Cliff Richard: nowe pytania dotyczące mediów i policji
Dlaczego policja nie ostrzegła piosenkarza o ich nalocie – i dlaczego BBC uznało, że warto go zawstydzić?
Gavan/Getty Images
W 1962 roku Cliff Richard o świeżej twarzy zaśpiewał w sercu narodu piosenką Summer Holiday. Będzie, intonował, „zabawa i śmiech… żadnych zmartwień o mnie ani o ciebie”.
Pięćdziesiąt dwa lata później jego obecne wakacje zostały zniszczone przez historyczny zarzut napaści seksualnej na nieletniego chłopca. Zaciekle zaprzecza wszelkim złym uczynkom i sądząc po większości reakcji, istnieje znaczna sympatia dla jego sytuacji. Ale nawet jeśli oskarżenie zniknie jutro, jego konsekwencje zawisną na resztę złotego życia Richarda.
Regularnie budzimy się do wiadomości o nowych aresztowaniach lub kolejnych wyrokach skazujących celebrytów oskarżonych o przestępstwa seksualne w odległej przeszłości. Ale dla większości ta przyszła jak grom z jasnego nieba: wielu uważało, że gdy sprawa Savile przyciągnęła tak wiele uwagi – telewizyjne dokumenty, artykuły, a nawet książki – każdy, kto miałby coś do postawienia, już dawno się zgłosił.
Mówi się, że oskarżenie przeciwko Richardowi zostało postawione w Sheffield 14 miesięcy temu, a policja długo czekała z podjęciem działań.
Rewelacje w sprawie policyjnego śledztwa doprowadziły do chaosu i ponownie wzbudzają obawy o relacje między mediami a policją.
Sir Cliff był na wakacjach w Portugalii, podczas gdy policja rozebrała jego angielski dom i dowiedział się o nalocie dopiero po tym, jak BBC nadało swój temat. Jak to się stało, że BBC czekało w mieszkaniu piosenkarza w apartamencie na wsi w Berkshire, kiedy funkcjonariusze w cywilu rzucili się na konwój nieoznakowanych samochodów?
Dominic Grieve, prokurator generalny do czasu niedawnych zmian w gabinecie, sugeruje, że gliniarze mają wyjaśnienia: nazwał dochodzenie policyjne w South Yorkshire „dziwnym” i „bardzo wątpliwym”. Kamerzyści wspierani przez helikopter nie wędrują po kraju, mając szansę natknąć się na taką historię.
Michael Parkinson, niegdysiejszy gospodarz programu czatu, wpłynął na BBC, oskarżając ją o prowadzenie medialnej polowania na czarownice. „Każdy, kto nie został oskarżony, nie powinien być wymieniany przez policję i nie powinien być również zgłaszany w gazetach” – powiedział.
Co mylące, policja zmieniła swoją historię: najpierw dziękowała mediom za nagłośnienie sprawy, a tym samym wypłoszenie nowych świadków, choć nie powiedzieli, jakie dalsze informacje zostały ujawnione.
Jednak następnie powiedzieli, że BBC zmusiła ich (pozornie niechętnie) do potwierdzenia terminu przeszukania, twierdząc, że wiedziała już o dochodzeniu i w każdym razie ujawni ten fakt, potencjalnie zagrażając w ten sposób operacji przeszukania.
Tak więc policja – najwyraźniej – potwierdziła czas nalotu z BBC, aby uniknąć potencjalnie szkodliwego doniesienia z wyprzedzeniem.
Sam Richard powiedział, że insynuacje, o których był świadom, od jakiegoś czasu krążyły po Internecie. Postanowił nie zaszczycać ich komentarzem, który ożywiłby plotki tlenem rozgłosu.
Istnieją zasady (rzadko stosowane) dotyczące tego, co można opublikować w przypadku dochodzenia policyjnego, i powinny one wykluczać wskazanie podejrzanego (bo tym właśnie stał się Sir Cliff w opinii publicznej), zanim został on ujawniony. oskarżony, nieważne, zanim został aresztowany.
Dziennikarze i nadawcy, świadomi, że największym niebezpieczeństwem, jakiemu im grozi, jest poklepanie po nadgarstku, w ostatnich latach powozili powóz i konie przez ten zakaz. Przypomnijmy sobie przypadek Christophera Jefferiesa, nauczyciela, który w grudniu 2010 roku został nazwany przez niektóre gazety prawdopodobnym zabójcą 25-letniej architektki krajobrazu Jo Yeates.
Jeffries był pierwszym (choć całkowicie niewinnym) podejrzanym policji, najwyraźniej na tej podstawie, że był właścicielem ofiary i wyglądał – w oczach policjantów i brukowców – dziwnie, z pozornie przyciemnionymi włosami. Jefferies z powodzeniem pozwał wiele gazet i został zwolennikiem Hacked Off, organizacji, która chce, aby prasa znalazła się pod ustawową kontrolą. Media na krótko powstrzymały entuzjazm dla skoku z broni.
Być może BBC, być może wciąż bolesna po niepowodzeniu wyemitowania programu Newnight, który ujawniłby liczne zbrodnie Jimmy'ego Savile'a (porażka, która po części doprowadziła do usunięcia ówczesnego dyrektora generalnego), zdecydowała się spełnić wiek… stare medialne powiedzenie „publikuj i bądź przeklęty”? Czy może sobie pozwolić na dalsze oskarżenia o bojaźliwość? Miarka to miarka, a w dzisiejszych czasach konkurencyjnego całodobowego przekazu wiadomości należy podejmować szybkie decyzje lub tracić przewagę.
Można by jednak zapytać, czy BBC powinna prowadzić tego rodzaju dziennikarstwo. Czy jako nadawca aprobowany przez „państwo” nie powinien ograniczać się do reportażu? W jakiś sposób, od czasu podejrzanej afery, która wywołała taką traumę w BBC dziesięć lat temu, nie znalazła równowagi. Wracaj do pracy dziennej, niektórzy mają pokusę błagania.
Policja z południowego Yorkshire czuje się pokrzywdzona – i napisała list, aby to powiedzieć – że BBC zwleka z uznaniem sekwencji wydarzeń i przyznaniem, że siła nie była „źródłem” przecieku. List oskarża BBC o naruszanie wytycznych redakcyjnych.
Pozostają jednak pytania: dlaczego Cliff Richard – za granicą i na wakacjach – został oskarżony o przestępstwo niszczące reputację, nawet bez ostrzeżenia policji, że jego dom ma zostać napadnięty? Dlaczego BBC uznała za słuszne zawstydzenie osoby publicznej (wtedy nieświadomej niczego poza plotkami internetowymi) w tak przyciągający uwagę sposób?
Czy inne organizacje medialne, wiedząc o oskarżeniu przeciwko piosenkarzowi, odpowiedzialnie wstrzymywały się, dopóki Sir Cliff nie został przynajmniej przesłuchany przez policję? Wydaje się to prawdopodobne, biorąc pod uwagę krążące plotki w Internecie. Co najważniejsze – czy kiedykolwiek postawiono mu formalne oskarżenie – czy Cliff Richard może mieć nadzieję na sprawiedliwy proces, niesplamiony spekulacjami i plotkami? Jego fani się nie boją.
