Festiwal Filmowy w Wenecji 2014: pięć najlepszych nowych filmów, których nie można przegapić
Od Michaela Keatona grającego wyblakłego aktora po metafizyczny film, którego krytycy po prostu nie potrafią wyjaśnić
Ptasznik
Festiwal Filmowy w Wenecji jest już za półmetkiem, a krytycy już nie liczą na to, które filmy zamiatają w nadchodzącym sezonie nagród. Teraz, w swoim 71. roku, Wenecja jest postrzegana jako trampolina dla pretendentów do Oscara. Od otwarcia tegorocznego festiwalu w zeszłym tygodniu kilka filmów otrzymało pięciogwiazdkowe recenzje. Oto pięć najpopularniejszych wśród krytyków:
Ptasznik Gravity zdobyła siedem Oscarów po otwarciu Festiwalu Filmowego w Wenecji w 2013 roku. W tym roku filmem otwierającym był Birdman ( na zdjęciu powyżej ), który wydaje się podążać za przykładem Gravity. Michael Keaton występuje w roli wyblakłego hollywoodzkiego aktora, który próbuje odzyskać wiarygodność, grając w sztuce na Broadwayu. Wyreżyserowany przez Alejandro Gonzáleza Iñárritu „wspaniały” dramat jest „halucynogennym, dowcipnym obaleniem tespijskiej ambicji”, mówi Kate Muir w Czasy . Birdman staje się „śmieszniejszy i bardziej przejmujący, im dłużej trwa”, mówi Niezależny Geoffrey Macnab. Edward Norton „wybija się” również jako partner Keatona, „aktor metodyczny Brando, który dąży do absolutnej rzeczywistości na scenie, ale którego chaotyczne życie prywatne charakteryzuje się oszustwami i podstępami”.
Wygląd ciszy Amerykański reżyser Joshua Oppenheimer wyprodukował kontynuację swojego filmu dokumentalnego z 2012 roku The Act Of Killing, który opowiada o indonezyjskich szwadronach śmierci z lat 60. XX wieku. W swoim pierwszym filmie dokumentalnym Oppenheimer przekonał starzejących się członków indonezyjskiej milicji cywilnej do ponownego uchwalenia swoich zbrodni, mówi Peter Bradshaw w swoim pierwszym filmie dokumentalnym. Opiekun . Tym razem wydaje się, że zaangażowani w to ludzie wreszcie pojęli, jak przerażająco się prezentują. „Ale ten film jest tak samo przeszywający i autentycznie przerażający jak wcześniej” – mówi Bradshaw. „Jest nakręcony z dokładnie tym samym wspaniałym zmysłem wizualnym, z taką samą namiętną miłością do indonezyjskiego krajobrazu, a wymiana dialogów jest uchwycona z tą samą przerażającą ostrością”.
99 domów Michael Shannon i Andrew Garfield zapewniają „dynamiczne występy” we „wściekłym badaniu skorumpowanych przywilejów jednego procenta” Ramina Bahraniego, mówi Guy Lodge w Różnorodność . Garfield występuje w roli robotnika z Florydy, który zawiera faustowski pakt z biało-blazerowym rekinem nieruchomości Shannon. „Jak diabeł, który dostaje najlepsze melodie, tak Shannon – idealnie obsadzany w roli, która w pełni wykorzystuje jego nieustraszone spojrzenie i imponującą, prawie przystojną fizyczność – ma tutaj wybór, choć na wpół warczy, na wpół mruczy. dostawa daje pewien chwyt nawet tym bardziej niezgrabnym” – mówi Lodge. w Wieczorny Standard , David Sexton mówi, że dramat moralny jest „świetnie zagrany przez głównych bohaterów i żywo sfilmowany”.
Gołąb siedział na gałęzi, rozmyślając o istnieniu Krytycy wydają się być zagubieni, jeśli chodzi o wyjaśnienie A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence – ale niektórzy mimo to przyznają mu pięć gwiazdek. Zapowiadany jako ostatnia część trylogii filmów komiksowych Roya Anderssona (po Pieśniach z drugiego piętra i Ty, żywy), Pigeon jest opisywany jako „wspaniała metafizyczna burleska” przez Xana Brooksa w Opiekun . Brooks mówi, że to „ponura radość”, której nie mógł sprawić nikt poza Anderssonem, ale przyznaje: „Nie potrafię nadać temu filmowi sensu bardziej niż wytłumaczyć własne życie”. w Codzienny Telegraf , Robbie Collin mówi, że może być „niemożliwe” opisanie filmu słowami. „Musisz tylko obejrzeć”, mówi, „a potem chwycić siatkę i spróbować ściągnąć duszę z sufitu”.
Oliwka Kitteridge Jeden z najgłośniejszych debiutów na Festiwalu Filmowym w Wenecji nie jest technicznie filmem – to czterogodzinny miniserial zatytułowany Olive Kitteridge. Jego premiera miała w tym tygodniu „uwielbienie i wycie śmiechu”, mówi Kate Muir, która określa go jako „najlepszą rzecz” na festiwalu. Frances McDormand, która występuje w roli tytułowej, kupiła prawa do adaptacji powieści Elizabeth Strout wkrótce po tym, jak została nominowana do nagrody Pulitzera w 2009 roku. Film opowiada o nauczycielce matematyki Olive Kitteridge przez 25 lat w spokojnym miasteczku w Nowej Anglii. „To rodzaj obsady i scenariusza, który sprawia, że na początku każdej sceny myślisz: Och, dobrze! Znowu ich”, mówi Robbie Collin w Codzienny Telegraf . – Ponad cztery godziny, to dużo och, dobra.
