Broń chemiczna: historia od Passchendaele po Syrię
Gaz musztardowy przeraził świat w 1917 roku – a jego śmiertelna spuścizna trwa do dziś
Żołnierze austriaccy w okopach w 1917 r.
Obrazy Getty
Europa zamilkła dzisiaj, aby uczcić stulecie bitwy pod Passchendaele, jednej z najkrwawszych bitew pierwszej wojny światowej i pierwszej, w której użyto gazu musztardowego skutecznie jako broń.
Broń chemiczna zyskała rozgłos podczas konfliktu, nie tylko ze względu na jej śmiertelność, ale także ze względu na sposób, w jaki ofiary cierpiały przed śmiercią.
Protokół genewski z 1925 r. zakazał użycia wszelkiej broni chemicznej, ale nie uniemożliwił jej późniejszego użycia.
Pierwsze ataki gazowe
Do końca I wojny światowej 91 000 żołnierzy ze wszystkich stron zginęło w atakach gazowych – mniej niż dziesięć procent zgonów podczas całego konfliktu.
„Karabiny maszynowe i pociski artyleryjskie, jak się okazuje, były znacznie skuteczniejszymi systemami zadawania śmierci” Polityczny mówi.
Broń konwencjonalna mogła zabić znacznie więcej żołnierzy, jednak broń chemiczna była intensywnie badana przez światowych przywódców ze względu na jej psychologiczne konsekwencje, co doprowadziło do Protokołu Genewskiego z 1925 r. zakazującego „użycia na wojnie gazów duszących, trujących lub innych oraz bakteriologicznych metod walki „.
Porozumienie, dodaje Politico, zostało podpisane „przede wszystkim przez tych, którzy używali gazu w czasie Wielkiej Wojny – Austrię, Wielką Brytanię, Francję, Niemcy i Rosję (protokół podpisały Stany Zjednoczone, ale Senat ratyfikował go dopiero w 1975 r.”).
Protokół stwierdzał, że użycie takiej broni zostało „słusznie potępione przez ogólną opinię cywilizowanego świata”, mimo że była używana przez obie strony.
Powody potępienia są jednak kontrowersyjne.
Dlaczego zakazać broni chemicznej?
Wielu uważało, że cierpienie ofiar I wojny światowej było zbyt barbarzyńskie, by je ignorować. Gaz musztardowy powoduje powstawanie pęcherzy na skórze, wywołuje wymioty oraz powoduje krwawienie wewnętrzne i zewnętrzne. Zaatakowanych żołnierzy trzeba było przywiązać do łóżek.
W swojej autobiografii Testament of Youth (1933) pielęgniarka Vera Brittain: „Życzę tym ludziom, którzy opowiadają o kontynuowaniu tej wojny bez względu na koszty, zobaczyć żołnierzy zatrutych gazem musztardowym. Wielkie pęcherze koloru musztardy, ślepe oczy, wszystkie lepkie i sklejone, zawsze walczące o oddech, z głosami szeptanymi, mówiącymi, że ich gardła się zaciskają i wiedzą, że się udławią.
Ci, którzy przeżyli, często zostawiali blizny i ślepi, a ich cierpienie trwało jeszcze długo po zakończeniu wojny.
Protokół genewski mógł zostać podpisany z nieco bardziej praktycznych powodów, ponieważ broń „okazała się trudna do kontrolowania”, mówi Politico.
„W kilku dobrze udokumentowanych przypadkach gazy rozlokowane przez żołnierzy na pierwszej linii wlatywały z powrotem do ich własnych okopów” – kontynuuje autor. Populacje cywilne były również często dotknięte atakami gazowymi wydmuchiwanymi przez wiatr, co doprowadziło do ich zakazu.
Ponadto obawiano się, że postęp technologiczny nieuchronnie sprawi, że broń chemiczna będzie bardziej śmiercionośna i trudniejsza do zwalczania, Atlantycki raporty.
Kto złamał zasady?
Chociaż protokół genewski zakazał użycia broni chemicznej w działaniach wojennych, nie zakazał jej produkcji. Gromadzenie zapasów było kontynuowane przez cały XX wiek, szczególnie przez USA i ZSRR podczas zimnej wojny.
Nawet po Konwencji o zakazie broni chemicznej z 1993 r., w ramach której nadal obowiązywał całkowity zakaz produkcji i składowania, przechowywania i ataków, Krajowa radiostacja publiczna o (KPR).
Broń chemiczna była używana w latach 80. podczas konfliktu czadyjsko-libijskiego oraz wojny iracko-irańskiej, a także Wojna w Zatoce Perskiej w 1990 r. .
Jednak do 2013 r. wydawało się, że poczyniono znaczne postępy w zakresie niszczenia i ograniczania ich użycia.
„Teraz zweryfikowaliśmy zniszczenie około 80 procent wszystkich zgłoszonych nam zapasów broni chemicznej” – powiedział Michael Luhan, rzecznik Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej. NPR .
Ale to pozostałe 20 procent broni nadal powodowało cierpienie i śmierć.
Syria nigdy nie podpisała konwencji i „powszechnie uważa się, że posiada pokaźne zapasy różnego rodzaju broni chemicznej”, pisze Rada Stosunków Zagranicznych .
W 2013 roku ONZ oskarżony Syria użyła środka nerwowego sarin przeciwko ludności cywilnej podczas wojny domowej. Chociaż osoby odpowiedzialne nie zostały zidentyfikowane, ONZ stwierdziło, że „prawdopodobnie mieli dostęp do zapasów broni chemicznej syryjskiego wojska”, Reuters zgłoszone.
Dodał: „Zespół niezależnych ekspertów, kierowany przez Brazylijczyka Paulo Pinheiro, powiedział, że jak dotąd potwierdzili, że śmiertelny środek nerwowy sarin został użyty w trzech incydentach: na przedmieściu Damaszku al-Ghouta w dniu 21 sierpnia w Khan al-Assal w pobliżu Aleppo w marcu 2013 r. oraz w Saraqeb w pobliżu północnego miasta Idlib w kwietniu zeszłego roku”.
Prezydent USA Barack Obama wydał ostrzeżenie dla Syrii, mówiąc, że ataki chemiczne to „czerwona linia”. Nie sprecyzował jednak, jakie działania były gotowe podjąć USA, Niezależny powiedział.
Kiedy reżim przekroczył później „czerwoną linię”, Obama nie był w stanie nic zrobić, ponieważ nie uzyskał zgody Kongresu.
Ataki od tego czasu wskazują Syria nie ma zamiaru przestrzegać sankcje i zasady, a gdy zagrożenia ze strony USA trwają, trwa też wojna domowa.
„Konwencje dotyczące broni chemicznej są bezkarnie lekceważone”, a w obliczu roszczeń i roszczeń wzajemnych wygląda na to, że Protokół Genewski mógł się nie powieść, mówi EuroWiadomości .
I jak w przypadku wielu życiowych lekcji – od Passchendaele po Syrię – ci, którzy nie uczą się historii, są skazani na jej powtórzenie.
