Mitfordowie: Kardashianie swoich czasów
Komiks Nancy Mitford „W pogoni za miłością”, niedawno zaadaptowany dla BBC, zmitologizował jej rodzinę jako grupę uroczych dziwaków. Ale jaka była prawdziwa historia za tym? Iona McLaren prowadzi dochodzenie
Jessica, Nancy, Diana, Unity i Pamela Mitford w 1935 r.: dużo o nich pisano
Alamy
Moja droga Lady Kroesig, przeczytałem tylko jedną książkę w moim życiu, a to jest Biały Kieł . Jest tak przerażająco dobry, że nigdy nie zadałem sobie trudu, aby przeczytać inny. Tak mówi wujek Matthew w Nancy Mitford W pogoni za miłością , błyszcząca nowa adaptacja, która została wyemitowana w BBC1 w tym miesiącu, z Lily James jako Lindą Radlett (alter ego Nancy) i Dominikiem Westem jako wujkiem Matthew, niegodziwym lordem fikcji, który poluje na swoje dzieci konno z ogarami i pije herbatę pod narzędziem do okopywania, (wciąż pokrytym krwią i włosami), którym zabił na śmierć ośmiu Niemców, gdy wyczołgali się z ziemianki w 1915 roku.
Jak w sztuce, tak w życiu. Prawdziwym wujem Matthew był ojciec Nancy, lord Redesdale, protoplasta często pisanego potomstwa Mitford: Diana, faszystka; Jedność, tym bardziej faszystowska; Jessica, komunistka; Debora, księżna; Tom, zapomniany-ale-także-faszystowski syn; Nancy, powieściopisarka; i Pam, gospodyni domowa. (Warto zauważyć, że Pam – która spędziła większość swojego dzieciństwa podszywając się pod konia, została muzą Johna Betjemana, wyszła za mąż za biseksualistę, a następnie, pod koniec życia, osiadła jako lesbijka – nadal jest uznawana za tę nudną).
w W pogoni za miłością (1945) i jego kontynuacja Miłość w zimnym klimacie (1949) stają się Radlettami, zdziczałą sforą arystokratycznych chochlików, którzy, gdyby byli biednymi dziećmi… prawdopodobnie zostaliby usunięci ze swojego ryczącego, wściekłego, bijącego taty i odesłani do zatwierdzonego domu. Te komiksy są nostalgiczne, ale nie puszyste: ludzie nie kojarzą Nancy Mitford z trądzikiem, aborcją, pedofilią i kazirodztwem, ale to wszystko tam jest. A Redesdale, jako ów wilkołak, wujek Mateusz, jest gwiazdą powieści – co, ponieważ był zagorzałym bibliofobem, jest ironiczne.
We wczesnych dniach ich małżeństwa, matka Mitfordów, Sydney, przekonała go, by poszerzył swoje horyzonty poza Biały Kieł , i pożyczył mu Tess d'Urberville'ów , ponieważ pomyślała, że może polubić fragmenty o rolnictwie. Jak Jessica opowiada w swoim pamiętniku: Wyróżnienia i buntownicy Sydney weszła i zastała go szlochającego w niekontrolowany sposób. Och, kochanie, nie płacz, to tylko historia, powiedziała. „CO”, powiedział mój ojciec, smutek przechodzący w wściekłość, „Chcesz powiedzieć, że ten cholerny facet to wymyślił?”
Jego poglądy na fikcję znacznie się ociepliły, kiedy zaczął pojawiać się w Nancy's. To było w Wyżyna góralska (1931), że zadebiutował jako generał Murgatroyd, człowiek o gwałtownym temperamencie, który chłosta psy i ryczy (w argocie Redesdale'a) Cholerny kanał! i śmierdzi do wesołego piekła! Redesdale wcale się nie obraził. Wręcz przeciwnie, pisała Jessica, raczej uwielbiał być generałem Murgatroydem… Farve stał się – niemal z dnia na dzień – bardziej postacią fikcji niż prawdziwego życia, postacią niemal legendarną, nawet dla nas. Teraz, kiedy został sklasyfikowany, że tak powiem, jego murgatrojdzkie aspekty zaczęły tracić na lęku, a nawet nabrać cech surowego materiału do powieści.
Lily James i Emily Beecham w adaptacji BBC
W pogoni za miłością oraz Miłość w zimnym klimacie , z Murgatroydem, który teraz przekształcił się w wuja Mateusza, były natychmiastowymi klasykami. Ale Redesdale, który nigdy nie trzymał się mocno rozróżnienia między rzeczywistością a pozorami, traktował je jako proste portrety samego siebie, oferując poprawki: nigdy nie dostał batów w Kanadzie; W lutym nie da się oszukać klenia. W miarę upływu dziesięcioleci Nancy kontynuowała doskonalenie procesu chwytania go i zamykania między okładkami powieści, jak to ujęła Jessica, wymazując jego wcześniejsze istnienie tak całkowicie, że nawet jego nekrolog nazwał go wybuchowy, szczery wujek Mateusz.
Schwytany, uwięziony: jest tu odrobina sadyzmu. Diana mówiła o woli Nancy do władzy i jako przyjaciółka Hitlera prawdopodobnie wiedziała, o czym mówi. Cała rodzina Mitford uległa na różne sposoby silnej mitologii Nancy. Możemy teraz nazwać to ustrukturyzowaną rzeczywistością – koniecznością życia z cudzą narracyjną wizją bezlitośnie narzucaną i oferowaną, podobnie jak Kardashian, do publicznej rozkoszy. A publiczność była na to wygłodniała. Ilekroć widzę w nagłówku słowa „córka rówieśników”… wiem, że będzie to dotyczyło jednego z was, powiedziała im ich matka.
Na dobre lub na złe to Nancy stworzyła Mitfordów na stronie i poza nią. Jak powiedziała Deborah, widziała ludzi i sytuacje jak nikt inny i potrafiła zamienić powagę w niedorzeczność. Bez ich najstarszej siostry i jej nieustannych, często niemiłych żartów (jak nazywanie Unity, Jessiki i Deborah NIT SIC AND BOR po środkowych literach ich imion) i jej geniuszu w przekształcaniu banałów życia we wrzaski i wrzaski – czyli żarty – mogli być bardziej normalną rodziną. Wszystko wyrosło na pełnych obrotach od Nancy, powiedziała Jessica.
Nieuchronnie w tej grze byli zwycięzcy i przegrani. w W pogoni za miłością Sydney, znana ekscentryczka, staje się niejasną ciotką Sadie (graną przez Dolly Wells w nowej serii, zaadaptowanej przez Emily Mortimer, która pojawia się jako siostra Sadie, The Bolter). Nie mam nic przeciwko temu, co piszesz o mnie, kiedy nie żyję, powiedziała Nancy Sydney, ale nie lubię oglądać mojego szalonego portretu, kiedy jeszcze żyję.
Zapewne Sydney wysiadła lekko. Oto kobieta, która o wiecu w Norymberdze w 1938 r. powiedziała: Jakże rozsądne jest ze strony H[itlera] umundurowanie wszystkich Niemców, bo mają takie okropne inne ubrania. Diana, która w 1932 roku zakochała się w brytyjskim faszyście Sir Oswaldzie Mosleyu, przekonała Redesdale, by przezwyciężyli niechęć do Hunów (Farve jest jednym z urodzonych naturą faszystów, powiedziała Diana) i zwiedzili nazistowskie Niemcy. Byli pod wrażeniem. Jedność oczywiście już tam była, marząc o życiu jako pani Adolf Hitler, jak to ujął jej biograf. Kiedy wojna została wypowiedziana, lord Redesdale publicznie wyrzekł się nazistów, Unity strzeliła sobie w głowę, a oszalały z żalu Sydney, a może po prostu szalony, pozostał za Hitlerem (ma bardzo dobre maniery).
Lily James gra Lindę Radlett w Pogoni za miłością.
BBC
Ale oczywiście nie przeczytasz tego w powieściach Nancy. Tak skutecznie narzucali swoją wersję rzeczywistości Mitford, że czytelnicy biorą je teraz za pamiętnik w kodzie. Prawda jest taka, że są to pobożne życzenia na rozdzierająco wielką skalę.
W 1945 roku, kiedy Nancy napisała książkę, która sprawiła, że świat zakochał się w jej rodzinie, ta rodzina była w strzępach: Diana w areszcie domowym, Unity z uszkodzonym mózgiem, Tom zmarł w Birmie, Jessica zaczynała od zera w Ameryce. Jej rodzice się rozeszli. Nancy, po ciąży pozamacicznej, obudziła się na stole chirurga i dowiedziała się, że jest bezpłodna. (Jajniki – myślałem, że jeden ma 700, jak kawior, była odpowiedzią jej matki.) Nie miała pieniędzy; jej małżeństwo z niewiernym Peterem Roddem – którego jej ojciec nazywał nudziarzem – dobiegło końca. Pracując w księgarni Mayfair, została poproszona o zasugerowanie książki dla księcia Beaufort: On NIGDY nie czyta, wiesz. Gdyby ktoś mógł napisać książkę dla ludzi, którzy nigdy nie czytali, zbiliby fortunę. Tak też zrobiła.
Dlaczego nie, musiała pomyśleć, cofnąć się do tych przytulnych, mitycznych, przedpolitycznych czasów, kiedy wszyscy Mitfordowie działali jak stado? Właściwie, dlaczego nie przepisać siebie – kruczowłosej uzurpatorki w rodzinie blondynów – na wielką piękność brunetki? I dlaczego nie dać Mitfordom stabilnej wielkości Radlettów w Alconleigh, ich dużego, brzydkiego, georgiańskiego domu zwróconego na północ... ponurego i nagiego jak koszary. Nancy bezwiednie pochłonęła coś, czego pragnęła mieć. Urodziła się w małym londyńskim domu, a potem żyliśmy w cieniu dwóch młotów: budowniczego i licytatora. Jej ojciec ostatecznie zakwaterował rodzinę w Swinbrook, rujnująco drogim nowym budownictwie, jakiejś mniej nazistowskiej wizji dworu w Cotswold, jak to ujęła Nancy, którą nazwała Swinebrook. Tam dzieci spały w pobielonych celach, a ich gąbki były zamarznięte każdego ranka.
Jedynym ciepłym miejscem była przewietrzająca szafa, znana jako Szafa z Hons, w której dzieci (wszystkie Honourables, ponieważ ich ojciec był lordem) spotykały się, by knuć wojnę przeciwko straszliwym Counter-Hons. Ten szczegół sprawia, że W pogoni za miłością , co lewicowi przyjaciele Nancy, tacy jak Cyril Connolly, uważali za szczególnie nieprzyjemne. Ale Mitfordowie nigdy nie mieli być Honami – ich ojciec został lordem tylko przez przypadek, gdy jego brat zginął podczas Wielkiej Wojny. Nancy była, jak ujęła to jej biografka Laura Thompson, zaintrygowana pytaniem o to, co stanowi arystokratkę, ponieważ sama była tylko jedną z jej spiczastych zębów. Fikcyjna Linda nie ma łatwego czasu w miłości, ale w prawdziwym życiu Nancy miała o wiele gorzej. Niepewny, wróżka i niewątpliwie wesoły Hamish St. Clair-Erskine trzymał ją na długie lata; kiedy w końcu ją zawiódł, próbowała popełnić samobójstwo – tak jak Linda, która zjada kosz cisów, aby dołączyć do zagubionego labradora – z wyjątkiem tego, że Nancy włożyła głowę do piekarnika. Potem wróciła do łóżka i zachorowała.
Po odbiciu, w wieku 29 lat, poślubiła Rodda, którego dwie nieładne strony zostały przedstawione w: W pogoni za miłością Jak zauważyła Selina Hastings, w dwóch mężach Lindy: nudziarzu Tony Kroesig, z głową pełną ogromnej ilości całkowicie pustych faktów, i ideologu chrześcijańskim, tak oderwanym od innych ludzi, że prawie nie zauważa, czy tam są. Dla Lindy potrzeba Francuza, Fabrice'a, księcia de Sauveterre, by okazać jej prawdziwą miłość. Dla Nancy był to pułkownik Gaston Palewski, szef gabinetu de Gaulle'a w Londynie.
Palewski, Francuz polskiego pochodzenia, był jednym z tych zaklinaczy, którzy, jak ujął to przyjaciel, w pół godziny potrafili odgadnąć twarz z ładną dziewczyną, na szczęście, bo miał, jak to określił Thompson, twarz jak Ziemniak króla Edwarda. Ale to dzięki upojeniu Nancy Palewskim W pogoni za miłością jest przesiąknięta magiczną dobrocią, której całkowicie brakuje w jej cynicznych, zapomnianych wcześniejszych powieściach. Był jednak zakłopotany książką – francuska prasa skwapująca z siostrą kochanki Hitlera dedykuje M Palewskiemu śmiałą książkę.
w W pogoni za miłością , Fabrice mówi Lindzie, że ją kocha i chce się z nią ożenić. Z drugiej strony Nancy będzie czekała i czekała, poniżając się, na uczucie pułkownika. Przeprowadziła się na tę samą ulicę w Paryżu; jej listy w szarych kopertach były tak częste, że nazwał je szarą lawinową. Wiem, że nie wolno tego mówić, ale kocham cię – napisała. Po ćwierćwieczu, w 1969 roku, powiedział, że żeni się z inną kochanką: księżną de Sagan. Co za uderzenie w twarz dla prawie nie-Hon Nancy Mitford.
Niektórzy twierdzą, że nie więcej, niż na to zasługiwała. Czy gorączka Mitford – ta niezdrowa obsesja na punkcie zacofanych dziewcząt, głównie snobów, nazistów, lub obu – jest czymś, z czego Wielka Brytania kiedykolwiek wyrośnie? Nie ma wątpliwości, czy Nancy była snobem. Jej głośny artykuł z 1954 r. o angielskim i nie-U (serwetka czy serwetka?) był, protestowała, pomyślany jako seria żartów, ale nie był to jednorazowy; jej powieści również cieszą się delikatnym palcowaniem napiętych nerwów klasy średniej, jak nazywa to Thompson.
Gdyby ta okrutna passa była wszystkim, co miała do Nancy, należałaby do kosza. Ale W pogoni za miłością oraz Miłość w zimnym klimacie są naprawdę o tajemnicy intensywnego życia. Radlettowie zawsze byli albo na szczycie szczęścia, albo tonęli w czarnych wodach rozpaczy; ich emocje nie były na zwykłym poziomie, kochali lub nienawidzili... żyli w świecie superlatywów. Bariera wejścia jest niska: Radlettowie czerpią radość z nagłówków gazet (Długa agonia mężczyzny w szybie windy) lub ciasta orzechowego Fullera.
Błędnie uważa się, że Mitfordowie ucieleśniają angielskość, ale chociaż mogli się zdarzyć tylko tutaj, byli, w swojej nieostrożności konwencji, całkiem obcy. I tak powieści Nancy, z ich drżącą radością życia, wciąż mają coś ważnego do nauczenia Anglików – którzy jako naród ze smutkiem traktują swoje przyjemności. Jak napisała Deborah: Nancy rozśmieszała mnie i płakała jednakowo, ale teraz pamiętam ten śmiech.
Dłuższa wersja tego artykułu pojawiła się w The Daily Telegraph . Iona McLaren/Telegraph Media Group Ltd
