Dlaczego Brexit Theresy May jest prawie dokładnie tym, na co głosowałeś?
Kontrola, którą ludzie chcieli odzyskać, znajdowała się nad granicami Wielkiej Brytanii, mówi naukowiec ekonomii politycznej
Karta do głosowania w referendum UE
Ben Stansall / AFP / Getty
Wybacz mi, może coś przegapiłem. Oczywiście w ciągu ostatnich kilku dni było wiele do ogarnięcia. Ale wbrew temu, co uważa ostatni były sekretarz ds. Brexitu, wydaje mi się, że umowa o wystąpieniu z Brexitu zapewnia prawie dokładnie to, za czym Wielka Brytania głosowała w czerwcu 2016 r.
Powody, dla których 17,4 mln osób głosowało za opuszczeniem UE, były wielorakie, złożone i częściowo sprzeczne. Nie ulega jednak wątpliwości, że chęć kontrolowania imigracji była najważniejsza najważniejszy powód . Dowody w tym zakresie jest przytłaczająca .
Oczywiście trzeba zrozumieć, dlaczego imigracja stała się tak ważnym problemem dla wielu wyborców ( Obwiniam oszczędności , zarówno pod względem oddziaływania materialnego, jak i konserwatywnych idei, które znormalizował). Niemniej jednak na razie umowa Brexit zapewnia realizację tego programu.
Już Listy rezygnacyjne Dominica Raaba i Esther McVey nie zamieszczaj żadnych konkretnych odniesień do imigracji. Zauważają bardziej niejasno, że umowa Brexit zdradza obietnice, które złożyliśmy krajowi, lub nie honoruje wyniku referendum.
Jest trochę dowodów sugerować, że śliskie pojęcie suwerenności miało znaczenie dla wielu wyborców po imigracji. Przejęcie kontroli było w końcu kluczową mantrą Vote Leave. Ale niewiele osób myśli w tak abstrakcyjnych kategoriach. Kontrola, którą ludzie chcieli odzyskać – suwerenność, która miała znaczenie – znajdowała się nad granicami Wielkiej Brytanii.
Majowa oferta
Wielka ironia obecnej sytuacji Theresy May polega na tym, że tylko ona, zasiadająca w rządowych ławach, naprawdę zdaje się rozumieć tę podstawową rzeczywistość polityczną. Maj jest znacznie bliższy sednie opinii publicznej – a przynajmniej migawce z 2016 r. – niż zwolennicy twardego brexitu lub pozostali torysi, co jasno pokazuje porozumienie, które uzgodniła z UE.
Chociaż May poparła Remain, głównie dlatego, że rozumiała ekonomiczne szkody, jakie przyniesie Brexit, autorka raportu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych nieprzyjazne środowisko Agenda zawsze była przeciwnikiem imigracji.
Umowa dotyczy statusu obecnych migrantów z UE i zawiera pewne konkretne ustalenia w Irlandii Północnej związane z zapobieganiem twardej granicy na wyspie Irlandii – ale niewiele wskazuje na to, że Wielka Brytania została zmuszona do zaakceptowania stałego swobodnego przepływu siły roboczej. ten siedmiostronicowa deklaracja polityczna nakreślający przyszłe relacje z UE, opublikowany wraz z 585-stronicową umową, zawiera tylko 35 słów na temat mobilności ludzi między Wielką Brytanią a UE. Podkreśla, że dozwolona będzie tymczasowa mobilność w celach biznesowych na określonych obszarach, z ruchem bezwizowym w przypadku wizyt krótkoterminowych.
Innymi słowy, holenderscy bankierzy i francuscy szefowie kuchni będą mile widziani. Murarze z krajów kandydujących do Europy Wschodniej: nie tak bardzo.
Realia handlowe
Na dłuższą metę ta pozycja nie może się utrzymać. Jeśli Wielka Brytania chce zawrzeć umowę o wolnym handlu z UE, która zbliży się do dostępu do rynku, z którego korzystają na przykład członkowie Europejskiego Obszaru Gospodarczego spoza UE lub Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu, takich jak Norwegia oraz Szwajcaria , swobodny ruch będzie musiał wrócić na stół. Tak więc, chociaż umowa odzwierciedla to, na co kraj głosował w 2016 roku, nadal jest oszukańcza w tym sensie, że prawdopodobnie nie można jej dostarczyć.
To powiedziawszy, aby nawet zapewnić UE dorozumiane porozumienie, że cztery wolności (nieskrępowany przepływ towarów, usług, kapitału i ludzi) są przecież podzielne, to niezwykłe osiągnięcie majowego rządu. Lub, co bardziej prawdopodobne, jest to znak, że pozostali członkowie UE są w coraz większym stopniu kierowani przez rządy, które podzielają antyimigracyjną perspektywę May.
Tak czy inaczej, to trzy pozostałe wolności – polityka handlowa, a nie imigracja – wydają się motywować brexiterów prowadzących kampanię przeciwko majowi, pomimo braku dowodów na to, że kwestia ta odegrała znaczącą rolę w głosowaniu nad urlopami.
Mają rację, krytykując umowę May, która usuwa wszelkie prawdopodobieństwo, że Wielka Brytania będzie cieszyć się autonomią w zakresie polityki handlowej w najbliższej przyszłości. Jednocześnie ich sprzeciw wobec umowy May jest logicznie sprzeczny z ich własnym argumentem, że May nie doceniała ręki Wielkiej Brytanii. Negocjacje handlowe, które teraz nastąpią, jeśli parlament zaakceptuje umowę o wystąpieniu, są ich szansą na udowodnienie, że UE potrzebuje Wielkiej Brytanii tak samo, jak Wielka Brytania potrzebuje UE – i że Wielka Brytania może zapewnić sobie długoterminowy dostęp na rynki UE bez podważania jej autonomii w zakresie polityki handlowej.
Jednak rezygnacje Raaba i McVeya oraz wcześniejsze rezygnacje Borisa Johnsona i Davida Davisa , zaryzykuj tę szansę. List Raaba stwierdza, że ograniczenia polityki handlowej wynikające z mechanizmu awaryjnego Irlandii Północnej są teraz punktem wyjścia do negocjacji przyszłego partnerstwa gospodarczego. Jeśli to zaakceptujemy, poważnie zaszkodzi to drugiej fazie negocjacji przeciwko Wielkiej Brytanii.
To jest po prostu nonsens. Najlepsza z obu światów umowa handlowa, którą Brexiterzy obiecywali od ponad dwóch lat, przesłoniłaby wszystkie ustalenia przejściowe i zabezpieczające. Raab mógł odejść z rządu May, ale udając, że umowa o wystąpieniu podważy naszą zdolność do nawiązania nowych stosunków handlowych z UE, akceptuje fakt, że pozycja Wielkiej Brytanii nie jest tak silna, jak wcześniej twierdzono – i dlatego wzmacnia uzasadnienie dla May. pozorna kapitulacja.
Majowe premierostwo może wyglądać na bałagan, ale myślę, że historia oceni ją życzliwiej, niż się wydaje w tej chwili. Wczesne decyzje o wykluczeniu drugie referendum i rezygnacja z ponadpartyjnego podejścia do negocjacji będzie oczywiście postrzegana jako katastrofalny błąd oceny. Cenę zapłaciła utratą większości parlamentarnej w wyborach powszechnych w 2017 roku.
Ale od tego czasu odniosła spore sukcesy w wygrzebywaniu się z dołka, które sama sobie wykopała – i rzeczywiście realizowała swój główny cel polityczny i preferencje wyrażone przez opinię publiczną w 2016 roku.
Jak oceni historia tych, którzy teraz chcą zastąpić May , pomimo odczuwalnego braku jakiegokolwiek alternatywnego planu wyjścia z UE, to zupełnie inna sprawa.
Craig Berry , Czytelnik Ekonomii Politycznej, Manchester Metropolitan University
Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa na licencji Creative Commons. Przeczytać oryginalny artykuł .
