Poussin and the Dance: mała, ale odkrywcza wystawa pełna „wspaniałych chwil”
Reputacja Poussina jako „surowego architekta krajobrazu” to tylko połowa historii, dowodzi to wystawa w Galerii Narodowej
Nicolas Poussin, „Taniec do muzyki czasu”, ok. 1634
Powiernicy kolekcji Wallace
Nicolas Poussin (1594-1665) to problematyczna obecność w sztuce – powiedział Waldemar Januszczak w Czasy niedzielne . Nic w nim nie pasuje: chociaż był Francuzem, większość swojej kariery spędził w Rzymie i chociaż jego daty są mniej więcej takie same jak u Rembrandta, można przypuszczać, że żyli w różnych wiekach.
Poussin był pedantem do precyzji, przyjmując formalne i akademickie podejście, które sprawia, że większość jego prac jest chłodna i erudycyjna, aż do odpychania. Jednak jak pokazuje ta nowa wystawa w Galerii Narodowej, reputacja Poussina jako surowego architekta krajobrazu to tylko połowa historii.
Skupiając się na wczesnych fazach jego kariery, wystawa przedstawia artystę jako miłośnika klasycznego świata w jego najbardziej niegrzecznej postaci, malarza wspaniałych scen oświetlonych słońcem, pięknych nimf tańczących na leśnych polanach oraz bachanalijskich scen miłości i odurzenia. Łącząc mały, ale odkrywczy wybór wspaniałych obrazów, olśniewających rysunków i różnorodnych eksponatów wyjaśniających jego metody pracy, jest pełen bajecznych momentów.
Jeśli serial wyjaśnia jedną rzecz, to to, że Poussin był kolosalnym kujonem, powiedział Alastair Sooke w The Daily Telegraph . Kiedy przybył do Rzymu w 1624 roku, miał przy sobie taśmę mierniczą, aby zarejestrować dokładne wymiary klasycznych posągów miasta. Co bardziej obsesyjne, oparł postacie na swoich obrazach na mozolnie skonstruowanych woskowych figurkach, które zbudował w swojej pracowni, których kilka replik widzimy tutaj.
Poważny, zimny, akademicki. Często tak jest postrzegany Poussin, ale przyjrzyj się bliżej, a zobaczysz artystę, którego prace są radosne, psotne i zaskakująco zabawne... Zarezerwuj bilety na „Poussin and the Dance” i zobacz tego artystę w nowym świetle: https://t.co/BlvrGFE8rP pic.twitter.com/XKOUJg0fxk
— Galeria Narodowa (@Galeria Narodowa) 20 października 2021
Czasami te dziwne metody pracy opłaciły się: przedstawione rysunki są niezwykle energiczne. Jednak obrazy wydają się wyważone, oderwane, a nawet sztuczne: mogą przedstawiać sceny dionizyjskie, ale Poussin nie ma interesu w przekazywaniu wrażenia przebywania w zwarciu, zamiast tego daje nam technicznie doskonałe ćwiczenia wystudiowanej elegancji. Za dużo przyzwoitości, za mało zachwytu i podniecenia.
To prawda, że Poussin nigdy nie był szczególnie zabawnym artystą, powiedziała Laura Cumming w Obserwator . Mimo to warto zobaczyć te sceny dzikiego porzucenia, namalowane z tak precyzyjną inżynierią koncepcyjną – postacie jednocześnie technicznie w ruchu i urzekająco nieruchome. Nigdzie nie jest to wyraźniejsze niż na ostatnim zdjęciu tutaj, arcydzieło Taniec do muzyki czasu . Cztery kobiece postacie tańczą na karuzeli, zaczynając zwalniać, a ich ruchy są nie tyle wdzięczne, co niepokojące; jedna z tancerek wyraźnie słabnie, jej ręka wyślizguje się z ręki partnera. Sam czas jest reprezentowany przez skrzydlatego harfistę z sardonicznym wyrazem twarzy, gdy obserwuje taniec, który wkrótce musi się skończyć. Jest to punkt kulminacyjny porywającej i pięknie choreograficznej wystawy.
The National Gallery, Londyn WC2 (020-7747 2885, nationalgallery.org.uk ). Do 2 stycznia 2022
