Co kryje się za „zieloną falą” wyborów w UE?
Europejskie partie Zielonych niespodziewanie zyskały na popularności w zeszłotygodniowych wyborach, ściskając centrum i konfrontując się z populistycznymi nacjonalistami
Alexander Pohl / NurPhoto
Europejskie partie Zielonych dokonały jednej z największych niespodzianek w zeszłotygodniowych wyborach europejskich, zwiększając liczbę posłów do PE z 51 do 69, czyli prawie 40%, aby stać się blokiem wyborczym z nową siłą, która zmienia zasady gry.
W tym, co niektórzy komentatorzy nazwali „zieloną falą”, Die Grunen podwoiło swój głos w Niemczech, zajmując drugie miejsce za chadekami Angeli Merkel, podczas gdy Zieloni zajęli drugie miejsce w Finlandii, trzecie w Belgii i Francji, a wzrosło w Austrii, Wielkiej Brytanii, Irlandii i Wielkiej Brytanii. Holandia.
Tradycyjne europejskie partie centrum skurczyły się, tracąc 70 mandatów i większość w parlamencie, podczas gdy eurosceptyczni populiści zwyciężyli we Włoszech, na Węgrzech i we Francji. New York Times odzwierciedla, to nie był potop, którego obawiało się wielu tradycjonalistów.
Zamiast tego, biorąc pod uwagę antagonizm populistów wobec projektu europejskiego i fragmentację w kwestiach takich jak ich stanowisko w sprawie Rosji i praw LGBTQ, Zieloni prawdopodobnie odgrywają obecnie kluczową rolę w uchwalaniu przepisów, a w rezultacie mają znaczną siłę nacisku parlamentarnego.
Do tej pory byliśmy w trybie transakcyjnym, powiedział Philippe Lamberts, współprzewodniczący Zielonych. Czasy finansowe . Teraz mamy szansę być w bardziej stabilnych relacjach [z innymi grupami politycznymi]. Chcemy być bliżej źródła prawodawstwa”.
Ska Keller, druga współprzewodnicząca grupy, był czysty o ich programie. To wielkie zadanie i wielka odpowiedzialność, aby teraz pokładać zaufanie wyborców w konkretne działania na rzecz konkretnej ochrony klimatu, w promocję Europy socjalnej, a także demokracji w rządach prawa – tutaj w praktyce w Parlamencie Europejskim – powiedziała.
Podczas gdy w Wielkiej Brytanii Liberalni Demokraci zostali wskrzeszeni jako siła polityczna, stając się wyraźnym kontrapunktem dla nacjonalistycznej prawicy, panuje zgoda, że w innych częściach Europy partie Zielonych odegrały tę rolę. Nie chodzi tylko o to, że populiści często opowiadają się za negacjonistami klimatu, odzwierciedla to Telegraf . Prawie w każdej kwestii Zieloni są diametralnym przeciwieństwem. Podczas gdy populiści są eurosceptycy, antyimigranci i nacjonaliści, Zieloni są eurofilami, przyjaznymi imigrantom i kosmopolitycznymi.
W Niemczech Zieloni odnieśli taki sukces, że lider Alternatywy dla Niemiec (AfD) Alexander Gauland oświadczył, że partia reprezentuje teraz naszego głównego wroga.
ten Niezależny zagłębia się głębiej w dane demograficzne napędzające ten wzrost: zyski partii, które są generalnie prounijne, proekologiczne i lewicowe, wydają się być skoncentrowane głównie na obszarach miejskich i wśród młodszych wyborców. W sondażu exit poll we Francji Les Verts zdobyli 22 procent głosów w grupie wiekowej 18-24, znacznie wyprzedzając pozostałe partie. W Niemczech ta sama grupa wiekowa głosowała na zielonych 34 proc. – z kolejną co do wielkości partią, CDU Angeli Merkel, z 11 proc.
Nasi wyborcy, zwłaszcza młodsze pokolenie, dla których wielu jest teraz ich pierwszym wyborem, są głęboko zaniepokojeni kryzysem klimatycznym i są proeuropejscy – ale czują, że UE nie zapewnia, Bas Eickhout, holenderski eurodeputowany, powiedziałem Opiekun . Chcą, abyśmy zmienili kurs Europy.
Nowa Zielona agenda jest mniej lewicowa i bardziej kosmopolityczna niż jej starsza iteracja. Jej wyborcy dorastali w globalnych miastach i są mniej sceptyczni wobec otwartych gospodarek. Ten duch jest szczególnie żywy w niemieckim ruchu Zielonych, pisze Ryszard Ogier w Independent, który twierdzi, że biorąc pod uwagę ich spektakularny sukces, to ich plan jest planem do naśladowania, jeśli zielona fala ma przynieść trwałą zmianę.
Być może drogą naprzód jest połączenie pasji starego zielonego radykalizmu z bardziej współczesnym, integracyjnym podejściem niemieckim. Poszukać tego, co francuski politolog Antoine Colombani nazwał „właściwymi interakcjami” między siłami rynkowymi a polityką rządową na rzecz zmian transformacyjnych.
