Kim jest nowy premier Nowej Zelandii?
Jacinda Ardern z Partii Pracy poprowadzi koalicyjny rząd mniejszościowy
Liderka pracy Jacinda Ardern będzie najmłodszą kobietą premier Nowej Zelandii
Hagen Hopkins / Getty Images
Liderka Nowej Zelandii Partii Pracy Jacinda Ardern ma zostać najmłodszym premierem w kraju od ponad 150 lat, po zdobyciu poparcia niewielkiej partii nacjonalistycznej, która utworzy centrolewicowy rząd koalicyjny.
37-letni Ardern jest liderem opozycji od sierpnia, aw tym tygodniu zawarł porozumienie z partią NZ First w celu utworzenia koalicji. Posunięcie to jest następstwem niepowodzenia jakiejkolwiek partii w uzyskaniu większości w wyborach powszechnych w zeszłym miesiącu.
Partia Pracy zajęła drugie miejsce w głosowaniu, za centroprawicową Partią Narodową obecnego premiera Billa Englisha, podczas gdy NZ First zajął trzecie miejsce.
Ale kto jest nowym premierem-elektem Nowej Zelandii i co rząd koalicyjny oznacza dla kraju?
Kim jest Jacinda Ardern?
Ardern urodził się w 1980 roku w Hamilton, mieście na Wyspie Północnej Nowej Zelandii. Została wychowana jako mormonka, ale porzuciła wiarę zamiast sprzeciwu wobec małżeństw osób tej samej płci.
Światowi zewnętrznemu wydaje się, że Ardern pojawił się znikąd w tych wyborach, mówi: BBC , ale była znana jako wschodząca gwiazda Partii Pracy w kraju, odkąd została posłanką w 2008 roku, w wieku 28 lat.
Ardern od najmłodszych lat była zwolenniczką lewicowej polityki społecznej i gospodarczej, pracując dla Helen Clark, gdy była premierem Nowej Zelandii, a przez pewien czas była doradcą politycznym Tony'ego Blaira.
Jak została premierem?
Ardern prowadziła swoją kampanię na platformie wsparcia dla państwa opiekuńczego Nowej Zelandii, usunięcie królowej Elżbiety jako głowy państwa i liberalizacji prawa aborcyjnego, które obecnie jest restrykcyjne, chyba że istnieje zagrożenie dla życia matki.
W swojej kampanii wyborczej uczyniła także walkę z nierównościami, przystępnymi cenami mieszkaniowymi i zadłużeniem studenckim BBC .
Mimo że Partia Pracy zajęła drugie miejsce w wyborach w zeszłym miesiącu, Partia Pracy zyskała 14 mandatów w porównaniu z wynikiem w wyborach w 2014 roku, co daje im najwyższą liczbę mandatów od utraty władzy w 2008 roku.
To pozostawiło NZ First – który zdobył dziewięć mandatów – z mocą poparcia Partii Pracy lub Partii Narodowej w celu utworzenia rządu koalicyjnego.
Po 26 dniach negocjacji, podczas których przywódca Pierwszej Nowej Zelandii Winston Peters odmówił poinformowania którejkolwiek ze stron, kogo zamierza poprzeć, ogłosił dziś w telewizji na żywo, że poprze Ardern’s Labour – przekaże jej wystarczającą liczbę miejsc, by utworzyć koalicyjny rząd mniejszościowy. Ona z kolei pokłóciła się umowa o zaufaniu i dostawach z Partią Zielonych tego kraju .
Co to oznacza dla Nowej Zelandii?
Choć oficjalnie u władzy, Ardern będzie musiał przeprowadzić pewne negocjacje, aby przeforsować politykę.
Jej najnowszemu sojusznikowi, Petersowi, zaproponowano rolę wicepremiera, a wszystkie decyzje polityczne będą musiały przechodzić przez jego partię, która będzie miała członkowie gabinetu .
Uwzględniono kluczowe zasady kampanii NZ First zwiększenie finansowania wojska Nowej Zelandii , wspierający wzrost działalności wydobywczej i aktywnie sprzeciwiają się małżeństwom osób tej samej płci – cała siódemka ówczesnych parlamentarzystów głosował przeciwko projektowi ustawy legalizującej małżeństwa osób tej samej płci w 2013 r. .
Cała ta polityka stoi w bezpośredniej sprzeczności z polityką Partii Zielonych, którą Ardern zmusił do poparcia mniejszościowego rządu w ważnych głosowaniach. Podobno Peters posiadaprawdziwa niechęćdla Zielonych, co może jeszcze bardziej utrudnić pracę Partii Pracy.
Peters również gorąco popiera ograniczenie imigracji do Nowej Zelandii i chce zmniejszyć migrację netto do 10 000 rocznie .
Ku zaskoczeniu wielu komentatorów Ardern poparł plany ograniczenia rocznej imigracji netto nawet o 30 000. Ruch zobaczył
%0D%0A-% 20Ściana% 20Ulica% 20Dziennik% 20 (@WSJ)% 20Wrzesień% 205,% 202017
%0D%0A%20'>Dziennik z Wall Street Opisuję ją jako Justin Trudeau z Nowej Zelandii – tyle że w kwestii imigracji bardziej przypomina Trumpa.
