Paryski futurysta: wywiad z Julienem Dosseną
Dyrektor kreatywny Paco Rabanne, Julien Dossena, ma własne podejście do futuryzmu: chodzi o rytm współczesnego życia
To Marie-Amelie Sauvé jako pierwsza zasugerowała Julienowi Dossenie, by dołączył do francuskiego domu mody Paco Rabanne. Sauvé – wpływowy stylista, konsultant i wieloletni współpracownik dyrektora kreatywnego Louisa Vuittona, Nicolasa Ghesquière’a – zostawił wiadomość głosową na telefonie Dosseny, ale w chwili przypominającej przesuwne drzwi młody projektant prawie przegapił swoją obecną rolę. Pamiętam, że dostałem wiadomość, ale jej nie słuchałem, więc [Sauvé] pomyślał, że nie chcę tej pracy – wspomina 36-letnia Dossena. Znałem i pokochałem tę markę. Była pierwszą, która zobaczyła, że to, co robię, można przetłumaczyć na Paco Rabanne.
Od czasu objęcia stanowiska dyrektora kreatywnego w 2013 roku Dossena umiejętnie zmienił Paco Rabanne na współczesną markę modową, pamiętając o swojej awangardowej przeszłości. We Francji był bardzo popularny, mówi, opisując własne wspomnienia o marce i jej jedynym w swoim rodzaju dziedzictwie. W latach 70. ubierał Jane Birkin, Françoise Hardy, Amandę Lear – wszystkie te gwiazdy. Od mojej babci do modowych ludzi w Paryżu, wszyscy wiedzą o Paco Rabanne.
Paco Rabanne – né Francisco Rabaneda Cuervo – przybył do Paryża w 1939 roku, w wieku pięciu lat, po ucieczce z rodzinnego miasta Basków Pasajes i hiszpańskiej wojny domowej. Jego matka pracowała jako główna krawcowa i hafciarka dla Cristóbala Balenciagi, a po ukończeniu studiów architektonicznych w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, Rabanne zaczął tworzyć biżuterię dla haute couturiers, w tym dla Huberta de Givenchy, Niny Ricci i André Courrèges .
W 1966 założył własną firmę z „12 nienoszonymi sukienkami we współczesnych materiałach”. Radykalne kreacje Rabanne'a, prezentowane przez koterię bosych modelek w wielkim paryskim Hôtel George V, sytuowały się gdzieś pomiędzy rzeźbą a modą: unikał jedwabiu i aksamitu na rzecz aluminium i termoplastycznego rodoidu. To było dla niego jak występ artystyczny – mówi Dossena. Nie myślał o ubraniach ani o sklepach sprzedających couture.
Rabanne szybko zyskał światowe zainteresowanie swoimi futurystycznymi projektami. W 1967 roku The New York Times donosił z apartamentu projektanta w hotelu Doral Park Avenue na Manhattanie. Opisując Rabanne'a jako swego rodzaju inżyniera nowej ery, który używał szczypiec i płynnego kleju zamiast igły i nici, dziennikarz zachwycał się papierowymi sukienkami, łatanymi skórzanymi kurtkami i ambonowatą suknią ze strusich piór, sklejoną plastikową taśmą i metalem. pierścienie.
Dwa lata później brytyjski film dokumentalny Pathé News trafnie opisał ubrane w metal manekiny Rabanne jako prawdziwe dziewczyny z kanka, które brzęczą przy każdym ruchu. Rabanne stało się powszechnie znane w kulturze popularnej, wyprzedzając najbardziej ekscytujące pomysły epoki – wśród nich Warhol con dante „Baby Jane” Holzer. Dla gamine chansonnière Françoise Hardy, Rabanne wymyśliła złocisto-diamentową sukienkę mini mini, którą założyła na targi diamentów w Paryżu w 1968 roku; to niezwykle ambitne przedsięwzięcie, wynik 2000 godzin pracy, zostało wówczas wycenione na ponad 10 milionów dolarów.
W tym samym roku aktorka Jane Fonda włożyła Paco Rabanne'a w główną rolę w filmie science fiction Barbarella z 1968 roku, a markę kupiła luksusowa grupa Puig z Barcelony. Będąc własnością rodzinnego koncernu, Paco Rabanne wprowadził na rynek kilka najlepiej sprzedających się zapachów, w tym debiutancki zapach Calandre z 1969 roku, najlepiej sprzedający się Paco Rabanne Pour Homme w szklano-zielonych butelkach (1973) oraz najnowsze wydania Invictus (2013). ) i Olimpii (2015). Sam Rabanne oficjalnie przeszedł na emeryturę w 1999 roku.
Po objęciu nominacji w 2013 r. Dossena połączył się z kilkoma dyrektorami kreatywnymi, wśród których znaleźli się urodzona w Niemczech projektantka Lydia Maurer i mieszkający w New Delhi Manish Arora. To jak złoto, które można znaleźć w rzece i które trzeba szczotkować, polerować i robić z niego klejnot, mówi Dossena o swoim zadaniu w domu. Jest tak wyjątkowy i jak wszystko niepowtarzalne, trzeba go traktować ostrożnie.
Od czasu debiutu SS14 Dossena postanowiła przebudować dział mody marki. Zamiast przerabiać wcześniejsze sukcesy, skupił się na spuściźnie Rabanne jako innowatora w dziedzinie projektowania. Dossena zaczęła od naszkicowania współczesnej garderoby Paco Rabanne, która dziś obejmuje kolekcję sportowych ciuchów Bodyline. Moją pierwszą, pragmatyczną obserwacją po przyjeździe było to, że nie chciałem tworzyć marki, w której kobiety przychodzą i kupują jedną imprezową sukienkę – wyjaśnia. Tym właśnie był Paco Rabanne przez długi czas: dostajesz swoją kolczugową sukienkę i czasem ją nosisz, [może tylko] na Sylwestra. Wiedziałem, że nie ma to znaczenia przy budowaniu biznesu i prawdziwej marki modowej.
Dossena dopracowała do perfekcji takie elementy garderoby, jak sukienki z musu, super ostre płaszcze, zabójcze spodnie, naprawdę śnieżnobiałą koszulę, powoli przywracając fantazyjne ozdoby marki. SS14 zawierało kilka mini-sukienek z panelami w kształcie bordowego, niebieskiego i czarnego plastiku formowanego w moulé Giffo; Dossena poszła za tym z tkanymi kabaretkami z wydłużonymi agrafkami (AW14), dopasowanymi wełnianymi blezerami podszytymi tkaniną przypominającą srebrną folię (również AW14) i kopułkami wykonanymi z przydymionych zielonych plastikowych krążków (AW15).
Jego asortyment AW16 obejmował lśniącą czerwoną kolczugę z dekoltem w kształcie wodospadu, noszony z butami z epoki kosmicznej; Dossena podeszła do charakterystycznej metalowej kolczugi Paco Rabanne z ostrożnością, najpierw prezentując pełny wygląd oddany w srebrno-złotym materiale w kolekcji AW17. Gdzie indziej utrzymuje zamiłowanie Paco Rabanne do eksperymentów: w SS18 Dossena wytłoczył wirujące wzory paisley na kolczudze, a jesienią zeszłej jesieni użył wyschniętych kwiatów odlanych w żywicy. Najbardziej satysfakcjonujące jest to, gdy kobiety o bardzo różnych profilach przychodzą do ciebie i [powiedzą], że znalazły się w twojej pracy – wyjaśnia.
Dossena, która ma ponury wygląd gwiazdy filmowej Nouvelle Vague i lubi prosty mundur złożony z swetra z okrągłym dekoltem i dżinsów, urodziła się i wychowała w Ploemeur, małym nadmorskim miasteczku w Bretanii. Tutaj jego ojciec był właścicielem i prowadził lokalną dyskotekę. Pamiętam, że byłem tam w ciągu dnia: wszyscy sprzątali, a bez świateł było trochę smutno, mówi Dossena o pracy ojca. Potem przyszedłeś w nocy i to było jak „Bam!” Wszystkie światła, wszyscy ludzie się bawią. Zawsze postrzegam [ojca] jako twórcę fantazji. Pamiętam, jak wracał do domu o szóstej [rano], spał do południa. Nigdy nie pił, nigdy nie palił papierosów. Bardziej niż fantazji nauczył nas ciężkiej pracy.
Po ukończeniu historii sztuki w paryskiej École Supérieure des Arts Appliqués Duperré, Dossena przeniósł się do Brukseli, gdzie zapisał się do L'École de la Cambre, szkoły projektowania i architektury, której niedawnymi absolwentami jest również Anthony Vaccarello, obecnie dyrektor kreatywny w Św. Wawrzyńca. W 2008 roku Dossena wrócił do Paryża, gdzie pod kierownictwem kreatywnym Nicolasa Ghesquière'a zgłosił się do Balenciagi. To była jedyna marka, dla której chciałem pracować – wspomina. Zacząłem jako stażysta i byłem gotowy do ciężkiej pracy, aby dostać się do pracy. W Balenciaga Dossena awansowała na starszego projektanta kolekcji gotowych do noszenia, specjalizując się w krawiectwie. Dorastałem tam, ucząc się od jednego z najlepszych projektantów, mówi.
W 2012 roku, po odejściu Ghesquière'a, Dossena odeszła, aby wspólnie z innym projektantem Lionem Blau założyć markę odzieży damskiej Atto. Samofinansujące się przedsięwzięcie zyskało wielkie uznanie: w 2014 roku Atto został nominowany do nagrody LVMH wraz z projektantami Simone Rocha, Craigiem Greenem i Simonem Porte Jacquemusem. Niedługo potem Dossena zawiesił Atto, aby skupić swoją energię na Paco Rabanne.
Na pokazie SS19 Paris Fashion Week Paco Rabanne we wrześniu ubiegłego roku wybieg był skąpany w złotym blasku. Dossena czerpał inspirację z zamiłowania założyciela do myśli transcendentnej: w 1999 r. Rabanne opublikowała między innymi przewodnik Świt złotego wieku: duchowy projekt życia. Kolekcja SS19 wyobrażała sobie garderobę współczesnego dziecka-wieszaka: sięgające do podłogi suknie z koronkowymi lamówkami z jasnej jedwabnej organzy zakończone kilkoma haftowanymi kwiatami; T-shirt z bawełnianego dżerseju z farbowanej krawata – noszony z satynową spódnicą sarong – był bardziej dosłowny z przesłaniem mistycyzmu, noszącym motto „Lose Yourself”. Dossena użyła emblematycznej kolczugi Paco Rabanne'a jako płótna dla indyjskich drzeworytów i wizerunków płatków hibiskusa; gdzie indziej metal połączono z delikatną koronką Chantilly. Podstawa i mocne filary dają swobodę bycia lekkim i dobrej zabawy, mówi o kolekcji landmark.
Oprócz własnego butiku marki przy rue Cambon w Paryżu, kolekcje Paco Rabanne są dziś dostępne w sklepach takich jak Barneys New York, Matches Fashion i Ssense. Bestsellery obejmują akcesoria Dosseny, na czele z torbami, takimi jak obszerna torba Section, hobo Cage i archiwalny projekt marki z 1969 r. z mosiężnego łańcucha. Zawsze dbaliśmy o równowagę między ubraniami i akcesoriami, które sprzedajemy, mówi Dossena. Nie chciałem, żeby było 70 proc. [dodatków do] 30 proc. ubrań. Naprawdę chcę, żeby wszystkie kategorie były super mocne.
Tej wiosny dodał lustrzane plastikowe wiaderka do małych torebek przez ramię. Przywrócenie szlachetności tego rodzaju materiałom jest naprawdę interesujące, wyjaśnia Dossena, powołując się na przekonania samego Paco Rabanne'a – projektanta, który swoją melanżem radykalnych materiałów zawsze wnosił splendor i rozmach.
