Jazydzi na górze Sindżar „nie potrzebują ratowania”: jak bardzo wygodnie
Polityka zagraniczna Camerona to „omnichałki”, podczas gdy Obama wygląda na coraz bardziej zaściankowego i izolacjonistycznego
AHMAD AL-RUBAYE/AFP/Getty Images
Bez względu na to, jaka była prawdziwa misja zespołu sił specjalnych USA, wysłana na górę Sinjar w tym tygodniu, z pewnością wrócili z wygodną odpowiedzią dla swojego głównodowodzącego w Białym Domu.
Na zawołanie stacji telewizyjnych w czasie największej oglądalności Pentagon był w stanie: ogłaszać że siły specjalne nocą i dniem na nagiej górze w północno-zachodnim Iraku ujawniły, że schroniło się tam „o wiele mniej” Jazydów, niż się spodziewano, i że byli w „znacznie lepszym stanie” niż do tej pory informowano.
Urzędnicy amerykańscy nie ociągali się z sugestią, że ten pozorny cud zdarzył się z powodu skutków amerykańskiej akcji powietrznej na pozycje IS, co ułatwiło kurdyjskim siłom peszmergów eskortowanie Jazydów w bezpieczne miejsce. I tak, mimo wszystko, USA nie prowadziłyby teraz operacji humanitarnej mającej na celu ratowanie Jazydów i innych chrześcijańskich uchodźców.
„Dobra wiadomość” z Pentagonu przyniosła kolejny zwrot ze strony Davida Camerona. Po powrocie z urlopu w środę przewodniczył posiedzeniu komitetu bezpieczeństwa Cobra, na którym stwierdził, że sytuacja jest tak tragiczna, że ktoś „musi przyjść z planem”.
Powiedział, że Wielka Brytania przyczyni się do operacji „aby wydostać tych ludzi z tej góry” – w Whitehall założono, że ratunkiem będą kierować Stany Zjednoczone.
Ale wraz z wycofywaniem się Amerykanów, Jazydzi stają się nagle wczorajszą wiadomością. Cameron w końcu zasugerował, że rząd Wielkiej Brytanii będzie teraz gotowy do przyłączenia się do Francuzów, Holendrów i Amerykanów w wysyłanie broni do Kurdów , ale jeśli chodzi o bezpośrednią sytuację uchodźców jazydzkich na górze Sindżar, są sami.
Jest w tym wszystkim coś wyraźnie dziwnego i niepokojącego w wybrykach Pentagonu i prezydenta Obamy, a za nimi podąża Cameron. Obama od samego początku niechętnie odnosił się do skutków terroru Państwa Islamskiego i trudnej sytuacji ich ofiar. „To nie czas na głupie rzeczy”, powiedział podobno na briefingu – co Hillary Clinton bardzo publicznie stwierdziła, że nie stanowi podstawy do prowadzenia polityki zagranicznej.
Nie jest jasne, kim dokładnie były amerykańskie siły specjalne, które odwiedziły górę Sindżar w tym tygodniu, jak długo były na patrolu ani jak daleko podróżowały. Mogli to być agenci CIA, Delta Force lub Green Beret Rangers z Dowództwa Operacji Specjalnych, z których wszyscy mają szczególny etos, żeby nie powiedzieć bagaż polityczny. Powinien pojawić się pilny wniosek o wolność informacji, aby poznać ich dokładne rozkazy i warunki ich misji.
Problem polega na tym, że to, co zrelacjonowali Pentagonowi, tak wyraźnie kontrastuje z innymi relacjami z ziemi, przygotowanymi przez równie wyszkolonych praktyków w ich własnej branży.
Pracownicy ONZ i lokalna pomoc nadal uważają, że dziesiątki tysięcy Jazydów (szacunki wahają się od 20 000 do 30 000) pozostają w ogromnym zagrożeniu ze strony dżihadystów z IS, a także żywiołów – palącego upału dnia i chłodu górskich nocy.
„Ile mały zespół ludzi może zobaczyć w górze o szerokości 64 kilometrów [40 mil]? Są doliny i jaskinie, w których żyją ludzie” – powiedział Shawkat Othman, dyrektor ds. pomocy w Dohuk. dziennik 'Wall Street wczoraj.
Zachodni reporterzy byli w górach od pierwszych dni ucieczki Jazydów, wśród nich Jonathan Rugman z Chann 4 wiadomości , który wczoraj na tym blogu odpowiedział na „ocenę” Pentagonu: „Nie mam powodu wątpić w szczerość tego wniosku, ale chciałbym poznać jego metodologię.
„Kiedy przeleciałem nad górą w Iracki helikopter w poniedziałek widziałem uchodźców rozrzuconych na bardzo dużym obszarze, małe grupki ludzi chroniące się przed ekstremalnym upałem, gdzie tylko mogli...
„Czy Amerykanie mówią, że uchodźcy nie są już rozproszeni, ale albo zostali przewiezieni, albo przeniesieni na skoncentrowany obszar, gdzie można ich policzyć?”
Pentagon nie zgłosił rzeczywistej liczby Jazydów pozostających na górze Sindżar, ale według źródła z Downing Street, Amerykanie uważają, że liczba ta jest „w ciągu kilku tysięcy”. Jeśli to prawda, to, jak wskazuje Rugman, „Szacunki ONZ na ponad 20 000 są po prostu błędne”.
Niezależnie od liczby, amerykańska decyzja o opuszczeniu Jazydów, by sami sobie radzili, wydaje się bezduszna: jakie znaczenie ma to, czy na górze pozostało 50 czy 5000 – cierpienie jednostki jest wciąż takie samo.
Jak poinformował wczoraj Rugman: „Dzisiaj temperatura wynosi 46 stopni. Jest tak gorąco, że mojej kamerzynce Filippie jest to bardzo trudne do sfilmowania, ponieważ kamera staje się zbyt gorąca, by jej dotknąć.
'A ten amerykański wniosek nie mówi nam, ile osób zginęło na górze w tym ekstremalnym upale w ciągu ostatnich 12 dni, zanim przeprowadzono tę ocenę.'
Amerykańska ocena nie zajmuje się również tym, co stało się z tymi Jazydami już schwytanymi przez bojowników IS. Raport dla Dzienna bestia Kimberly Dozier twierdzi, że setki, jeśli nie tysiące, Jazydów jest przetrzymywanych w szkołach i meczetach oraz więzieniach w północnym Iraku.
Niektórym udało się porozmawiać przez telefon z krewnymi w Iraku i USA. „Wszyscy opowiadają podobną historię grozy: rodziny uciekające pieszo, złapane przez bojowników w ciężarówkach i samochodach” – relacjonuje Dozier. „Mężczyźni są następnie odciągani na muszce od swoich żon i dzieci, aby nigdy więcej ich nie widziano. Młodszym niezamężnym kobietom mówi się, że zostaną siłą poślubione bojownikom Izydy. Niektóre są zabierane i gwałcone, a kilka sprzedano nawet na głównym targu w Mosulu.
Reporterzy są kluczowi dla tej historii, ponieważ jako pierwsi dotarli na ziemię i przedstawili jasne relacje. Sceny pokazane przez Channel 4 News nie były fałszywe. Nie można tego odrzucić i zignorować – chociaż niektórzy w obozach Obamy i Camerona mogą to woleć.
Starszy torysowski mąż stanu, sir Malcom Rifkind, argumentował w Londyn Wieczorny Standard w tym tygodniu Wielka Brytania powinna trzymać się z dala od Iraku, ponieważ była to trująca spuścizna, a siły dżihadystyczne IS nie były skierowane przede wszystkim na Wielką Brytanię. Należy zauważyć, że ówczesny zwykły pan Rifkind miał podobne podejście, gdy kierował MON podczas misji w Bośni, w tym w czasie masakry na Srbrenicy, kiedy Wielka Brytania dowodziła tam siłami ONZ.
Co ciekawe, trzej brytyjscy generałowie w stanie spoczynku najwyraźniej wyrazili swoje zobowiązania wobec uchodźców i przesiedleńców z północnego Iraku. Generałowie Dannatt, Shirreff i Jackson uważają, że jest to kwestia zasad i praktyczności. Wielka Brytania od początku angażowała się w pomoc kurdyjskiemu regionowi autonomicznemu, a pozostawienie Kurdów siłom Państwa Islamskiego byłoby katastrofą dla całego regionu i nie tylko. Mike Jackson mówi, że rola Wielkiej Brytanii w Iraku wiąże się z obowiązkiem próby uniknięcia katastrofy już teraz.
Ale zarówno prezydent Obama, jak i premier Cameron wydają się być sparaliżowani dziedzictwem swoich poprzedników Busha i Blaira, którzy rozpoczęli swoją przygodę w Iraku w 2003 roku z pochopnością graniczącą z nieodpowiedzialnością. To skłoniło Obamę i Camerona do uniknięcia działań militarnych i wojny za wszelką cenę, bez względu na to, jak dobra i humanitarna jest przyczyna.
Ich niechęć, rozterki i wykręty są diametralnym przeciwieństwem dynamizmu Busha i Blaira, które potrafią. Na swój sposób jednak sprowadza się do prawie równych zarzutów rażącej nieodpowiedzialności.
Polityka zagraniczna Camerona wygląda na „rozpadu”, który może konkurować z budżetem kanclerza sprzed dwóch lat: przynajmniej jego podjęta późno w dniu umowa o pomoc w uzbrojeniu Kurdów – jeśli o to poproszą – może dać RAF coś wspólnego z Chinooki wysłani na Cypr, aby pomóc przetransportować Jazydów drogą powietrzną.
Jeśli chodzi o Baracka Obamę, kiedy został wybrany po raz pierwszy, wydawał się mieć najsilniejsze międzynarodowe referencje ze wszystkich nowoczesnych amerykańskich prezydentów – co w ciągu kilku miesięcy doprowadziło do przyznania Pokojowej Nagrody Nobla. Teraz wydaje się, że rozkoszuje się byciem jednym z najbardziej upartych, zaściankowych i izolacjonistycznych przywódców Stanów Zjednoczonych ze wszystkich.
