkiej spódnicy spadochronowej Vivienne Westwood, będącej częścią jego rozkwitającej wówczas kolekcji odzieży vintage.
W ciągu ośmiu sezonów wielokrotnie nagradzana marka Jones zyskała lojalnych fanów dzięki wnikliwemu spojrzeniu na współczesną odzież męską. Prezentowane w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku kolekcje Jonesa obejmowały dzianiny trompe-l'oeil (AW06), kaszmirowe joggery (AW07) i kombinezony z owczej skóry (AW07). Zawsze myślę na wielką skalę, mówi. Zawsze myślałem, że jeśli pokazujesz w Paryżu, to musi wyglądać tak, jakby miało być w Paryżu. Jego ambicja opłaciła się iw 2008 roku Jones został ogłoszony dyrektorem kreatywnym brytyjskiej marki Dunhill. Trzy lata później zadzwonił Louis Vuitton.
W całej karierze Jonesa współpraca była powracającym tematem. Projektując własną markę, współpracował również z takimi nazwami, jak Mulberry, Hugo Boss i linia Pastelle Kanye Westa; partnerstwa z brytyjską marką piłkarską Umbro, a później NikeLab, również stały się natychmiastowymi bestsellerami. W Louis Vuitton jego kolekcje wyrażały podróżnicze dziedzictwo paryskiej marki dzięki kolekcjom z artystami (YBAs Jake i Dinos Chapman), projektantami (Hiroshi Fujiwara z Fragment) i marką deskorolkową Supreme.
Zespół Jonesa jest zgrany i lojalny. To banda ludzi, których znam od lat. Jesteśmy przyjaciółmi i sojusznikami, wszyscy wspieramy się i rozmawiamy o różnych sprawach. Oprócz Lucy Beeden, która przez ponad 13 lat działała jako prawa ręka Jonesa, jego powiększająca się rodzina Diorów obejmuje koreańsko-amerykańską projektantkę biżuterii Yoon Ahn. Matthew Williams, dyrektor kreatywny raczkującej marki Alyx z Los Angeles, został poproszony o zaprojektowanie metalowych sprzączek przypominających pasy bezpieczeństwa, które spinają pasy, plecaki i żakardowe szelki torebek podsiodłowych Dior. Klamra znajduje się również na czapkach bejsbolowych wymyślonych przez modystę Stephena Jonesa, który po raz pierwszy spotkał Jonesa gdzieś na parkiecie.
Amerykańska DJ i muzyk Honey Dijon została po raz pierwszy przedstawiona Jonesowi przez projektanta mody Andre Walkera. Od tamtej pory jesteśmy przyjaciółmi, mówi Dijon, który nadzoruje ścieżki dźwiękowe do programu Dior. Praca z Kimem to świetna zabawa. Studio jest zawsze wypełnione muzyką, przyjaciółmi i śmiechem. Jest jednak perfekcjonistą i bardzo precyzyjnym i rzuca ci wyzwanie, abyś dał z siebie wszystko, ponieważ robi wszystko, co w jego mocy.
W jego londyńskim studio szklana butelka perfum odlana w kształcie stojącego psa góruje nad biurkiem Jonesa z pobliskiej półki z książkami. Wyprodukowany w 1952 roku jako limitowana edycja kolekcjonerska, wzorowany jest na ukochanym psiaku Christiana Diora, Bobbym, i kiedyś zawierał zapach marki Miss Dior. Jones natknął się na rzadki skarb podczas wakacji w Egipcie, oglądając lokalny suk. To było w sklepie z tymi wszystkimi antykami, a ja pomyślałem: „Oto Bobby!”, wspomina Jones. Zmusiłem Kate [Moss] do targowania się o mnie, śmieje się.
Butelka starych perfum Dior schowana na bazarze na Bliskim Wschodzie wskazuje na trwały globalny zasięg marki. To właśnie ta aura mitologii, którą Jones obiecuje przedłużyć u Diora dzięki swojemu talentowi do wskrzeszania przeszłości w taki sposób, że ledwo ją zauważamy.
Tradycja może rozkwitnąć w całkiem świeżym i ekscytującym kontekście, czy to przez gigantycznego różowego potwora z kwiatów, czy przez kolekcję stworzoną dla nowoczesnych mężczyzn renesansu. Jednak podejście Jonesa do tej sprawy jest znacznie bardziej skromne.
Ludzie kochają tę markę, mówi. Jesteśmy tylko opiekunami.
