William Shakespeare: dziesięć najlepszych wierszy Barda
Dramaturg i poeta napisał w swoim życiu ponad 150 sonetów
Dziś na całym świecie odbywają się uroczystości z okazji narodzin i śmierci Williama Szekspira.
Chociaż jego dokładna data urodzenia nie jest znana, jego chrzest jest odnotowany w księdze parafialnej w kościele Świętej Trójcy w Stratford-upon-Avon w środę 26 kwietnia 1564 r., a chrzty zwykle miały miejsce w ciągu trzech dni od nowego przybycia. Zmarł później w kwietniu 1616 w wieku 52 lat.
Chociaż jest najbardziej znany ze swoich sztuk, Szekspir napisał także ogromne ilości poezji w swoim życiu. Jego najsłynniejsze utwory poetyckie, jego sonety, były przeznaczone przede wszystkim dla czytelników prywatnych – ale wiele z nich recytuje się do dziś w salach lekcyjnych.
Zbiór 154 sonetów Barda ukazał się po raz pierwszy w 1609 roku. Napisał też dwa długie wiersze narracyjne, które ukazały się w latach 90. XVI wieku, oraz kilka innych wierszy krótszych.
Prawie wszystkie sonety mają strukturę trzech czterowierszy lub czterowierszowych zwrotek, po których następuje ostatni dwuwiersz. Początek trzeciego czterowiersza czasami wprowadza nieoczekiwany ostry zwrot tematyczny, voltę. Forma ta znana jest jako sonet szekspirowski, nie dlatego, że użył jej jako pierwszy, ale dlatego, że stał się jej najsłynniejszym praktykiem.
Z częściowym wyjątkiem Sonetów – które były interregatowane od początku XIX wieku podczas poszukiwania zaszyfrowanych w nich tajemnic autobiograficznych – pisma niedramatyczne tradycyjnie spychano na margines przemysłu szekspirowskiego, mówi Fundacja Poezji .
Jednak studium jego niedramatycznej poezji może wyraźnie naświetlić działalność Szekspira jako poety jego wieku, zwłaszcza w okresie niezwykłego fermentu literackiego w ostatnich dziesięciu czy dwunastu latach panowania królowej Elżbiety.
Oto kilka jego najsłynniejszych wierszy:
Sonet 130
Oczy mojej pani w niczym nie przypominają słońca; Koral jest o wiele bardziej czerwony niż czerwień jej ust; Jeśli śnieg jest biały, to dlaczego jej piersi są szare; Jeśli włosy są drutami, na głowie rosną czarne druty. , czerwone i białe, Ale nie widzę takich róż w jej policzkach; A w niektórych perfumach jest więcej rozkoszy Niż w oddechu, który cuchnie od mojej pani. ;Przyznaję, że nigdy nie widziałem odchodzącej bogini; Moja kochanka stąpając po ziemi. A jednak, na niebiosa, myślę, że moja miłość jest tak rzadka, jak każda, w którą zaprzeczała fałszywym porównaniem.
Sonet 17
Kto uwierzy w mój werset w czasie, który nadejdzie, gdyby był wypełniony twoimi najwyższymi pustyniami? Chociaż niebo wie, że jest, ale jak grobowiec, który ukrywa twoje życie i nie pokazuje połowy twoich części. Gdybym mógł napisać piękno twoich oczu A w nowych liczbach policz wszystkie łaski, Przyszły wiek powiedziałby: „Ten poeta kłamie; Takie niebiańskie dotknięcia nigdy nie dotknęły ziemskich twarzy”. prawda niż język, a twoje prawdziwe prawa można nazwać gniewem poety i rozciągniętym metrem starożytnej piosenki: Ale gdyby jakieś twoje dziecko żyło w tym czasie, Powinieneś żyć dwa razy, w tym i w moim rymie.
Sonet 116
Niech nie do małżeństwa prawdziwych umysłów Przyznaj się do przeszkód. Miłość nie jest miłością, która zmienia się, gdy znajduje przeróbkę, lub pochyla się za pomocą zmywacza, aby ją usunąć. O nie! jest to znak zawsze ustalony, który patrzy na burze i nigdy nie jest wstrząśnięty; jest gwiazdą każdego szczekającego wędrującego dzwonka, którego wartość jest nieznana, chociaż jego wzrost może być wzięty. chodź;Miłość nie zmienia się wraz z jego krótkimi godzinami i tygodniami, Ale znosi ją nawet na skraj zagłady. Jeśli to błąd i na mnie udowodniono, nigdy nie piszę, ani żaden człowiek nigdy nie kochał.
Feniks i żółw
Niech ptak najgłośniejszy leży Na samym drzewie arabskim Herold smutny i trąbka, Któremu głosowi czyste skrzydła są posłuszne.
Ale ty wrzeszczący zwiastun, Wstrętny zwiastun diabła, Augur końca gorączki, Nie zbliżaj się do tego oddziału.
Od tej sesji zakazuj Każdemu ptakowi ze skrzydłami tyrana, Uratuj orła, upierzonego króla; Utrzymuj posłuszeństwo tak surowe.
Niech ksiądz w białej komży, Ta martwa muzyka może, Być łabędziem wróżbiącym śmierć, Żeby nie zabrakło mu prawa do requiem.
A ty potrójnie datowany wrona, Że twój sobolowy rodzaj tchnie tchnieniem, które dajesz i bierzesz, 'Wśród naszych żałobników odejdziesz.
Tu zaczyna się hymn: Miłość i stałość umarły; Feniks i Żółw uciekli stąd we wspólnym płomieniu.
Więc kochali, jak miłość w dwóch Miała esencję, ale w jednym;Dwie różnice, podział żaden:Numer tam w miłości został zabity.
Serca odległe, ale nie rozdzielone; Odległości i żadnej przestrzeni nie było widać Pomiędzy tym Żółwem i jego królową: Ale w nich to był cud.
Więc między nimi miłość zabłysła Że Żółw zobaczył swoją prawicę Płonący w oczach Feniksa: Albo był mój drugi.
Własność była zatem zbulwersowana, że jaźń nie jest taka sama; Podwójna nazwa jednej natury Ani dwa, ani jedno nie zostało nazwane.
Rozum sam w sobie zagmatwany, Widziałem podział narastający razem, Dla siebie jednak albo żaden, Proste były tak dobrze złożone;
Że wołał: „Jak prawdziwe wydaje się dwoje to zgodne! Miłość ma powód, nie ma powodu, jeśli jakie części mogą tak pozostać”.
Po czym stworzył ten tron Do Feniksa i Gołębicy,Współwyższych i gwiazd miłości,Jako chór do ich tragicznej sceny: Trenos
Piękno, prawda i rzadkość, Łaska w całej prostocie, Tu zamknięta, w żużlu leżą. Śmierć jest teraz gniazdem Feniksa, A wierna pierś Żółwia Odpoczywa na wieczność, Nie pozostawiając potomności. Czystość małżeństwa. Prawda może się wydawać, ale nie może być; Piękno chwali się, ale to nie ona; Prawda i piękno są pogrzebane. Do tej urny niech te naprawy, które są albo prawdziwe, albo sprawiedliwe;
Sonet 55
Ani marmur, ani złocone pomniki książąt nie przetrwają tego potężnego rymu, Ale będziesz świecić jaśniej w tych treściach Niż nieoszlifowany kamień, zaplamiony zdziczałym czasem. Ani Mars, jego miecz, ani szybki ogień wojny nie spłoną Żywy zapis twojej pamięci. Twoje uwielbienie wciąż znajdzie miejsce Nawet w oczach wszystkich potomnych, Którzy niszczą ten świat aż do ostatecznej zagłady. Tak więc, aż do sądu, który sam powstanie, Żyjesz w tym i mieszkasz w oczach kochanków.
Nie bój się już upału słońca
Nie bój się już upału słonecznego, Ani wściekłych zimowych szaleństw, Ty wykonałeś swoje ziemskie zadanie, Dom odszedł, a twoja zapłata: Złoci chłopcy i dziewczęta muszą obrócić się w proch, Jako kominiarze.
Nie bój się już zmarszczenia czoła wielkiego; Przekroczyłeś cios tyrana; Nie troszcz się już o ubranie i jedzenie; Dla ciebie trzcina jest jak dąb: Berło, nauka, fizyka, wszystko musi podążać za tym i obróć się w proch.
Nie bój się już błyskawicy, Ani straszliwego kamienia gromu; Nie bój się oszczerstw, pochopnych nagany; Skończyłeś radość i jęk: Wszyscy kochankowie młodzi, wszyscy kochankowie muszą Ci powierzyć i obróć się w proch.
Żaden egzorcyzm nie zaszkodzi ci! Ani czary nie zaklęcia! Duch rozpętany, przebacza ci! Nic złego nie zbliży się do ciebie! Ciche spełnienie!
Dmuchaj, dmuchaj, zimowy wiatr
Dmuchaj, dmuchnij, zimowy wietrze, Nie jesteś tak niemiły, jak niewdzięczność człowieka, Twój ząb nie jest tak ostry, Bo cię nie widać, Chociaż twój oddech jest niegrzeczny. Hej ho! śpiewaj, hej-ho! do zielonego ostrokrzewu: Większość przyjaźni to udawanie, najbardziej kochanie zwykłe szaleństwo: A więc, hej, ho, ostrokrzew! To życie jest najweselsze.
Zamroź, zamarznij, gorzkie niebo, Które nie gryziesz tak blisko Korzyści zapomniałem: Chociaż woda się wypacza, Twoje żądło nie jest tak ostre, jak przyjaciel nie pamiętał. Hej-ho! śpiewaj, hej-ho! do zielonego ostrokrzewu
Gwałt Lukrecji
Jej liliowa dłoń leży pod różowym policzkiem, Przytulając poduszkę zgodnego z prawem pocałunku; Który dlatego jest zły, wydaje się rozstać, Pęczniejąc po obu stronach, pragnąc jego błogości; Pomiędzy wzgórzami, w których spoczywa jej głowa; ona kłamie, Aby być podziwianym o lubieżnych, nieświętych oczach.
Jej druga piękna ręka była bez łóżka, Na zielonej kołdrze, której idealna biel Wyglądała jak kwietniowa stokrotka na trawie, Perłowym potem przypominającym rosę nocną. mogą otworzyć się, aby ozdobić dzień.
Jej włosy jak złote nitki igrały z jej oddechem O skromne rozpusty, bezsensowna skromność! Ukazująca triumf życia na mapie śmierci I niewyraźne spojrzenie śmierci w śmiertelności życia. życie żyło w śmierci i śmierć w życiu.
Jej piersi jak kule z kości słoniowej okrążone błękitem, Para dziewiczych światów niepokonanych, Z wyjątkiem ich pana, którego nie znali jarzma nośnego, A go przez przysięgę naprawdę czcili. sprawiedliwy tron, aby wyrzucić właściciela.
Co mógł zobaczyć, jeśli nie potężnie zauważył? Co zauważył, ale mocno pragnął? Co ujrzał, na czym mocno zapałał, I w testamencie jego rozmyślne oko zmęczyło się. Z więcej niż podziwem podziwiał Jej lazurowe żyły, jej alabastrową skórę ,Jej koralowe usta, jej śnieżnobiały podbródek z dołeczkami.
Tak jak ponury lew łasi się nad swoją zdobyczą Ostry głód zaspokojony podbojem, Tak nad tą śpiącą duszą zostaje Tarquin, Jego gniew pożądania przez spojrzenie kwalifikowany; Zwolniony, nie stłumiony; bo stojąc u jej boku, Jego oko, które późno ten bunt powstrzymuje, Do większego zgiełku kusi jego żyły.
I oni, jak zbłąkani niewolnicy do walki z grabieżą, Zatwardziałe wasale padły ofiarą wyczynów, które doprowadzają. Daje gorący ładunek i każe im robić to, co im się podoba.
Jego bębniące serce rozwesela jego płonące oko, Jego oko chwali prowadzenie do jego ręki, Jego ręka, tak dumna z takiej godności, Dymiąc z dumą, maszerowała, by stanąć Na jej nagiej piersi, sercu całej jej ziemi, Której szeregi niebieskich żył, w miarę jak jego ręka rosła, Pozostawiły ich okrągłe wieżyczki nędzne i blade.
Zbierają się do cichego gabinetu, gdzie leży ich droga guwernantka i pani, Powiedz jej, że jest strasznie osaczona, I przerażaj ją zmieszaniem swoim płaczem. Ona, bardzo zdumiona, łamie zamknięte oczy. ,Są przyciemnione i kontrolowane przez jego płonącą pochodnię.
Wyobraź sobie ją jako tę w środku nocy Od tępego snu przez straszne wymyślne przebudzenie, Który myśli, że ujrzała jakiegoś upiornego skrzata, Którego ponury wygląd wprawia w drżenie każdy staw. Co za przerażenie! ale ona, w gorszym ujęciu, Z zaburzonego snu patrzy uważnie na widok, który urzeczywistnia rzekomą grozę.
Owinięta i zmieszana tysiącami lęków, Jak nowo zabity ptak drży kłamstwami. Nie śmie patrzeć; jednak, mrugając, pojawia się w jej oczach szybko zmieniające się wybryki. Takie cienie są fałszerstwem słabego mózgu, Który, wściekły, że oczy wylatują z ich świateł, W ciemnościach straszą ich straszniejszymi widokami.
Jego ręka, która wciąż pozostaje na jej piersi (Niegrzeczny baran, by tłuc taką ścianę z kości słoniowej!) Może czuć, że jej serce (biedny obywatel) jest zmartwione, Raniąc się na śmierć, wznosząc się i opadając, Bijąc jej masę, tak że jego ręka drży .To porusza w nim więcej wściekłości i mniejszą litość, Aby dokonać wyłomu i wejść do tego słodkiego miasta.
Sonet 43
Kiedy większość mrugam, to czy moje oczy najlepiej widzą, Przez cały dzień widzą rzeczy nieszanowane; Ale kiedy śpię, w snach patrzą na ciebie, I ciemne jasne są jasne w ciemności skierowane. jasne, 5 Jak kształt twego cienia przybrałby szczęśliwe widowisko Do jasnego dnia z twym o wiele jaśniejszym światłem, Kiedy dla niewidzących oczu twój cień tak świeci! Jak bym, powiadam, moje oczy były pobłogosławione przez patrzenie na ciebie w żywym dniu, 10 Kiedy w martwym noc twój piękny niedoskonały cień Przez ciężki sen na niewidzących oczach zostaje! Wszystkie dni są nocami, póki cię nie zobaczę, A noce jasne dni, kiedy sny cię pokazują.
Sonet 20
Twarz kobiety z ręcznie malowaną ręką natury Czy ty, mistrzyni mej namiętności; Łagodne serce kobiety, ale nie obeznane Z zmiennymi przemianami, jak to się dzieje w fałszywej kobiecej modzie; on gaśnie; Człowiek w odcieniu, wszystkie odcienie pod jego kontrolą, Który kradnie oczy mężczyznom i dusze kobiet zdumiewa. nic nie dodając jednej rzeczy do mojego celu. Ale odkąd ukłuła cię dla przyjemności kobiet, Moja bądź twoja miłość, a twoja miłość używa ich skarbu.
