Plemienne kolory
Kolor był używany od wieków jako środek komunikacji, gdzie należymy, stwierdza Stuart Andrews
Kolor może być potężny. Różne odcienie i tony mają różne efekty psychologiczne; mogą zmienić to, jak się czujemy, jak się zachowujemy i co kupujemy. Kolor może również wpływać na to, jak postrzegamy innych ludzi – skłania nas do postrzegania ich jako przyjaznych, profesjonalnych lub godnych zaufania. Może sprawić, że będą bardziej atrakcyjne, bardziej autorytatywne lub godne szacunku. Kolory mogą nawet sprawić, że spojrzymy na siebie inaczej. To, co dotyczy jednostek, jest jeszcze bardziej widoczne, gdy spotykamy się w grupach. Kiedy przyjmujemy mentalność społeczną, kolor przebija się do prymitywnej funkcji naszego mózgu, stając się rodzajem skrótu, który mówi nam, że należymy do grupy, a inni ludzie należą do nas.
Mentalność grupowa
To wszystko jest kwestią tożsamości społecznej lub sposobu, w jaki my jako ludzie wzmacniamy swój własny obraz siebie, łącząc się z grupami, z którymi dzielimy podobne cechy, wartości lub idee. Dopracowujemy te podobieństwa – często je wyolbrzymiając – i szukamy rzeczy, które odróżniają naszą grupę od innych grup. Tutaj kolor może odgrywać istotną rolę. W grupach, w których nie wyglądamy tak samo lub nawet nie brzmimy tak samo, kolor natychmiast mówi nam, kto należy. Załóż koszulę, pomachaj flagą lub pomaluj twarz na określony kolor, a wszyscy wiedzą, że należysz do grupy. Czy zawsze tak było? Cóż, choć niewiele zachowało się dowodów na to, jak nasze najstarsze kultury wykorzystywały kolor, współczesne kultury plemienne nadal używają go do identyfikacji członków. Plemiona rdzennych Amerykanów nadal mają specyficzne kolory plemienne, które są używane w ceremoniach, sztuce, odzieży i życiu codziennym i chociaż mogą dzielić niektóre z tych kolorów z sąsiednimi plemionami, zestaw jednego plemienia będzie się różnić od zestawu innego.
Plemienna sukienka
W całej Afryce wiele społeczności plemiennych nadal przyjmuje specyficzne kolory. Na przykład w plemieniu Pokot w Kenii mężczyźni noszą kolorowe gliniane czapki, aby pokazać, do jakiego klanu należą, podczas gdy Masajowie uważają czerwień za święty kolor i intensywnie używają go w swojej tunice – shuka – i wyrobach z koralików. Plemiona Naga z granicy indyjsko-birmańskiej odróżniają się kolorem i wzorem noszonych szali, podczas gdy plemiona Dao z Wietnamu używają jaskrawych chust, tunik i spodni, często w żywych czerwieniach i błękitach. Kolor odgrywał równie ważną rolę w starożytnym świecie. Chociaż myślimy o starożytnych Grekach w zwykłych białych tunikach z chitonu, w rzeczywistości preferowane były jasne kolory, które określiłyby tożsamość grupy lub rangę. Uważa się, że na przykład Spartanie upodobali sobie głęboką szkarłatną czerwień, którą wojowniczy ludzie postrzegali jako agresywny, męski kolor – idealny również do ukrywania ran lub rozprysków krwi.
W szczytowym okresie Cesarstwa Rzymskiego wyścigi rydwanów były największym sportem Cesarstwa. Kierowcy rywalizowali w czterech frakcjach – czerwonej, białej, zielonej i niebieskiej – a fani przybrali w swoich strojach kolory swojej ulubionej frakcji. Gdy Cesarstwo Rzymskie upadło i przeniosło się na wschód do Konstantynopola – nowoczesnego Stambułu – dominujące frakcje niebieskie i zielone zyskały wpływy w kwestiach wojskowych, politycznych i teologicznych. Intensywna rywalizacja na hipodromie przeszła i pogorszyła się, aż w końcu przerodziła się w uliczną przemoc. W 501 roku zieloni urządzili zasadzkę na bluesa w amfiteatrze w Konstantynopolu, masakrując prawie 3000 osób.
Linie bojowe
Chociaż plemiona mogą łączyć się, by stać się narodami, myślenie plemienne nigdy nie zanika całkowicie. Gdy Europa osiągnęła średniowiecze, kolor stał się kluczowym sposobem na pokazanie, do której frakcji należysz. Rycerze z XII wieku weszli do bitwy nosząc barwy na swoich tarczach, które przekształciły się w złożone systemy heraldyki. Rycerze i lordowie nosili barwy swojej rodziny lub zakonów wojskowych, które z biegiem czasu zostały przejęte przez ich orszak i mężczyzn, którzy im służyli. Rycerze na turnieju mogą nosić damskie barwy, okazując swoją lojalność wobec kobiety i jej rodziny poprzez noszenie proporczyka lub ubrania na włóczni lub opancerzonym rękawie.
W ogniu walki kolor odgrywał bardzo praktyczną rolę. Już na pierwszy rzut oka wiedziałeś, kto jest po twojej stronie i kogo miałeś atakować. Istnieje powód, dla którego wciąż znamy standardy, jakie armie niosą w bitwie jako kolory – jaskrawo kolorowa flaga ma natychmiastowy wpływ, któremu żaden projekt nie może się równać. W 1483 r. Ryszard III zakazał noszenia kolorowych kurtek w barwach, z wyjątkiem tych w jego własnym kolorze: czerwonym. W bitwie pod Bosworth w 1485 r. wielu żołnierzy po stronie Ryszarda było ubranych w karmazynowe kolory króla, a niektórzy po stronie Tudorów odziani byli w zielono-białe barwy rodziny. Tak samo było w feudalnej Japonii. Jasne kolory używane w samurajskich standardach odzwierciedlały lakierowane zbroje, które nosili elitarni wojownicy, z każdą frakcją ubraną w różne kombinacje czerni, czerwieni i błękitu lub żółci, zieleni i bieli.
Jednolite wybory
W XVIII wieku kolorowy mundur wojskowy był koniecznością. Muszkiety i dym z prochu wprowadzały w zakłopotanie pole bitwy, a dowódcy musieli rozpoznać własne jednostki i odróżnić je od wroga. Jaskrawoczerwone płaszcze wojsk brytyjskich i duńskich czyniły z nich widoczny cel, ale także oddalały ich od odzianych na niebiesko żołnierzy polskich, francuskich i pruskich, białych lub jasnoszarych wojsk saskich, hiszpańskich i austriackich, czy Rosjan w ich ciemnozielony.
Współczesna wojna sprawiła, że jaskrawe mundury to zły pomysł, ale kolory nadal łączą wiele grup. Pomyśl o ruchach politycznych; czerwoni komunizmu i ruchu robotniczego, czarni związani z faszystowskimi ideologiami, zieloni ekologii. Każdy służy do określenia przynależności do grupy i wiary w ideał. Wróć do lat 60. XIX wieku i masz Garibaldiego i jego armię czerwonych koszul, walczących z Burbonami w Neapolu i maszerujących w kierunku Rzymu. Szybko do przodu ponad 150 lat, aw Tajlandii mamy dwie przeciwstawne grupy polityczne w kolorowych koszulach, z czerwonymi koszulami popierającymi partię rządzącą i żółtymi koszulami opozycji.
Myślenie plemienne wciąż pojawia się w sposób, w jaki gangi uliczne z Los Angeles wykorzystują je, aby pokazać przynależność do gangu. Bloods noszą czerwone, Crips noszą niebieskie, a powiązane z nimi gangi ubierają się odpowiednio. Gangi również używają kolorów, aby pokazać sprzeciw. Na przykład teksański gang uliczny La Primera ubiera się na biało, podczas gdy jego śmiertelnie niebezpieczni rywale, Cholos, ubierają się na czarno.
Kultura sportowa
Bliżej domu, pamiętajcie o dzisiejszych kibicach piłki nożnej. Gdy sport stał się bardziej popularny w XIX wieku, gracze nosili kolorowe czapki lub szarfy, aby pomóc im odróżnić obie drużyny. Czapki w końcu stały się koszulkami i pełnymi strojami, a kolor stał się kluczową częścią tożsamości wczesnych drużyn. Fani przyjęli barwy swojej drużyny i nosili je jako znak lojalności. Noszenie kolorów zespołu jest oznaką twojego zaangażowania; coś, co określa, kim jesteś i który klub wspierasz. Który kibic Manchesteru City zostałby przyłapany na martwym ubraniu na czerwono, gdy ich drużyna grała w United? Nawet tam kolor jest natychmiastowy.
Plemiona i drużyny piłkarskie nie są tak daleko od siebie, jak mogłoby się wydawać, a kolor odgrywa w obu rolę tę samą. Może łączyć grupy, a także oddalać ludzi, ale zawsze pomaga nam komunikować, kim jesteśmy i za czym się opowiadamy. W ten sposób kolor może pomóc nam zmienić świat.
Aby uzyskać więcej porad dotyczących przekształcania firmy, odwiedź HP BusinessTeraz
