Co się stało, gdy król Karol I przedłużył parlament?
Widmo monarchy z XVII wieku przywołane, gdy Boris Johnson grozi zawieszeniem Izby Gmin
Karol I w trzech pozycjach autorstwa Anthonisa van Dycka
Wikimedia Commons
Karol I jest znowu aktualny – 370 lat po jego egzekucji.
Odpowiadając na sugestię, że przywództwo torysów jest pełne nadziei Boris Johnson może chcieć przedłużyć (zawiesić) parlament Aby przeforsować Brexit bez porozumienia, były premier Wielkiej Brytanii John Major przywołał niedawno widmo monarchy z XVII wieku, złowieszczo zauważając, że takie posunięcie nie zakończyło się dobrze dla Karola I w latach 40. XVII wieku.
A Major nie jest sam. Inni przenieśli się na Twittera, ostrzeżenie, że Boris powinien pamiętać, co stało się z #CharlesI. Gina Miller również rozpoczyna kampanię legalna kampania aby uniemożliwić Johnsonowi przedłużenie parlamentu.
Ale o czym dokładnie powinien pamiętać Johnson? A co począć z ponownym pojawieniem się XVII-wiecznego króla, który w XXI-wiecznej polityce bawił się szybko i swobodnie z parlamentem i stracił głowę pod katowym toporem?
Wojna domowa
We wczesnej nowożytnej Anglii monarchowie nie byli zobowiązani do zwoływania parlamentu, ale potrzebowali zgody parlamentu na nakładanie nowych podatków, a to często okazywało się potężną zachętą, aby to zrobić. w 1628 , po dość katastrofalnej serii zagranicznych kampanii wojskowych, Charles zwołał parlament w nadziei zebrania pieniędzy na dalsze działania wojskowe. Parlament jednak nie był w nastroju, by dać królowi coś za darmo.
Dwa lata wcześniej Karol podjął próbę wdrożenia tzw pożyczka przymusowa – podatek pod inną nazwą, na który nie zabiegał o zgodę parlamentu. I tak, kiedy w 1628 r. chciał więcej pieniędzy, parlament próbował zachować swoją władzę, wywierając nacisk na Karola, by zaakceptował Petycja prawa , dokument, który nakładał pewne ograniczenia na uprawnienia króla, w tym zakaz nakładania podatków pozaparlamentarnych. Karol ustąpił na tyle, by parlament przyznał mu pieniądze – a następnie przedłużył je, zawieszając posiedzenie.
Kiedy parlament spotkał się ponownie następny rok postępowanie nie było bardziej przyjazne. Kiedy Karol nakazał posłom zrobienie sobie tygodniowej przerwy, odmówili. Dwóch członków trzymało mówcę na krześle, inny zamknął drzwi i odmówili wyjścia, dopóki nie przegłosowali własnego odroczenia. Zirytowany Karol całkowicie rozwiązał parlament.
Od wiosny 1629 do wiosny 1640 Karol rządził bez parlamentu. To było niezwykłe, ale nie nielegalne. Bardziej wątpliwe były niektóre środki, jakie Karol musiał wprowadzić, aby podtrzymać ten stan rzeczy.
Wyślij pieniądze na przykład był jednym z niewielu podatków, które monarcha mógł legalnie pobierać bez zgody parlamentu. Były one zazwyczaj opłacane przez społeczności przybrzeżne, aby finansować obronę morską w czasach zagrożenia.
Karol jednak co roku domagał się zapłaty od obszarów śródlądowych i przybrzeżnych, nawet w czasie pokoju. Wywołało to niezadowolenie, ale nie było tak niepopularne, jak niektóre z jego polityk religijnych, takie jak nałożenie nowy modlitewnik , który ostatecznie sprowokował wojna ze swoimi szkockimi poddanymi , którzy sprzeciwiali się próbom króla narzucenia im niepopularnej formy kultu.
„Niewielu przebiegłych i chorych mężczyzn”
Z wojskami szkockimi na granicy, w lutym 1640 Karol został ponownie zmuszony do zwołania parlamentu. W ciągu 11 lat od ostatniego posiedzenia, pretensje rosły i tym razem Charles rozpuścił ciało już po trzech tygodniach. W swoim przemówieniu końcowym Charles oskarżył o rozwiązanie kilku przebiegłych i chorych mężczyzn w Izbie Gmin, którzy spiskowali przeciwko niemu.
Kiedy jesienią 1640 r. powołano nowy parlament, jednym z jego głównych problemów było zapewnienie, by nie mógł zostać odwołany tak beztrosko, jak jego poprzednicy. Jednym z rozwiązań było Akt Triennale , co wymagało, aby parlament zbierał się na co najmniej 50-dniową sesję raz na trzy lata.
Opierając się plecami o ścianę, Charles był zmuszony zaakceptować. Zaakceptował także inne ustępstwa, w tym zakazanie pieniędzy ze statków. Mimo to zaufanie między królem a parlamentem zniknęło, aw 1642 roku trwające spory polityczne, religijne i konstytucyjne przerodziły się w konflikt zbrojny. Kolejne wojny domowe trwały prawie dekadę, a ich kulminacją był egzekucja króla za zdradę 30 stycznia 1649 r.
Podczas gdy Karol przedłużał parlament w 1628 r., w 1640 r. opowiedział się za całkowitym rozwiązaniem, co w XXI wieku sprowokowałoby powszechne wybory. Jednak pamięć lat trzydziestych i czterdziestych XVI wieku, kiedy tyraniczny władca najechał parlamentem, podzielił kraj i wywołał wojnę domową, wyraźnie żyje.
To samo w sobie nie jest niczym nowym. Wydarzenia te rzuciły długi cień na politykę na przestrzeni wieków, a nawet na kontynentach. Od 1681 r. Karol II – przywrócony na tron po okresie republiki – rządził bez parlamentu.
Dla jego przeciwników był to stan rzeczy porównywalny z czasami Karola I, paralela podkreślająca niebezpieczne konsekwencje króla, który próbował rządzić bez władzy ustawodawczej. Dla jego obrońców natomiast jedną z głównych lekcji, jakie można wyciągnąć z tego okresu, były niebezpieczeństwa stwarzane przez nadmiernie gorliwych polityków, którzy wymusili zerwanie między królem a jego krajem i ostatecznie wojnę domową.
Prawie sto lat później, podczas amerykańskiej kampanii niepodległościowej, narzucono opłata skarbowa na Amerykanów bez ich zgody porównywano do pieniędzy Karola I na statek, skrótu oznaczającego despotyczne i nielegalne nałożenie podatków. Tymczasem na początku XIX wieku Hampden Kluby , spotkania radykałów dążących do reform politycznych i społecznych, wzięły swoją nazwę od Johna Hampdena, XVII-wiecznego posła słynącego z sprzeciwu wobec wysyłania pieniędzy.
Przewiń do przywołania Majora z czasów wojny domowej. Najlepiej odczytywać to jako ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem chaosu politycznego i kryzysu konstytucyjnego. Niesamowita aktualność Nowa mini-seria BBC4 o upadku Karola I, który został niedawno wyemitowany, przypomina nam również, że najbardziej niezwykły okres zawirowań politycznych w Anglii nadal prześladuje ludową wyobraźnię.
Tak więc Karol I może znowu pojawia się na pierwszych stronach gazet – ale być może ważniejsze jest to, czy kiedykolwiek naprawdę odszedł.
Imogen Peck , wykładowca historii, Uniwersytet w Warwick
Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa na licencji Creative Commons. Przeczytać oryginalny artykuł . />
