Czym była Watergate i dlaczego była tak ważna?
Opowieść o niesławnym włamaniu, które doprowadziło do upadku prezydenta – i dlaczego nadal ma to wpływ?
Wikicommons
Wydanie an wybuchowa nowa książka przez jednego z dziennikarzy w samym sercu skandalu Watergate skłoniło do porównań między administracjami Nixona i Trumpa.
Strach: Trump w Białym Domu , autorstwa Boba Woodwarda, trafia do sprzedaży dzisiaj, 46 lat po tym, jak włamanie do siedziby Partii Demokratycznej w budynku Watergate wywołało śledztwo, które ujawniło nielegalne działania, tuszowanie i spiski w samym sercu Białego Domu.
Watergate, jak się okazało, ostatecznie obalił prezydenta Richarda Nixona, zmuszając go do rezygnacji, po tym jak ujawniono, że okłamał amerykańską opinię publiczną na temat swojego udziału we włamaniu.
Wpływ kryzysu był tak potężny, że skandale na całym świecie wciąż są nazywane bramami. Ale co się właściwie wydarzyło, dlaczego było to tak ważne – i czy rzeczywiście można narysować paralele z teraźniejszością.
tuszowanie
Policja została wezwana do Watergate we wczesnych godzinach 17 czerwca 1972 i aresztowała pięciu mężczyzn - Virgilio Gonzaleza, Bernarda Barkera, Jamesa McCorda, Eugenio Martineza i Franka Sturgisa - którzy próbowali włamać się do kompleksu, niosąc sprzęt fotograficzny i urządzenia podsłuchowe.
Późniejsze śledztwo FBI ujawniło książki adresowe należące do dwóch włamywaczy łączących je z byłym agentem CIA E Howardem Huntem, który został czołowym członkiem Komitetu ds. Reelekcji Prezydenta (oficjalnie CRP, ale powszechnie określany jako Creep) , który chciał zobaczyć Nixona z powrotem w Białym Domu na drugą kadencję.
Działania Creep wahały się od nieetycznych po nielegalne, w tym podsłuchy, pranie pieniędzy, nękanie grup aktywistów, a nawet, jak mówi irlandzki portal informacyjny Dziennik , kradnąc buty robotnikom kampanii demokratycznej.
Później odkryto, że Hunt i członek komitetu, G Gordon Liddy, byli w hotelu naprzeciwko Watergate podczas włamania, prowadząc włamywaczy za pomocą walkie-talkie.
Pomimo powiązania z jego kampanią, Nixon kategorycznie zaprzeczył jakiemukolwiek udziałowi Białego Domu – ale prywatnie administracja oparła się na CIA, by położyła kres śledztwu FBI.
Woodward i Bernstein
Reporterzy Washington Post Carl Bernstein i Bob Woodward odegrali kluczową rolę w dostarczaniu dowodów, które bezpośrednio łączyły włamanie z administracją Nixona.
Kluczowe dla ich śledztwa było źródło znane tylko jako Głębokie Gardło, anonimowy urzędnik FBI zidentyfikowany ostatecznie w 2005 roku jako zastępca dyrektora biura, Mark Felt. Dwóm dziennikarzom dostarczył ważnych wskazówek i prostej, ale ostatecznie odkrywczej wskazówki: podążaj za pieniędzmi.
W ten sposób Bernstein odkrył, że jeden z włamywaczy otrzymał czek na 25 000 dolarów od Creep, pobrany ze składek na kampanię.
Historia została zignorowana przez większość mediów, a Nixon został łatwo ponownie wybrany w listopadzie 1972 roku, ale Woodward i Bernstein kontynuowali poszukiwanie związku między Watergate a Białym Domem.
Książka, którą później o tym napisali, Wszyscy ludzie prezydenta , został przekształcony w przebojowy film z Robertem Redfordem i Dustinem Hoffmanem w 1976 roku.
Rzeczy się rozpadają
Sześć miesięcy po włamaniu włamywacz McCord wraz z Liddy został uznany winnym spisku, włamania i podsłuchu. Pięciu innych mężczyzn, w tym Hunt, już przyznało się do winy.
Ale dwa miesiące później, w marcu 1973 roku, sprawa Watergate wróciła z hukiem. McCord, były agent CIA, oskarżył wysokich rangą urzędników Białego Domu o naciskanie na niego, by składał fałszywe zeznania w celu ukrycia zaangażowania administracji w nielegalną działalność.
Kilka dni później, obawiając się, że zostanie wykorzystany jako kozioł ofiarny w skandalu, radca prawny Nixona, John Dean, zgodził się współpracować ze śledczymi.
Dwóch najbliższych współpracowników prezydenta, HR Haldeman i John Ehrlichman, wraz z prokuratorem generalnym Richardem Kleindienstem , zrezygnował w następnym miesiącu.
Nixon po raz pierwszy został zmuszony do przyjęcia odpowiedzialności za Watergate, chociaż nadal zaprzeczał osobistemu zaangażowaniu. To miało się zmienić.
Taśmy
W maju 1973 r. Stany Zjednoczone zostały ogarnięte, gdy senacka komisja selekcyjna ds. działalności prezydenckiej zaczęła transmitować w telewizji przesłuchania w tej sprawie.
Zeznania świadków ujawniły związek między Białym Domem a brudnymi interesami Creep, w tym Watergate.
Ale najbardziej wybuchowe odkrycie wyszło od byłego urzędnika Białego Domu, Alexandra Butterfielda, który ujawnił, że wszystkie rozmowy i rozmowy telefoniczne w Gabinecie Owalnym były nagrywane od 1971 roku.
Natychmiast wysłano wezwanie do uzyskania dostępu do nagrań. Nixon jednak odmówił, powołując się na przywilej prezydencki.
Nie jestem oszustem, powiedział amerykańskiej opinii publicznej w listopadzie tego roku, gdy trwały spory prawne.
Dopiero orzeczenie Sądu Najwyższego z lipca 1974 roku zmusiło go do przekazania taśm. Zawartość była potępiająca. Nagrane rozmowy pokazały, że Nixon, wbrew powtarzanym twierdzeniom o niewinności, od samego początku odgrywał wiodącą rolę w tuszowaniu, mówi Washington Post .
W obliczu oskarżenia Nixon zrezygnował 8 sierpnia 1974 r.
Czterdziestu ośmiu urzędników państwowych zostało skazanych za udział w tuszowaniu. Skandal się skończył, ale jego wpływ będzie odbijał się echem przez kolejne lata.
Dogrywka
Watergate był najgorszym skandalem w historii Ameryki, ponieważ była próbą obalenia samego amerykańskiego procesu politycznego, mówi PBS . Wprowadzono reformy finansowania kampanii, aby zminimalizować ryzyko wszelkich przyszłych wykroczeń prawnych, ale prawdziwe szkody były na poziomie kulturowym.
Amerykańska opinia publiczna została teraz podzielona na rozczarowanych, pokonanych i zgorzkniałych konserwatystów oraz nieufnych, wyalienowanych i konfrontacyjnych liberałów, pisze autor. Andrew Downer Crain .
Jednak trwałym dziedzictwem Watergate jest polityczna polaryzacja Stanów Zjednoczonych. Republikanie i Demokraci zaczęli się gwałtownie oddalać w następstwie skandalu – i tylko rozłamu nadal rośnie z czasem .
Czy są jakieś paralele ze współczesną polityką?
Jak wyglądałby Watergate, gdyby stało się to teraz? New York Times pyta, zanim odpowie na własne pytanie: wygląda jak Donald Trump.
Od miesięcy administracja Trumpa i jej skandale niosły powiew Watergate i dokonywały porównań do postaci i zbrodni epoki Nixona, mówi Wiadomości CBS .
W rzeczywistości prawie każdy element kłopotów Trumpa ma swój odpowiednik w Watergate, dodaje organizacja informacyjna.
To prezydent, który mówi publicznie rzeczy, które znamy z taśm, które Nixon powiedział prywatnie, Timothy Naftali, historyk z New York University, który kierował Biblioteką Prezydencką i Muzeum Richarda Nixona, powiedział CBS. To tak, jakby Trump otwarcie zmagał się z historią Watergate. To prezydent zaprasza do tych paraleli.
Prokurator specjalny Robert Mueller prowadzi niezależne śledztwo wywołane włamaniem do Komitetu Narodowego Demokratów, choć tym razem włamanie było cyfrowe i powiązane z Moskwą, a nie Gabinetem Owalnym.
Opowieści z Białego Domu Trumpa pojawiły się niedawno w formie anonimowego artykułu w New York Times, napisanego przez wyższego urzędnika administracji, a także w 448-stronicowej książce Woodwarda. Raporty te opisują nieuporządkowaną administrację, w tym zdystansowanego prezydenta Trumpa, który wydaje się niezdolny do przewodzenia narodowi.
Andrew Hall, który był obecny, gdy czterech czołowych doradców Nixona zostało skazanych na więzienie za swoje role w Watergate, wierzy, że obserwuje powtarzającą się historię.
Hall mówi, że tuszowanie jest zawsze gorsze niż przestępstwo Niezależny . A ten jest bardzo zacieniony. Mamy siedzącego prezydenta, który bez wątpienia zostanie postawiony w stan oskarżenia.
Ale jak dotąd Trump nie został oskarżony o żadne przestępstwo, a seria wyroków skazujących przeciwko współpracownikom Trumpa nie ujawniła zmowy między Rosją a kampanią.
Dlatego paralele z Watergate idą tylko tak daleko, mówi Naftali.
Jednak podręcznik Nixona dotyczący brudnych sztuczek i nadużywania władzy oraz szpiegostwa politycznego jest użytecznym źródłem pytań dla każdego śledztwa w sprawie impulsywnej, nieprzewidywalnej i potencjalnie przestępczej prezydentury, dodaje. Będziemy oglądać. Prezydencja Nixona czyni nas mądrzejszymi, ponieważ staramy się upewnić, że nasi prezydenci nie robią tego, co zrobił Nixon.
