Miesiąc miodowy na pokładzie Venice Simplon-Orient-Express

Autor i jego nowa żona podróżują z Wenecji do Londynu na miesiąc miodowy

Po wymarzonym pobycie w kultowym weneckim Belmond Hotel Cipriani, jesteśmy odpowiednio odprężeni od wiru naszego ślubu i gotowi na główne wydarzenie naszego miesiąca miodowego.

Wśród regularnych pociągów międzymiastowych w Venezia Santa Lucia jest jeden, który wyróżnia się na tle innych – z pewnością najbardziej kultowy w Europie – The Venice Simplon-Orient-Express. Jego lśniące niebieskie wagony z lat 20. XX wieku, ozdobione złotymi napisami i insygniami, ciągną się daleko w dół peronu, a pięć nienagannie wykończonych czołówek pociągu ustawia się w szeregu, ciepło witając pasażerów wielkimi uśmiechami i uściskami dłoni – jesteśmy przepełnieni podekscytowaniem. Przez następne 30 godzin luksusowy pociąg będzie jechał przez Włochy, Austrię, Szwajcarię i Francję, wjeżdżając jutro po południu do londyńskiej Victorii. Niedługo wyruszymy w jedną z najbardziej niezwykłych podróży naszego życia.

Kontynuując w górę peron, wciąż całkowicie przerażeni, nie możemy oprzeć się spojrzeniu przez okna. Najpierw jest kilka wagonów sypialnych, potem jest to wspaniale wyglądający wagon barowy, z dziecięcym fortepianem i bogatymi meblami. Następnie mijamy trzy wagony restauracyjne - każdy z własnym niepowtarzalnym wystrojem i klimatem, prezentują się znakomicie. Następnie znajdujemy naszego stewarda stojącego na peronie przy drzwiach do wagonu G. Ubrany w elegancki niebieski strój ze złotymi guzikami, złotymi wykończeniami i dopasowanym ozdobnym czarnym kapeluszem, odhacza nasze nazwiska i zabiera nas na pokład, prowadząc nas. do naszej prywatnej kabiny dwuosobowej. Wciąż się szczypiąc, steward opowiada nam o cechach naszej dekadenckiej dwuosobowej kabiny i dochodzi do wniosku, że jeśli będziesz mnie potrzebować, będę w swoim biurze na końcu wagonu – po prostu naciśnij ten przycisk w każdej chwili, a będę do Twojej pomocy.

Delikatnie wyjeżdżamy z dworca kolejowego w Wenecji i czas otworzyć korek na Tattinger i w podróży, więc siadamy wygodnie, rozsiadamy się i zaczynamy chłonąć magię naszego otoczenia. Kabina jest wyjątkowa - misterna stolarka ze szczegółowymi fornirami, ozdobna krata metalowa na górnych regałach magazynowych, luksusowa tapicerka i aksamitne wieszaki na ubrania.

Rozlega się pukanie do drzwi: Które posiedzenie przy śniadaniu wolisz - w południe czy o 14.00? A czy wolisz zjeść obiad sam, czy z innymi gośćmi?. W pociągu są trzy wagony restauracyjne, dlatego wszyscy goście nie mogliby usiąść od razu, stąd dwie porcje. To piękny, schludny akcent, który możesz wybrać, aby poznać innych gości lub po prostu trzymać się siebie. Wybieramy godzinę 14.00 i zanim się zorientujemy, czas się odświeżyć i udać na lunch.

Zajmując swoje miejsce, przedstawiamy się drugiej parze, z którą jemy lunch, i przygotowujemy się do najbardziej wystawnego, srebrnego serwisu, trzydaniowego lunchu, oczywiście świeżo przygotowanego przez pokładowy zespół kucharzy. Druga para świętuje 50. urodziny i wydaje się, że tak jest w przypadku wielu osób w pociągu – w tym dla nas – jest to doświadczenie, które należy wziąć na naprawdę wyjątkową okazję, na przykład rocznicę, emeryturę lub zaręczyny.

Podróż przebiega w podobnym duchu - nienaganna obsługa, podwieczorek serwowany w naszej kabinie, szybka drzemka podczas oglądania niesamowitych szwajcarskich Alp. Wpadamy do samochodu barowego na szybkie popołudniowe aperitivo, podawane z pysznymi przekąskami. Potem jest kolacja o 21:00 w innym wagonie restauracyjnym – zupełnie inna atmosfera. Wszyscy są ubrani w swoje najlepsze stroje – czarny krawat, długie sukienki, biżuterię – i tym razem postanowiliśmy zjeść kolację w samotności.

Czterodaniowa kolacja jest wykwintna, a obsługa nie ma sobie równych, na przykład nasze szklanki do wody są za każdym razem napełniane bez przerwy, zanim zdążą napełnić cokolwiek mniej niż w połowie. Na stoliku za nami gość wsuwa starą butelkę Dom Perignon i postanawia podzielić się nią z gośćmi siedzącymi na przeciwległym stole. Obejmuje to niezwykłe poczucie koleżeństwa i wspólne poczucie doświadczenia na pokładzie. Wszyscy wiemy, że jest to naprawdę wyjątkowe, świat inny niż codzienność i coś, co z dużym prawdopodobieństwem będzie raz w życiu. Każdy delektuje się każdą chwilą.

Wracając do naszej kajuty, nasz steward przekształcił ją w przytulną sypialnię - prycze są ustawione, a łóżka postawione. Wkrótce jesteśmy gotowi do spania i chociaż można zmieścić dwa w łóżku, byłoby trochę ciasno, więc wspinam się na górną pryczę i wkrótce kołysze się do snu na delikatnych falach, gdy pociąg przejeżdża przez Szwajcarię i dalej do Francji.

Nie ma to jak budzenie się i powrót do nowego dnia w kabinie pociągu, wygodnie opatulony w łóżku, obserwujący świat, wciąż na wpół śpiący. Jesteśmy na obrzeżach Paryża, jest 7.30 rano i niedługo wjedziemy do Paryża. Prysznic oczywiście nie ma, więc po szybkim odświeżeniu się w basenie udamy się na krótki spacer po peronie, a potem trzeba wskoczyć na pokład (jeśli spóźnicie się na pociąg, niewiele da się zrobić).

Czas na śniadanie - siedząc w trzecim i ostatnim wagonie restauracyjnym - i jest to chyba najlepsze śniadanie, jakie kiedykolwiek jadłem. Wędzony łosoś i jajecznica, pieczony homar, a następnie lody nuugart, to jest rewelacyjne, ale połącz to z otoczeniem, francuską wsią świszczącą przeszłością, a moja nowa żona siedziała naprzeciwko - to jest coś, czego nie zapomnę do końca moje życie.

Po krótkim wskoczeniu do autobusu, który przejedzie przez Eurotunel, wraca na pokład Belmond British Pullman na ostatni dwugodzinny etap z Folkestone do Victorii. To inne doświadczenie na pokładzie – pamiętaj, że warto. Nie ma wagonów sypialnych, a wagony wydają się prawie znajome, ponieważ przez lata pożądały ich z przypadkowymi obserwacjami na torach wokół Victorii. Wspaniałe powozy pochodzą z lat 20-tych i 50-tych XX wieku i obejmują wspaniałą intarsjowaną stolarkę art deco, secesyjne lampy, okucia z polerowanego mosiądzu, mozaikowe podłogi.

Dostajemy herbatę, a do niej wyśmienity kieliszek wina musującego Gusbourne – jakbyśmy tego potrzebowali, oddawaliśmy się od wczoraj, odkąd weszliśmy na pokład, ale to doskonały i orzeźwiający sposób na zakończenie tej podróży.

Delektując się kilkoma ostatnimi cennymi chwilami, gdy zaczynamy widzieć rozpoznawalne części Londynu, zastanawiamy się, jakie to było doświadczenie. Każdy aspekt był nienaganny - pociąg i fizyczne otoczenie są tak wyrafinowane i starannie ubrane; obsługa tak uważna i dostarczona z taką elegancją; żadne żądanie za dużo. Czy tak się czuje bycie członkiem rodziny królewskiej? Wsiadając na platformę w Victorii, unosimy się w powietrzu i nieuchronnie zaczynamy wracać na ziemię – i pamiętaj, że nie jesteśmy członkami rodziny królewskiej – gdy wpadamy w bójkę podmiejskich i wskakujemy do domu taksówki.